Τάσος Καραμήτσος

Οποιος ζει -και οσμίζεται- τι συμβαίνει στην πολιτική και οικονομική-επιχειρηματική πιάτσα τον τελευταίο μήνα, ειδικά μετά την ψήφιση της συμφωνίας στη Βουλή για τα Σκόπια, δεν έχει και πολλούς ενδοιασμούς για το τι πρόκειται να επακολουθήσει μόλις περάσουν οι δύο θερινοί μήνες.

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μυρίζει τέλος εποχής για την παρούσα κυβέρνηση και εκλογές σε μία από τις τρεις πιθανές περιόδους, που σε κάθε περίπτωση δεν θα ξεπερνούν τον Μάιο του 2019.

α) Τον Σεπτέμβριο του 2018, όπου ο κόσμος θα είναι ακόμα με τα μαγιό και ένα τμήμα του πληθυσμού -όσοι ανακατεύονται με τον τουρισμό- χαρούμενο οικονομικά. β) Τον Ιανουάριο του 2019 γιατί, πρώτον, θα έχουν πάρει το μπόνους του Δεκεμβρίου (όσοι το παίρνουν) και, δεύτερον, γιατί δεν θα έχουν προλάβει να κοπούν επί της ουσίας οι συντάξεις ή δεν θα το έχουν νιώσει έστω ακόμα οι άτυχοι συνταξιούχοι. Ενδεχομένως, δε, να έχει ψιλοξεχαστεί το Μακεδονικό (σιγά μην το φέρει στη Βουλή προς ψήφιση ο Τσίπρας!).

γ) Τον Μάιο του 2019 γιατί αν στηθούν διπλές κάλπες μπορεί (λέμε τώρα) ο κόσμος να... ξεμπουκώσει στην κάλπη για την Ευρωβουλή και να μη μαυρίσει την κυβέρνηση στις εθνικές εκλογές (ξαναλέμε τώρα!). Στην περίπτωση του Μαΐου το πιο τρανταχτό επιχείρημα είναι ότι όλο το παρεάκι Τσίπρα - Καμμένου απολαμβάνει μέχρι την τελευταία γουλιά τον «ολόγλυκο κυβερνητικό φραπέ» του.

Ρουφάει με το καλαμάκι το νέκταρ της εξουσίας που, ας πούμε, για έναν άεργο κομματικό ισοδυναμεί με 1.500 ευρώ σε μια θέση στο Δημόσιο, για έναν βουλευτή με 6.000 ευρώ, αστυνομικό και φθηνό Ι.Χ., ενώ για τους υπουργούς μετράμε δεκάδες χιλιάδες μηνιαίως και φυσικά πολύ καλή ζωή. Για τα χοντρά λεφτά από τις μπίζνες δεν θα μιλήσουμε γιατί ακόμα δεν υπάρχουν αποδείξεις. Και αυτό φυσικά ισχύει για όλες τις κυβερνήσεις.

Οπως και να το δεις ή να το μετρήσεις, πάντως, ποτέ μια κυβέρνηση δεν προσέφερε στον τόπο τίποτα καλό τους τελευταίους 8-12 μήνες πριν από την πτώση της, αφού το μόνο που σκέφτεται είναι να χάσει ευπρεπώς τις εκλογές ώστε να μπορέσουν να διασωθούν ο ηγέτης και το κόμμα. Ειδικά οι κυβερνήσεις των μνημονίων ισοπεδώθηκαν μετά από κάθε θητεία και αναμέτρηση και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ είναι η τρίτη στη σειρά που υιοθέτησε, ψήφισε και εφάρμοσε το πιο ολοκληρωμένο, μάλιστα, μνημόνιο από τα τρία.

Τι θα συμβεί την επομένη των εκλογών στην Ελλάδα θα καθοριστεί από το αν θα βγει ο Κυριάκος αυτοδύναμος. Αν ναι, το θέμα της πολιτικής σταθερότητας λύνεται για μία τετραετία εύκολα, αφού με τη βοήθεια του ΚΙΝ.ΑΛ. (δηλαδή πλέον του ΠΑΣΟΚ) μπορεί να ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα πρόσωπο προερχόμενο από την Κεντροαριστερά (Βενιζέλος). Αν χρειάζεται και τρίτο κόμμα, η εξίσωση για να φτάσουν οι βουλευτές που θα ψηφίσουν Πρόεδρο τους 180, τότε θα αναζητηθεί πρόσωπο από την «ορθόδοξη Αριστερά», δηλαδή από τον ευρύτερο χώρο αποδοχής του ΚΚΕ. Πιο λεπτούς και επιδέξιους χειρισμούς απαιτεί η υπόθεση της απλής αναλογικής, αλλά αυτοί θα πρέπει να γίνουν αργότερα και αν μετά την τετραετία Μητσοτάκη έχει «ξαναζωντανέψει» ο Τσίπρας, τότε αυτό θα απασχολεί τον σημερινό πρωθυπουργό που δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση με την απλή αναλογική.

Αυτό όλο που περιγράφεται σήμερα φαίνεται ότι θα είναι εκτός απροόπτου και το πιο πιθανό σενάριο πολιτικής εξέλιξης στη χώρα, αφού οι διαφορές μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ μεγαλώνουν και οι προβολές των σημερινών δημοσκοπήσεων δίνουν 155-160 βουλευτές στην επερχόμενη κυβέρνηση και περί τους 25-30 βουλευτές στο ΚΙΝ.ΑΛ.

Κρίσιμο ερώτημα για την αυριανή μέρα είναι ποιοι θα αντικαταστήσουν (ή αν θα μείνουν μέσα τα υφιστάμενα) κάποια από τα μικρά κόμματα, που παίζουν όμως καθοριστικό ρόλο στη ζωή και τη διάρκεια μιας κυβερνητικής θητείας. Ολο αυτό το πεδίο μοιάζει με κινούμενη άμμο και κανείς δεν ξέρει ποιος θα μπει στη Βουλή και ποιος όχι. Για παράδειγμα, αν οι ΑΝ.ΕΛ. -που από τις δημοσκοπήσεις τώρα εντοπίζονται στο 1,5%- καταψήφιζαν το Σκοπιανό πριν από έναν μήνα και γίνονταν εκλογές, κατά πάσα βεβαιότητα θα ήταν και πάλι εντός Βουλής.