Θανάσης Μαυρίδης

Στην Αγκυρα και στη Μόσχα ανοίγουν σαμπάνιες για το ναυάγιο. Αυτό και μόνο το γεγονός θα έπρεπε να μας προβληματίσει για το τι πραγματικά συμβαίνει. Σε μια περίοδο όπου τα ενεργειακά θέματα είναι καυτά στη διεθνή οικονομική και γεωπολιτική σκακιέρα, εμείς, ως χώρα, κινούμαστε με βάση τους προσωπικούς οραματισμούς ενός υπουργού ή ακόμη και μιας ομάδας υπουργών. 

Η χρεοκοπημένη Ελλάδα, λοιπόν, έχει την πολυτέλεια να κλείνει την πόρτα σε μεγάλους παίκτες του ενεργειακού τομέα, όπως η Socar. Επίσης, μπορεί να είμαστε σήμερα με τους Αμερικανούς και αύριο με τους Ρώσους, όταν η χώρα έχει ανοιχτά τόσα πολλά εθνικά θέματα. Να σημειώσουμε, ακόμη, ότι έχει αποδειχτεί πως οι προσδοκίες από τον ρωσικό παράγοντα έχουν να κάνουν περισσότερο με ψυχολογικές καταστάσεις και λιγότερο με πραγματικά δεδομένα. 

Μπορούμε να συνεχίσουμε με αυτό τον τρόπο; Η απάντηση είναι «όχι»! Γίνονται επικίνδυνοι χειρισμοί σε ακατάλληλες περιόδους. Ο τέλειος συνδυασμός για ένα ακόμη ατύχημα. Κι άλλες φορές στο παρελθόν έχουμε προκαλέσει μόνοι μας δεινά. Η διαφορά είναι ότι εδώ δεν μιλάμε απλά και μόνο για ένα εργοστάσιο όπως η Pirelli που θα μπορούσε να έχει γραμμή παραγωγής στην Ελλάδα και δεν την έχει, αλλά για τη δημιουργία των δρόμων της ενέργειας για τις επόμενες δεκαετίες. Οποιος είναι μέσα σε αυτό το παιχνίδι έχει και αυξημένη ισχύ. Οποιος δεν είναι θα μοιάζει με χωριά που βρέθηκαν ξαφνικά εκτός χάρτη, επειδή κατασκευάστηκε πιο πέρα ένας πιο σύγχρονος δρόμος... 

Το μυστικό της συμφωνίας που χάλασε είναι ότι η Socar θα ήταν ο κοινός μέτοχος της ΔΕΣΦΑ Α.Ε. και του TAP. Θα είχε κάθε λόγο να διερευνήσει την επέκτασή της σε άλλες γειτονικές αγορές, αφού θα είχε και το αντίστοιχο κίνητρο. Ποιον ενοχλούσε η διείσδυση των Αζέρων σε μια... ρωσοκρατούμενη περιοχή; Και εν πάση περιπτώσει, εμάς τι μας αφορούν τα συμφέροντα των Ρώσων; Μπορεί κάποιος υπουργός να έχει σπουδάσει στα νιάτα του στη Μόσχα με λεφτά του ΚΚΣΕ ή κάποιος φανατικός ορθόδοξος Χριστιανός να βλέπει πνευματική συγγένεια με τον Πατριάρχη της Μόσχας, αλλά αυτά ελάχιστη σχέση έχουν με τα συμφέροντα της χώρας. 

Υπάρχει και μία ακόμη πτυχή. Στην Ελλάδα της κρίσης όπου αναζητούμε τις επενδύσεις με το σταγονόμετρο, έχουμε, προφανώς, την πολυτέλεια να διώχνουμε έναν μεγάλο και σοβαρό επενδυτή. Οταν, όμως, έχουν προηγηθεί όσα συνέβησαν με τη Χαλκιδική, το Ελληνικό και άλλες επενδύσεις, το ναυάγιο του ΔΕΣΦΑ είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Ή, αλλιώς, ας ξεχάσουμε το ενδεχόμενο να μπουν χρήματα στην Ελλάδα με αυτή την κυβέρνηση...