Θανάσης Τσεκούρας

 Οποιος δεν έχει ακούσει κάτι σχετικό το τελευταίο διάστημα μάλλον απολαμβάνει τον «αυτισμό» του.

Δυστυχώς όμως αυτό που έγινε πράξη από καιρό φαινόταν ότι μας έρχεται. Από την ποιότητα, τις ικανότητες και τον «σχεδιασμό» αυτής της απίστευτης παρέας που κυβερνά τη χώρα. Γι’ αυτό ήταν «δίκαιο». Γι’ αυτούς βέβαια. Οχι για όλους εμάς τους υπόλοιπους που ετοιμαζόμαστε να ανέβουμε σε ένα ακόμη τρενάκι του τρόμου.

Αυτή η κυβερνώσα παρέα διαθέτει ορισμένα μοναδικά χαρακτηριστικά. Αλαζονεία και ερασιτεχνισμό στη διαχείριση σοβαρών θεμάτων. Μοναδική άγνοια των κανόνων που ισχύουν στο «παγκόσμιο χωριό». Τυφλή εμπιστοσύνη στις επικοινωνιακές δυνατότητές της. Πίστη στη θεωρία της «κωλοτούμπας» όταν τα πράγματα στραβώνουν. Ολα αυτά τα χαρακτηριστικά τα απολαύσαμε το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., όταν μόνο από θαύμα γλυτώσαμε το Grexit. Τώρα έφτασε η ώρα αυτή τη μοναδικότητα να την απολαμβάνουμε στα μέτωπα των εθνικών θεμάτων.

Ξεκίνησαν με το Σκοπιανό. Πίστεψαν ότι είναι τόσο ικανοί που έχουν έτοιμη τη λύση. Εκτίμησαν ότι τους Σκοπιανούς τους έχουν στο τσεπάκι. Οτι η Ν.Δ. θα ρημάξει από διασπαστικές τάσεις. Οτι ο Τραμπ και η Μέρκελ θα προσκυνήσουν το μεγαλείο τους. Και έπεσαν έξω σε όλα.

Στη συνέχεια, με την ίδια άγνοια κινδύνου, έμπλεξαν με την Τουρκία. Θυμάται κανείς γιατί προσκάλεσαν τον Ερντογάν στην Ελλάδα; Πειστική απάντηση ακόμη δεν έχει δοθεί. Πάντως από αυτή τη χρονική στιγμή άρχισαν όλα. Η Τουρκία στον Εβρο, στην Κύπρο και το Αιγαίο κλιμακώνει την επιθετικότητά της με ρυθμό ένα επεισόδιο την εβδομάδα. Τι κάνουν λοιπόν οι δικοί μας «Ταλεϋράνδοι»;

Εκτός από την προσευχή τους, κάτι άλλο δεν διακρίνεται στον ορίζοντα. Εκτός αν θεωρούν σοβαρή εξωτερική πολιτική με σχέδιο και στρατηγική τις εκκλήσεις στον ΟΗΕ για την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών. Απλώς να υπενθυμίσω ότι στα ράφια του ΟΗΕ πρέπει να υπάρχουν πάνω από 1.000 ψηφίσματα υπέρ της επίλυσης του Κυπριακού και το άμοιρο Κυπριακό ακόμη παραμένει στα άλυτα. Τι άλλο κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την τουρκική προκλητικότητα; Οποιος γνωρίζει κάτι, ας μας ενημερώσει.

Τελειώνοντας μια αναγκαία υπενθύμιση: εξαντλήσαμε τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ με την αγωνία αν θα μας διώξουν από την Ευρώπη. Τον δεύτερο χρόνο με το ερώτημα πόσους ακόμη φόρους θα πληρώσουμε. Τώρα διάγουμε αισίως τον τρίτο χρόνο με την απειλή ενός θερμού επεισοδίου με την Τουρκία πάνω από τα κεφάλια μας. Είπαμε. Ηταν δίκαιο (γι’ αυτούς) και έγινε πράξη. Εμείς όμως οι υπόλοιποι τι ακριβώς φταίμε;