Τάκης Τρακουσέλλης

Την περασμένη Κυριακή πήραμε μια γερή δόση από τη γνώριμη καλοκαιρινή κατάντια των ελληνικών δρόμων και κυρίως της πολύπαθης παραλιακής. Οι ορδές των Ελλήνων που αναζητούσαν την καλοκαιρινή όαση σε κάποια από τις "λεκιασμένες" παραλίες της Αθήνας ξεκίνησαν να κατεβαίνουν προς αυτές, δίνοντάς μας μια γερή δόση για το τι θα επακολουθήσει. Παναγιά μου βόηθα, δηλαδή.

Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει με τον Ελληνα οδηγό όταν η θερμοκρασία υπερβαίνει τους 35 βαθμούς Κελσίου. Λες και ξεχνάμε αυτά τα ολίγα που γνωρίζουμε για την οδήγηση. Λες και η κάψα του ήλιου σε συνδυασμό με τις αναθυμιάσεις από τον ιδρώτα και από τον «πισσάτο» και γεμάτο νικοτίνη καπνό του τσιγάρου δημιουργούν μία περίεργη παραίσθηση που έχει ως παρενέργειες τα μπινελίκια, την ανυπομονησία, την πλήρη… Ελληναρωσύνη (από το Ελληνάρας) του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς των οδηγών.
Δεν σεβόμαστε τίποτα και το μυαλό μας το έχουμε αποκλειστικά στο πώς θα φτάσουμε στην παραλία, ξεκλέβοντας έστω και ένα μέτρο από την ουρά και τον άμοιρο τον διπλανό μας. Μας ικανοποιεί αυτό, τόσο γιατί είμαστε μάγκες και τσαμπουκάδες που πήραμε τη θέση του άλλου όσο και γιατί είμαστε ένα μέτρο κοντύτερα στην παραλία σε σχέση με το θύμα μας.

Και εκεί, στο ύψος του Καβουρίου, που θαρρείς πως θα πάρεις μια μικρή κυκλοφοριακή ανάσα, νάσου η ουρά του… «Κουτάλα» του περιπτερά όπου οι βαριεστημένοι/ες (να κατεβούν από το τετράτροχό τους) σταματούν παράνομα, κλείνοντας όλη τη δεξιά λωρίδα και περιμένουν το ξύλινο φτυάρι του να τους προμηθεύσει με νέα πακέτα καπνού, τα οποία βεβαίως θα καταλήξουν σβηστά στην αμμουδιά, εκεί που σκάβουν με τα κουβαδάκια τους ανέμελα τα πιτσιρίκια.

Εκει είναι λοιπόν που λες «μα ένα όργανο δεν μπορεί να εμφανιστεί;» Μα πώς να εμφανιστεί, αγαπητέ μου αναγνώστη, όταν λίγο πιο κάτω, μετά τη στροφή του Λαιμού (για να μη φαίνονται βέβαια) τα όργανα, με τα εργαλεία-καταγραφείς της ταχύτητας προσπαθούν να γεμίσουν τα ταμεία του Δήμου Βουλιαγμένης γράφοντας τους ταλαίπωρους; Βέβαια τη συγκεκριμένη ώρα που ήταν στημένοι (ντάλα 2 το μεσημέρι) το μόνο που αντίκριζαν ήταν η ουρά του μποτιλιαρίσματος που ξεκινούσε σχεδόν από τη Βάρκιζα. Η ώρα όμως για τα συγκεκριμένα όργανα περνούσε ευχάριστα, απολαμβάνοντας τη δροσιά του αιωνόβιου δένδρου και τη φραπεδιά τους. Σου λέει το όργανο, καλύτερα εδώ, προσποιούμενοι ότι εργαζόμαστε, παρά σε κάποιο καφέ που κυκλοφορούν οι… ρουφιάνοι δημοσιογράφοι-φωτογράφοι…

Ναι, την περασμένη Κυριακή πήραμε μια γερή γεύση του τι θα επακολουθήσει τις επόμενες Κυριακές στους δρόμους της Αττικής…