Σπύρος Γκουτζάνης

Αρχικά πρόβαλαν ότι “η φωτογραφία συνιστά προσβολή του νεκρού”.

Η δημοσιοποίηση της φωτογραφίας είναι δημοσιογραφική επιτυχία, όσο κι αν στενοχωριούνται οι ανταγωνιστές της εφημερίδας. Το ερώτημα για το αν τέτοιου είδους φωτογραφίες πρέπει να δημοσιοποιούνται είναι παλιό όσο και η έντυπη δημοσιογραφία. Έχει όμως απαντηθεί στην πράξη: όλες οι μεγάλες εφημερίδες της Ελλάδας και του εξωτερικού, όταν έχουν παρόμοιες φωτογραφίες, τις δημοσιεύουν.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία δεν συνιστά προσβολή στη μνήμη του νεκρού. Το αντίθετο, αποπνέει τραγικότητα και ευαισθησία και τιμά τη μνήμη του νεκρού. Επιπλέον, προκαλεί τον αποτροπιασμό των πολιτών και ευαισθητοποιεί ακόμη και τους τελευταίους αφελείς σε σχέση με τον πραγματικό χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής, ότι είναι μία οργάνωση που έχει στους κόλπους της μαχαιροβγάλτες και δολοφονεί. Ό,τι δεν κατάφεραν τόνοι μελάνης των σοβαροφανών αναλύσεων, το πετυχαίνει η φωτογραφία και η δημοσίευσή της από τη μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας.

Η δεύτερη γραμμή που ακολούθησαν οι επικριτές είναι απλώς χυδαία. Αφού απέσυραν τα περί προσβολής του νεκρού, αναδιπλώθηκαν, υποστηρίζοντας ότι τη φωτογραφία δεν δικαιούτο να δημοσιεύσει η συγκεκριμένη εφημερίδα, γιατί δήθεν στο παρελθόν έχει κάνει φιλικά κομμάτια στη Χρυσή Αυγή. Θυμίζει αυτό, το ρητό ότι “όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο ανόητος κοιτάζει το δάχτυλο”. Αλλά, πέραν αυτού, αν η εφημερίδα είναι φιλική στη Χρυσή Αυγή, τότε γιατί έψαξε όσο μπορούσε το θέμα και βρήκε τη φωτογραφία που -πράγματι, δεν ήταν κοινή λήψης- και πλήττει τη Χρυσή Αυγή όσο καμία άλλη αποκάλυψη ή πολιτική επίθεση;

Συνεχίζουν οι επικριτές: “Η εφημερίδα προβαλλει το lifestyle της Χρυσής Αυγής” λένε και επικαλούνται μεταξύ άλλων τη φωτογραφία του κ. Ηλία Κασιδιάρη με το τατουάζ σβάστικα στον ώμο, φορώντας σαγιονάρα, αγκαλιά με τη φίλη του στην παραλία. Η φωτογραφία δεν είναι προβολή του lifestyle, ανόητοι, είναι η απόδειξη για το ναζιστικό χαρακτήρα της οργάνωσης -κάτι που με πείσμα αρνείται ο αρχηγός της- από τη στιγμή που ο κ. Κασιδιάρης είναι ο εκπρόσωπος του κόμματος.

Το θέμα όμως για το αν θα πρέπει να γίνονται ή όχι ρεπορτάζ για τη Χρυσή Αυγή είναι ευρύτερο. Από την στιγμή που την έστειλε στη Βουλή η ελληνική κοινωνία, ο αποκλεισμός της από τα ΜΜΕ είναι υποκρισία. Άλλωστε, ο αποκλεισμός της και η μη προβολή των ακραίων απόψεών της λειτούργησαν εν τέλει προστατευτικά και την ανέβασαν δημοσκοπικά μέχρι το 18%.

Έχει όμως ενδιαφέρον και ποιοι έκαναν την επίθεση εναντίον της εφημερίδας. Μία κατηγορία είναι συστημικοί δημοσιογράφοι που υποστηρίζουν το σύνολο της μνημονιακής πολιτικής και ακόμη και την άθλια προπαγάνδα των δύο άκρων. Αρθρογράφοι που μονίμως υποστηρίζουν με φανατισμό ό,τι τους λένε τα αφεντικά τους και οι πολιτικοί τους πατρώνες. Έφθασαν στο σημείο να υποβάλουν στην εφημερίδα το τί δικαιούται να δημοσιεύει και τί όχι -νταβατζιλίκι συγκαλυμμένο με εκφράσεις σαλονιού. Η Δημοκρατία όμως δεν κινδυνεύει από τη Χρυσή Αυγή, όσο αποκρουστική κι αν είναι. Κινδυνεύει από τις μνημονιακές κυβερνήσεις που παραβιάζουν το Σύνταγμα και τις οποίες εκείνοι λιβανίζουν.

Υπήρξε όμως και επίθεση από δημοσιογράφο γνωστό για τις σχέσεις που παλαιόθεν είχε με την κρατική ασφάλεια και την ΕΥΠ -που όταν έχει μία καλή λίστα σβήνει το όνομα του χρηματοδότη του- και δυστυχώς τον αγκαλιάζει μεγάλο κόμμα.