Θανάσης Μαυρίδης

Η απάντηση κρύβεται πίσω από τις μεγάλες απώλειες που εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις. Και κάπως έτσι, εισερχόμαστε στο θέμα «χρέος». Για την ακρίβεια, κάπως έτσι το φέρνει στην επικαιρότητα ο ίδιος ο Αλέξης, παρά το γεγονός ότι πριν από λίγους μήνες είχε συμφωνήσει να το συζητήσει το 2018!

Η μεγάλη μάζα του κόσμου ψήφισε τον Αλέξη Τσίπρα επειδή πίστεψε στην αντιμνημονιακή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κόσμος που δεν θέλει τα μνημόνια και τις μεταρρυθμίσεις. Ο κόσμος αυτός είναι πιθανό στις επόμενες εκλογές να ψηφίσει ΛΑΕ, Κωνσταντοπούλου, ΚΚΕ ή ακόμη και Χρυσή Αυγή. Είναι απίθανο να επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ όσο ο Αλέξης τηρεί μια συνεπή μνημονιακή στάση. 

Το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να μπορέσει να αυξήσει την εκλογική του δύναμη, η οποία μειώνεται διαρκώς. Ψήφους δεν μπορεί να πάρει από το στρατόπεδο του «Ναι». Οι δυνάμεις που αντιτάχτηκαν στη θολή περίοδο Βαρουφάκη δεν έχουν λόγο να ταυτιστούν σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πίστεψαν τότε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας έβγαζε από την κρίση. Γιατί να το πιστέψουν σήμερα που οι απόψεις τους έχουν δικαιωθεί από τις εξελίξεις; 

Η μόνη πιθανή δεξαμενή ψήφων από την οποία ελπίζει να αντλήσει ψήφους ο Αλέξης Τσίπρας είναι το αντιμνημονιακό κοινό, το οποίο και τον έχει εγκαταλείψει σε έναν σημαντικό βαθμό. Μπορεί ο κόσμος αυτός να επιστρέψει αν ο ΣΥΡΙΖΑ θυμηθεί και πάλι την αντιμνημονιακή του ρητορική; Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Αλλά αυτό το πιστεύω εγώ και γι’ αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία. Σημασία έχει τι πιστεύει ο Αλέξης Τσίπρας... 

Θα ήταν ωραίο να κερδίσουμε κάτι από το χρέος - και μάλιστα άμεσα. Σε συνδυασμό με την ποσοτική χαλάρωση θα ήταν ένα ωραίο αφήγημα για να πουληθεί στις αγορές. Ολα αυτά θα ήταν καλά, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα έφερναν και την ανάπτυξη. Η ανάπτυξη είναι παιδί των επενδύσεων και ο επενδυτικός κόσμος αγοράζει με ένα σκληρό νόμισμα που λέγεται «εμπιστοσύνη». Αυτό το νόμισμα δεν έχει πέραση στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο κ. Τσίπρας, πάντως, επιμένει στο θέμα του χρέους. Γι’ αυτόν είναι ένα θέμα win-win. Αν του βγει και πάρει «κάτι» (ό,τι κι αν είναι αυτό το «κάτι»), θα μπορεί να πάει σε εκλογές και να διεκδικήσει μια καλύτερη μοίρα από αυτή που θα είχε αν αποφάσιζε να πάει στις κάλπες σήμερα. Αν χάσει, θα μπορεί να ισχυριστεί ότι προσπάθησε, αλλά δεν τον άφησαν να πετύχει τον στόχο του οι κακοί ξένοι. Και κάπου εκεί ανοίγει η πόρτα προς το αντιμνημονιακό κοινό. Το αν το κοινό αυτό είναι διατεθειμένο να τον ακούσει, όμως, είναι ένα άλλο θέμα. Πιθανότατα δεν θα τον πιστέψει, αλλά και πάλι σημασία έχει τι πιστεύει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. 

Το χρέος δεν μπορεί να το πάρει σήμερα η Ελλάδα. Μακάρι να μπορούσε. Χρειάζεται να περάσει η β’ αξιολόγηση για να αρχίσουμε να συζητάμε για την ποσοτική χαλάρωση. Επίσης,  χρειάζεται κάτι ακόμη: να συμφωνήσουν οι Γερμανοί - και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο. Μας φαίνεται κομματάκι δύσκολο. Είπαμε! Μακάρι να συμβεί. Αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες. Γιατί λοιπόν ο κ. Τσίπρας αποφασίζει να παίξει τα ρέστα του σε ένα τόσο δύσκολο θέμα;

Οχι, δεν έχει ένα σχέδιο στο οποίο «αποκλείεται να πει “όχι” η κυρία Μέρκελ». Εχει ένα χαμηλό ποσοστό στις δημοσκοπήσεις που τον οδηγεί στην απόφαση να περπατήσει στην άκρη του τείχους, και μάλιστα πάνω σε σπασμένα γυαλιά, προσπαθώντας έτσι να συγκινήσει τους αντιμνημονιακούς που έχουν ήδη διαβεί το ποτάμι και βρίσκονται έξω από τις πύλες της Πόλης. Είναι άλλη μια ζαριά...