Τάσος Καραμήτσος

Αν οι δημοσκοπήσεις έχουν δίκιο και τα δύο μεγάλα κόμματα βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής (αν και πολύ εναρμονισμένες μού φαίνονται ημέρα με την ημέρα), τότε από σήμερα θα μπορούσαμε να εξαγάγουμε ορισμένα συμπεράσματα για το τι πρόκειται να συμβεί την επόμενη Δευτέρα.

Πρώτα απ’ όλα η κοινή γνώμη δεν φαίνεται να θέλει μονοκομματική κυβέρνηση και αυτοδυναμία ακόμα και με τον τερατώδη νόμο που δίνει μπόνους 50 έδρες στον πρώτο. Οχι μόνο δεν επιθυμεί μονοκομματική κυβέρνηση, αλλά μάλλον θα δούμε οκτώ, ίσως και εννέα, κόμματα στη Βουλή, αν κάποιοι τσιμπήσουν με τις τραμπουκιές του Καμμένου και τον βάλουν στη Βουλή.

Τι θα κάνει, λοιπόν, ο Τσίπρας αν ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω και τραυματισμένος, ξαναβγεί πρώτο κόμμα; Θα φτιάξει μια ισχνή κυβέρνηση 155 βουλευτών με δύο ή τρία κόμματα και στον δρόμο θα ξαναρχίσουμε τα ίδια; Θα του φεύγουν κάποιοι βουλευτές από τους «53» όταν έρχεται μια δύσκολη μνημονιακή ρύθμιση στη Βουλή, ή θα τρέχουν να πείσουν νύχτα τους ολιγάριθμους σε βουλευτές κυβερνητικούς εταίρους να ψηφίσουν για να μην πέσει η κυβέρνηση; Θα αφήσουν τη Ν.Δ. έξω από το μνημόνιο να αλωνίζει μόνη της σχεδόν παρέα με τον Λαφαζάνη και το ΚΚΕ; Γιατί και εκεί στη Ν.Δ. είναι οι πρώτοι διδάξαντες τον λαϊκισμό.

Το ίδιο ισχύει και για τον Μεϊμαράκη, όμως, αν βγει πρώτος και αφήσει εκτός τον Τσίπρα. Αυτός κι αν θα ξαναγίνει πιο αντιμνημονιακός και από τη Ζωή σε μερικούς μήνες...
Η χώρα έφτασε, λοιπόν, με την ευθύνη όλων όσων βρίσκονται σήμερα στη Βουλή, αλλά και των προκατόχων τους στο παρά πέντε της δραχμής και της τελικής και συνολικής κατάρρευσης. Μετά από τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, τον Ιανουάριο, τον Ιούλιο και τώρα, η οικονομία βρίσκεται πάλι σε ύφεση και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που ζουν αυτή τη χώρα δεινοπαθούν κυριολεκτικά από την κάθετη πτώση της κατανάλωσης και τα capital controls. Δεν αντέχουμε άλλο ούτε μία μέρα παραπάνω, κύριε Τσίπρα, όλοι εμείς που... προλάβαμε και κολλήσαμε ένσημα στη ζωή μας.

Είναι λοιπόν η τελευταία πια ηθική υποχρέωση όλων των κομμάτων να φτιάξουν μια κυβέρνηση ευρύτατης κομματικής και κοινωνικής αποδοχής και να μας αφήσουν επιτέλους ήσυχους -όλους τους Ελληνες- για τέσσερα χρόνια να δουλέψουμε μήπως και σωθούμε.

Οι πολίτες δεν είναι πολιτικοί να θρέφονται από τις εκλογές, οι επιχειρήσεις από μια ταβέρνα έως μια βιομηχανία με χιλιάδες εργαζομένους θέλουν ηρεμία, ανοιχτές τράπεζες με λεφτά, επενδύσεις και καταναλωτές για να ζήσουν και αυτές και όσοι τρώνε ψωμί από αυτές.

Ας ελπίσουμε ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα.