Σπύρος Γκουτζάνης

Η μεν κυβέρνηση διολισθαίνει καθημερινά στον αυταρχισμό. Το πιο χαρακτηριστικό είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους. Πολύ απλά όσοι ασκούν κριτική καταγγέλλονται ως όργανα των εκδοτών της διαπλοκής και της κίτρινης δημοσιογράφίας. Δεν είναι η δουλειά της κυβέρνησης να καταγγέλλει τα Μέσα Ενημέρωσης. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ορισμένα ΜΜΕ όπως και η αντιπολίτευση, επιθυμούν την πτώση της κυβέρνησης, είναι μέσα στα δικαιώματα που τους προσφέρει το δημοκρατικό συνταγματικό πλαίσιο. Αυτό άλλωστε έκανε και η ηγετική ομάδα του Αλέξη Τσίπρα και αξιοποιώντας την εκλογή Προέδρου, έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά, για να υπογράψει δεκαπέντε μήνες μετά τα ίδια αν όχι χειρότερα μέτρα.

Δείγμα όμως ολοκληρωτικής νοοτροπίας της παρέας του Μαξίμου είναι ότι μετά την δαιμονοποίηση των ΜΜΕ που ασκούν κριτική, ενοχοποιεί την αντιπολίτευση αλλά και τις κοινωνικές αντιδράσεις. Το χθεσινό non paper του Μαξίμου επιτίθεται σε εκείνους “που έκαναν ότι μπορούσαν προκειμένου να υπονομεύσουν την διαπραγματευτική δύναμη της κυβέρνησης και του ελληνικού λαού. Επιχείρησαν να υποκινήσουν συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες και να δημιουργήσουν κλίμα αποσταθεροποίησης”. Η αντιπολιτευτική δράση βαπτίζεται “υπονόμευση” ενώ ο λαός χωρίζεται στον καλό λαό που συμφωνεί με την κυβέρνηση και σε “συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες που υποκινούμενες δημιουργούν κλίμα αποσταθεροποίησης”. Σύμπτωμα της ολοκληρωτικής νοοτροπίας της κυβερνητικής παρέας είναι ότι όπως και με τα ΜΜΕ οι κοινωνικές αυτές κατηγορίες δεν κατονομάζονται. Το συμπέρασμα είναι απλό και επικίνδυνο, όσοι δεν ταυτίζονται με την κυβέρνηση δεν αποτελούν μέρος του λαού, αλλά επικίνδυνες κοινωνικές κατηγορίες.

Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση όμως προκαλεί η στάση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που συμφωνούν ασμένως με την ηγετική ομάδα. Οι βουλευτές στηρίζουν όλα -αλλά όλα- εκείνα που κατήγγειλαν όταν ήταν στην αντιπολίτευση -μέτρα, πολιτικές, κυβερνητικό αυταρχισμό. Και το κάνουν ακριβώς με το ίδιο επιχείρημα που χρησιμοποιούσαν εκείνοι τους οποίους κατήγγειλαν: ότι σώζουν την χώρα.

Η εξήγηση είναι ίσως πιο απλή από ότι φαίνεται. Κατ αρχήν υπάρχουν και πάντα υπήρχαν μέσα στην κοινοβολευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ οι φιλελεύθεροι. Κάποιοι από αυτούς έχουν περάσει από άλλα κόμματα πριν καταλήξουν στον ΣΥΡΙΖΑ και θα μπορούσαν να είναι και σε οποιοδήποτε άλλο  κόμμα του δημοκρατικού τόξου. Υπ αυτή την έννοια είναι και συνειδησιακά συνεπείς. Μετά είναι και εκείνοι που έλεγαν ότι “η καριέρα είναι χολέρα”, αλλά το έλεγαν όταν δεν είχαν καμία καριέρα και εννοούσαν την καριέρα των άλλων. Τώρα όμως που από το τίποτα έχουν δική τους καριέρα βουλευτή δεν αφήνουν τα χιλιάρια της βουλευτικής αποζημίωσης και τα λοιπά προνόμια για να γυρίσουν στα 800 ευρώ της χολέρας χωρίς καριέρα. Ίσως το μόνο που προκαλεί θλίψη είναι η μετάλλαξη παλιών αγωνιστών της αριστεράς, εκείνων που στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης έδιναν μάχες μαζί με τον λαό  από πολλά και διαφορετικά “μετερίζια”. Γι αυτούς τους παλιούς αγωνιστές χρειάζεται ψυχιατρική προσέγγιση.