Σπύρος Γκουτζάνης

Οι αποχρώσες ενδείξεις  ότι οι κουκουλοφόροι και οι μπαχαλάκηδες ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι λιγότερες  ακόμη και από τις ενδείξεις  ότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος ευθύνεται  για την παραποίηση της λίστας Λαγκάρντ.

Αυτό όμως δεν εμπόδισε τα κόμματα της συγκυβέρνησης  να αθωώσουν προκαταβολικά τον πολιτικό τους εταίρο -για να διασφαλίσουν την  επιβίωση της κυβέρνησης- και να επιτεθούν στο κόμμα της αξιωματικής  αντιπολίτευσης κατασκευάζοντας ψευδογεγονότα με την επίθεση της Αστυνομίας στις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων στην Αθήνα. Μετά από 22 χρόνια θυμήθηκαν την Βίλλα Αμαλία.

Είναι εμφανές ότι η ολομέτωπη  επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ με αιχμή του  δόρατος τις καταλήψεις αποσκοπεί  στον αντιπερισπασμό από την υπόθεση της Λίστας Λαγκάρντ αλλά και από τα σκληρά οικονομικά μέτρα που φευ, δεν συνοδεύονται από καλά νέα στο πεδίο της ανάπτυξης, επενδυτές στον ορίζοντα δεν φαίνονται. Έτσι την ώρα που ο κ. Βενιζέλος επαναλαμβάνει ότι “με το αίτημα για την παραπομπή του ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κάνει ρεσάλτο για την κατάληψη της εξουσίας” εμφανίζοντάς τον σαν ακραίο κόμμα η Αστυνομία επεμβαίνει στην βίλλα Αμαλία και σε άλλα υπό κατάληψη κτήρια σε μία προσπάθεια της κυβέρνησης να εκβιάσει την αντίδραση της Κουμουνδούρου και την ταυτίσει με τον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Ο συνειρμός που επιχειρείται είναι απλοικός: το κόμμα που στηρίζει τις εστίες ανομίας επιχειρεί ρεσάλτο ζητώντας διερεύνηση των ευθυνών του Βενιζέλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σήκωσε το γάντι, αντέδρασε υποτονικά δείχνοντας ότι συμπεριφέρεται πια σαν αξιωματική αντιπολίτευση και όχι σαν ακτιβιστικό κόμμα του 3%. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για την συγκυβέρνηση η οποία ζήτησε από την Κουμουνδούρου να καταδικάσει και μάλιστα σε έντονο ύφος τις καταλήψεις διαφορετικά... να η απόδειξη ότι συνδέεται με τους κουκουλοφόρους. Επιδιώκει πολλούς στόχους η ηγεσία της ΝΔ με την κλιμάκωση που επιχειρεί: πέρα από το να φέρει σε δύσκολη θέση τον ΣΥΡΙΖΑ αποδυναμώνει εστίες αντίστασης στην κυβερνητική πολιτική ενώ παράλληλα κάνει επίδειξη νόμου και τάξης προσδοκώντας ότι θα προσελκύσει τους τρομαγμένους μικροαστούς που έχουν βρει πολιτική στέγη στην Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες που δείχνουν να συμπορεύονται στην υπόθεση της λίστας ΛΑγκάρντ.


Αν εξουσία είναι να προσδιορίζεις  το πεδίο ενδεχόμενων κινήσεων του αντιπάλου και να υποβάλλεις τις ενέργειές του τότε στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάσει συλλήβδην τις καταλήψεις και τον εναλλακτικό χώρο όπως του ζητά η συγκυβέρνηση θα έχει υποστεί στρατηγική ήττα. Κατ αρχήν θα έχει υποκύψει στην επίθεση του αντιπάλου. Ακολούθως θα έχει εσωτερικό πρόβλημα όχι γιατί θα δυσαρεστηθούν οι συνιστώσες του αλλά γιατί η εκλεκτική συγγένεια με τον ακτιβιστικό-εναλλακτικό χώρο ανήκει στον σκληρό πολιτικό του πυρήνα, είναι μέρος της πολιτικής του φυσιογνωμίας όσο κι αν δεν είναι πια το κυρίαρχο στοιχείο. Άλλο να μην δίνεις μάχη υπέρ των καταλήψεων -κάτι που απέφυγε γιατί ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να μην λάβει υπόψη του το τυπικό κριτήριο της νομιμότητας- και άλλο να συντάσσεσαι με τις δυνάμεις καταστολής.

Η λογική της τρικομματικής  συγκυβέρνησης όμως ότι όποιος δεν  συντάσσεται με τις δυνάμεις καταστολής είναι κουκουλοφόρος ή δυνάμει  κουκουλοφόρος είναι επικίνδυνη. Αν μη τί αλλο δείχνει ότι η σκληρή δεξιά που έχει επανακάμψει στην εξουσία -και επιβάλλεται στους εταίρους της- μετέρχεται μεθόδους από το βαθύ παρελθόν της, δεν διστάζει να δημιουργήσει εμφυλιοπολεμικό κλίμα στιγματίζοντας έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο και τον κόσμο του. Αλλά όπως λέει και ο λαός “παλιός γάιδαρος δεν μαθαίνει καινούργια περπατησιά”.