Σωτήρης Χιωτάκης

Γέλασα με την ψυχή μου βλέποντας την ταινία του Σεθ Γκόρντον. Βεβαίως, ο ...κάποιου επιπέδου εσμός των θολοκουλτουριάρηδων έχει προσπαθήσει επιμελώς να με πείσει ότι δεν έπρεπε να γελάω, αφού είναι μια ταινία σεξιστική, μια ταινία που αναφέρεται με πολύ ελεγχόμενο τρόπο στα προβλήματα της αμερικανικής κοινωνίας, μια ταινία που δεν έχει βάθος και ουσιαστικό νόημα κλπ κλπ.

Όμως εγώ απενοχοποιήθηκα από τα όσα μου υπέβαλαν αυτές οι κριτικές και έσκασα στα γέλια, κυριολεκτικά!

Και όχι μόνο αυτό, αλλά βρήκα και αναλογίες ανάμεσα στα horrible bosses και τα όσα βιώνουμε τον τελευταίο άθλιο για όλους ενάμιση χρόνο! Για σκεφτείτε το...

Η νυμφομανής στην ταινία οδοντίατρος (Τζένιφερ Άνιστον) στο ρόλο της Τρόικας και των Ευρωπαίων ηγετών! Πρέπει οπωσδήποτε να της "κάτσουμε" - το λέω όσο πιο κομψά μπορώ - για να διατηρήσουμε την δουλίτσα μας, έστω φοβισμένοι, κακόμοιροι, με μόνη σιγουριά ότι για να συνεχίσουμε να ζούμε με τα δανεικά της και με όλο και λιγότερες αξιώσεις και προοπτικές για το σήμερα και το αύριο, θα πρέπει να της "καθόμαστε" και να της "ξανακαθόμαστε" μέχρι να μας βαρεθεί και να βρεθεί άλλο θύμα στην ανάγκη της. Το πρόβλημα φαίνεται να το έχουν (μόνο) οι άλλοι, αλλά τελικά αυτή αποδεικνύεται πιο ευάλωτη και εξαρτημένη από τις ανάγκες της, τις οποίες δεν μπορεί να κουμαντάρει.

Ο αδίστακτος στην ταινία διευθυντής (Κέβιν Σπέισι) στον ρόλο της κυβέρνησης! Μας έχει βομβαρδίσει με κάθε είδους ανάλγητα μέτρα με το "τυράκι" όχι, βέβαια, της προαγωγής, αλλά της εξόδου από την κρίση, η οποία όμως πηγαίνει όλο και πιο μακριά και τελικά δεν έρχεται ποτέ. Γιατί όσο καλοί "υπάλληλοι" και να είμαστε, αυτοί που τελικά θα ωφεληθούν σε κάποια καλή εξέλιξη - αν ποτέ υπάρξει - θα είναι οι ίδιοι που μας έχουν υποβάλλει στο μαρτύριο με προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Μιλάω για μια "κυβέρνηση", για μια "εξουσία", με όλα τα συμπαρομαρτούντα και σε όλες τις εκφάνσεις της: κομματικές νομενκλατούρες, ευνοούμενοι επιχειρηματίες, αεριτζήδες και λαμόγια που πάντα είναι εκεί όταν πρέπει...

Το αφεντικό που νοιάζεται μόνο για το τομάρι του (Κόλιν Φάρελ) στην ταινία στον ρόλο των τραπεζιτών! Ελλήνων και ξένων, που δεν τους νοιάζει να εξαφανίσουν έναν ήδη μισοπεθαμένο οργανισμό, τον οποίο έφεραν προ του τέλους βγάζοντας από τη μύγα ξύγκι όλα αυτά τα χρόνια. Ας πεθάνουν και χιλιάδες ιθαγενείς, αρκεί να μην πειραχτούν τα μαγαζάκια τους και η επίπλαστη ευμάρειά τους, η οποία έχει εστιαστεί στις απολύτως εφήμερες απολαβές, χωρίς οποιαδήποτε διάθεση να προβληματιστεί κανείς για την επόμενη μέρα αφού τα συγκεκριμένα αφεντικά σε προσωπικό επίπεδο είναι εξσφαλισμένα μέχρι και τα τρισέγγονά τους.

Πώς σας φαίνεται, τραβηγμένο; Μπορεί να είναι κι έτσι. Το σίγουρο είναι ότι έχουμε μπλέξει άσχημα...