Θανάσης Μαυρίδης

Η πασοκική μυθολογία αναφέρει μια ενδιαφέρουσα ιστορία από τα χρόνια του Ανδρέα. Δύο υπουργοί, λοιπόν, βρίσκονταν σε διάσταση για ένα σημαντικό θέμα της εποχής, το οποίο, όμως, σήμερα φαντάζει ασήμαντο. Τέλος πάντων, η διαμάχη είχε λάβει ομηρικές διαστάσεις και τη διαφορά ανέλαβε να λύσει ο Ανδρέας.

Πάει πρώτος στο γραφείο του ο ένας υπουργός και ο πρόεδρος τον ρωτάει με ενδιαφέρον να μάθει τι ακριβώς συνέβη. Ο υπουργός άρχισε την αφήγησή του και ο Ανδρέας έδειξε να συμφωνεί μαζί του. Δεν τον διέκοψε, απλώς σημείωνε πόσο ενδιαφέροντα ήταν όλα αυτά τα οποία άκουγε. Ο υπουργός έφυγε μετά από λίγα λεπτά με το αίσθημα του νικητή, σίγουρος ότι είχε κερδίσει τη μάχη έναντι του αντιπάλου του.

Την επομένη έφτασε στο γραφείο του προέδρου ο έτερος υπουργός. Είπε και εκείνος τη δική του εκδοχή, εισέπραξε και εκείνος τα εύσημα του Ανδρέα για το πόσο ενδιαφέροντα ήταν τα επιχειρήματά του και αποχώρησε ευτυχισμένος.

Επειτα από λίγες ημέρες ο Ανδρέας προχώρησε σε ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Στο νέο κυβερνητικό σχήμα δεν ήταν οι δύο υπουργοί της ιστορίας μας. Αυτός ήταν ο Ανδρέας.

Απρόβλεπτος! Οχι πάντα δίκαιος, αλλά έδινε στους γύρω του μια αίσθηση ότι μόλις είχε κατέβει από το συμβούλιο των θεών. Αυτή την ιστορία μού τη διηγήθηκε ένας άλλος πρόεδρος, που επίσης δεν είναι μαζί μας. Ο παλιός συνάδελφος Κώστας Γερονικολός…

Θυμήθηκα την ιστορία με αφορμή τη διήγηση ενός άλλου φίλου, ο οποίος είχε ζήσει πολύ κοντά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σύμφωνα με αυτόν, λοιπόν, ο Ανδρέας άρχιζε να βαριέται όταν δήλωνε στον συνομιλητή του ότι έβρισκε ενδιαφέροντα αυτά που άκουγε. Και βαριότανε πλέον αφόρητα όταν έλεγε εκείνο το «τι μου λες»…

Ενθαρρυμένος από την «επιβεβαίωση» του κώδικα συμπεριφοράς ενός μεγάλου άνδρα, θυμήθηκα μία ακόμη ιστορία που μου είχε διηγηθεί ο Κώστας Γερονικολός. Ενα βράδυ στο γραφείο του Ανδρέα στη Βουλή είχαν μαζευτεί ορισμένοι υπουργοί και ο τότε πρόεδρος της, ο Γιάννης Αλευράς. Οι βουλευτές εκδήλωναν την έντονη ανησυχία τους για τον πληθωρισμό. Η συζήτηση είχε ανάψει, οπότε επενέβη ο πρόεδρος: «Σε είκοσι χρόνια από σήμερα δεν θα θυμάται κάποιος αν ο πληθωρισμός ήταν 17% ή 16,2%. Αν χάσουμε όμως ένα νησί, θα το θυμούνται οι ιστορικοί στον αιώνα τον άπαντα»!

Δεν είμαι από τους θαυμαστές του Ανδρέα. Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να μη σημειώσω ότι ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Και σας ζητώ να κάνετε μια σύγκριση του Ανδρέα και του Αλέξη και να μας πείτε αν υπάρχει πράγματι σχέση μεταξύ αυτών των δύο πολιτικών.

Ανεξάρτητα από το αν κάποιος διαφωνούσε ή συμφωνούσε με τον Ανδρέα, θα συμφωνούσε οπωσδήποτε ότι ήταν ένας ικανός πολιτικός. Δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά ο Αλέξης, όσο κι αν προσπαθεί να μοιάσει στον Ανδρέα. Ούτε απρόβλεπτος είναι, ούτε διαθέτει την ευφυΐα του, τις γνώσεις και την εμπειρία του. Επίσης, ο Ανδρέας δεν θα είχε αφήσει ποτέ τα πράγματα να έχουν οδηγηθεί στο σημείο που έφτασαν σήμερα με το Προσφυγικό. Είχε διορατικότητα και αίσθηση της γεωπολιτικής που δεν την είχαν άλλοι άνθρωποι. Και βέβαια, δεν θα είχε διανοηθεί να υποστηρίξει ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα…

Ο Αλέξης δεν είναι Ανδρέας. Οσοι προσπαθούν να κάνουν τον Αλέξη να μοιάσει σώνει και καλά σε έναν άνθρωπο που άφησε το δικό του αποτύπωμα στην Ιστορία κάνουν λάθος και ζημιώνουν και τον Αλέξη και τη χώρα. Η Ιστορία μπορεί να επαναληφθεί μόνο ως φάρσα. Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να γνωρίζουν καλά όλοι εκείνοι που ανέλαβαν τον «στρατηγικό σχεδιασμό» του ΣΥΡΙΖΑ. Και εν πάση περιπτώσει, δεν είναι όλα τα πράγματα άρτος και θεάματα. Δεν γίνονται όλα για λόγους δημοσίων σχέσεων. Υπάρχει και ουσία, και από ουσία υπάρχει έλλειμμα αυτή την περίοδο.