Τάσος Καραμήτσος

Η απάντηση είναι ναι, έστω και με μεγάλες δυσκολίες λόγω των πραγματικών εσωτερικών προβλημάτων της χώρας. Γιατί το διεθνές σκηνικό -αν δεν εξελιχθεί άσχημα το ζήτημα της Τουρκίας- δεν φαίνεται τόσο αρνητικό, οι ρυθμοί ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας είναι μέτριοι αλλά σταθεροί και δεν δείχνουν να δημιουργούν πρόβλημα για τη χώρα.

Η Ελλάδα λοιπόν μπορεί να ξεκολλήσει από τη μιζέρια της και να πάρει μπροστά μόνο με δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι να προκύψει από τις εκλογές αυτοδύναμη κυβέρνηση με αρκετούς βουλευτές πάνω από τους 150, για να μην κρέμεται η χώρα στα προσωπικά ζητήματα ενός-δύο βουλευτών ή στα συμφέροντα που ενδεχομένως μπορεί να επηρεάζουν.

Οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη δεν πρόκειται να έχει καμία τύχη αφού τα οικουμενικά σχήματα υπό τις παρούσες συνθήκες δεν λειτουργούν. Εκτός αν είναι συνεταιρισμός και όχι συγκυβέρνηση, όπως ήταν αυτή του Τσίπρα με του Καμμένου και μάλιστα, απ’ ό,τι αποδεικνύεται από τα σκάφη και την dolce vita (ακόμα δεν έφυγαν από την καρέκλα της εξουσίας...), εξόχως επικερδής!

Επειδή λοιπόν, προσωπικά, δεν νομίζω ότι θα ξαναβρεθεί τέτοιο χυδαίο πολιτικό παρεάκι όπως αυτό του Τσίπρα με τον Καμμένο να συγκυβερνά σχεδόν μέχρι τέλους, η Ελλάδα τώρα χρειάζεται μια ισχυρή και απολύτως συνεκτική κυβέρνηση δίχως πολιτικά εμπόδια.

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι σαφώς η δυσκολότερη και αφορά αυτή καθαυτή τη διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με την αυτοδυναμία θα έχει μπροστά του μια καθαρή τετραετία χωρίς «πολιτικές παρενοχλήσεις», δηλαδή εκλογές Προέδρου της Δημοκρατίας με 180 ψήφους, θα του αρκούν μόλις 151, χωρίς άλλες αναμετρήσεις που θα τον εμποδίσουν στον σχεδιασμό και την υλοποίηση του σχεδίου του. Γιατί και σχέδιο έχει, και γνώση του αντικειμένου έχει. Οι διοικητικές ικανότητες στην εφαρμογή θα αποδειχτούν - ή το αντίθετο.

Η χώρα, καλώς ή κακώς, βγήκε από τα μνημόνια ακόμα και αν τραυματίστηκε βαρύτατα από την ύφεση που έφτασε σε επίπεδα Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (περί το 30%) και ειδικά από το τρίτο μνημόνιο, το χειρότερο και πιο φαρμακερό, που φέρει την υπογραφή της απερχόμενης κυβέρνησης.

Εκκρεμότητες και ιδεοληψίες αριστερών καταβολών έφυγαν από τη μέση με την υπογραφή του Αλέξη Τσίπρα - τι ειρωνεία, αυτός ήταν ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός της χώρας... Ναι, αν πρέπει κάποιος να παραδεχτεί κάτι στον κ. Τσίπρα, είναι ότι γκρέμισε το παραμύθι της καλής και φιλεύσπλαχνης Αριστεράς για τους πολίτες με όλα όσα έκανε και διέλυσε τη φαντασίωση ότι για όλα φταίνε οι ξένοι, οι γερμανοτσολιάδες και εντέλει όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς που τόσα χρόνια ζούσαμε με δανεικά. Κατάλαβε ο περισσότερος κόσμος ότι τα μνημόνια δεν σκίζονται... με έναν νόμο σε μερικές ημέρες.

Ο Κυριάκος, λοιπόν, θα έχει την ευκαιρία του και αυτή μακάρι να είναι καθαρή, χωρίς αστερίσκους, ώστε να κριθεί. Και θα κριθεί πολύ γρήγορα γιατί ο πολιτικός χρόνος είναι αμείλικτος και τα ποσοστά που φαίνεται να παίρνει από τους πολίτες εμπεριέχουν πια και προσδοκία - δεν είναι μόνο η αρνητική ψήφος στην απερχόμενη κυβέρνηση.

Οι αγορές, τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων, το Χρηματιστήριο, οι ξένοι επενδυτές αγοράζουν προσδοκία και γι’ αυτό προηγούνται. Αλλά έτσι όπως ερωτεύονται μια χώρα, κατά τον ίδιο τρόπο τη διώχνουν πολύ γρήγορα, μέσα σε λίγους μήνες, αν δεν ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους. Και μετακομίζουν αλλού.

Αυτή είναι η μοναδική επιτυχία που χρειάζεται η Ελλάδα μαζί με ένα ασφαλές περιβάλλον για να μπορέσει να προσελκύσει επενδύσεις και από αυτές να δημιουργηθούν δουλειές και ευημερία για τους περισσότερους.