Τάκης Τρακουσέλλης

Πολλοί, επίσης, αναρωτιούνται γιατί οι Ελληνες βλέπουν πλέον το αυτοκίνητο ως μπελά. Ιδιαίτερα όταν είναι άνω των 1.800 cc, με τις μνημονιακές κυβερνήσεις να έχουν δαιμονοποιήσει τα κυβικά, εφαρμόζοντας τη γνωστή πολιτική του αρμέγματος της αγελάδας. Το αυτοκίνητο πλέον αγχώνει τον κάτοχό του. Και όσο περισσότερα αυτοκίνητα στην οικογένεια τόσο περισσότερα τα άγχη.

Σίγουρα, η αιτία του άγχους είναι οι πάμπολλοι φόροι, τα τέλη κυκλοφορίας, αλλά και τα ανούσια υπερβολικά υψηλά τεκμήρια που έχουν επιβληθεί. Από την άλλη, όμως, φταίμε κι εμείς. Φταίμε που επιλέγαμε -τότε- αυτοκίνητα πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας. Είχαμε την άνεση ή μάλλον την ψευδαίσθηση ότι μπορούσαμε να τα αποκτήσουμε, αφού στο ταχυδρομικό κουτί ήταν ήδη έτοιμο και προεγκεκριμένο το δάνειο από την τράπεζα. Φταίμε που αγοράζαμε αυτοκίνητο χωρίς να μπαίνουμε καν στη διαδικασία να μάθουμε πόσο θα μας κοστίσει στη χρήση. Δεν ρωτούσαμε ποτέ πόσο είχαν τα σέρβις, τα ανταλλακτικά, τα ελαστικά που θα έπρεπε να βάλουμε.

Και την πατήσαμε όταν μας έβαλαν στη δραματική περιπέτεια των μνημονίων, όπου ψάχνοντας λεφτά οι εκάστοτε υπουργοί Οικονομικών, με πρώτο και χειρότερο τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου επί ΓΑΠ, είδαν τους κατόχους ενός 2λιτρου ως εκατομμυριούχους και τους φορολόγησαν μόνο και μόνο για να καλύψουν τις τρύπες που έβρισκαν οι τροϊκανοί στα δημοσιονομικά.

Από την άλλη, φταίμε που επιλέγαμε αυτοκίνητα που απλώς δεν είχαμε ανάγκη. Είχαμε πέσει με τα μούτρα στα SUV κι ας βλέπαμε χώμα ή χιόνι μία φορά τη διετία. Δεν σκεφτόμασταν ότι αυτό θέλει πολύ περισσότερο καύσιμο και πιο ακριβά ελαστικά. Φταίμε που πέσαμε με τα μούτρα στα fashion cars κι ας είχαμε δυο-τρία κουτσούβελα να μεταφέρουμε. Οπως έχω γράψει πάμπολλες φορές, η αγορά αυτοκινήτου δεν ήταν ποτέ φούσκα σε ό,τι αφορά τον αριθμό των πωλήσεων. Hταν όμως στο είδος των αυτοκινήτων που αγοράζαμε. Και εδώ και μια πενταετία τα έχουμε βγάλει στο σφυρί για φραγκοδίφραγκα, ψάχνοντας απεγνωσμένα ένα μικρό αυτοκίνητο που δεν θα καίει πολλά και δεν θα χρειάζεται να βάλει κανείς υποθήκη το σπίτι του για να το συντηρήσει. Το πάθημα έγινε μάθημα. Ή μήπως όχι; Γιατί οι πωλήσεις δείχνουν ότι έχουμε πάει στο άλλο άκρο: αγοράζουμε ένα μικρό πόλης στα 850 cc για να μεταφέρει την οικογένεια, τις αποσκευές της και για μια «προσπέραση με ασφάλεια, ρε αδελφέ». Ελα όμως που σε αυτή την περίπτωση το θέμα ασφάλεια έχει... θέμα!