Σπύρος Γκουτζάνης

Σε μία προσπάθεια πολιτικού αντιπερισπασμού από το φορολογικό που κατατρώγει τα τελευταία αποθέματα αξιοπιστίας της η ηγεσία της κυβέρνησης εξαπέλυσε μία πρωτοφανούς αγριοτότας ρητορική επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ με χαρακτηρισμούς για “πέμπτη φάλαγγα, δοσίλογους, κουκουλοφόρους της κατοχής”.

Αφορμή η επέτειος των γεγονότων του Δεκεμβρίου του 2008 που ξεκίνησαν από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πριν από τέσσερα χρόνια μία μετριοπαθής δεξιά κυβέρνηση άφηνε την κοινωνική οργή να εκτονωθεί και την Αθήνα να γίνει πεδίο εγκληματικής δράσης των κουκουλοφόρων. Η τότε ηγεσία Καραμανλή απέρριψε τις εισηγήσεις των “φιλοπόλεμων” στελεχών για βίαιη επέμβαση ακόμη και με την κινητοποίηση του στρατού προκειμένου να μην υπάρξουν άλλα ανθρώπινα θύματα που θα προκαλούσαν νέο φαύλο κύκλο εξέγερσης και καταστολής. Είχε αρκετή αυτοπεποίθηση για να το κάνει και δεν έχασε την εξουσία από τέτοια γεγονότα, την κατέθεσε μόνη της όταν διείδε τι ερχόταν με την οικονομική κρίση.

Τέσσερα χρόνια μετά μία σκληροπυρηνική δεξιά μοιάζει να θέλει να πάρει αναδρομικά την ρεβάνς για εκείνη την “διασάλευση του νόμου και της τάξης”. Ακόμη περισσότερο όμως προσπαθεί να μεταθέσει αλλού το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης και να αποστρέψει την προσοχή από τα οικονομικά και κοινωνικά συντρίμια που σωρεύει η μνημονιακή πολιτική. Προειδοποιεί έτσι για την αποφασιστικότητα με την οποία θα αντιμετωπίσει τυχόν κοινωνική εξέγερση που πολλοί προβλέπουν ότι θα προκαλέσει η νέα αφαίμαξη των πολιτών από τις αρχές του νέου χρόνου με την υλοποίηση των “δεσμεύσεων ενάντι των εταίρων”.

Έαν σύμφωνα με τον κλασσικό ορισμό από τον Κλαούζεβιτς “ο πόλεμος είναι πράξη βίας προορισμένη να καταναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει την θέλησή μας” τότε η Ελλάδα είναι μία νικημένη και κατακτημένη χώρα έστω κι αν τα στρατιωτικά μέσα αντικαταστάθηκαν από πολιτικά και οικονομικά. Οι κυβερνήσεις από το 2010 και μετά εκτελούν την θέληση άλλων δυνάμεων(έστω κι αν οι άλλες δυνάμεις είναι οι αγορές, το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που χρησιμοποιεί σαν πολιτική αιχμή του δόρατος την Γερμανία για να διαλύσει και να εκμεταλευτεί πιο εύκολα τον ευρωπαικό χώρο). Το επιβεβαιώνουν άλλωστε οι κατά καιρούς δηλώσεις όλων των υπουργών ότι “καταφέραμε να σώσουμε εκείνο ή το άλλο από τις περικοπές και τις επιβολές της Τρόικας ή του Βερολίνου” ή η απερίφραστη αποδοχή ότι “ακόμη και τα ισοδύναμα στο φορολογικό πρέπει να τα αποδεχθεί η Τρόικα”. Είναι σαφές ότι από το πρώτο Μνημόνιο και μετά η ελληνική πολιτική ελίτ χάνει σταδιακά τον έλεγχο της χώρας  και μαζί χάνεται και η ίδια. Φθάνει να δει κανείς την θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει το πάλαι ποτέ ακμαίο και κραταίο ΠΑΣΟΚ. Το μόνο που πραγματικά διαπραγματεύεται το παλαιό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα είναι η δική του θέση ως ενδιάμεσου μεταξύ των δυνάμεων κατοχής και την κοινωνίας. Μία συμφωνία του είδους στηρίξτε μας για να παραμείνουμε στην εξουσία και να επιβάλλουμε τις αποφάσεις σας στην χώρα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τί νόημα έχουν οι εμφυλιοπολεμικές κραυγές; ότι μετά τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και την κατάργηση της ψήφου κατά συνείδηση των βουλευτών -με τί συνείδηση ψήφισαν οι βουλευτές ένα πολυνομοσχέδιο 500 σελίδων που είχαν μερικές ώρες στην διάθεσή τους να το διαβάσουν- θα καταφύγουν στην βίαιη καταστολή προκειμένου να υλοποιηθούν απρόσκοπτα οι αποφάσεις που ελήφθησαν εκτός χώρας; Ο αντίπαλος της συγκυβέρνησης και των “ξένων εταίρων” δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ απαξιώνεται ως το δυνητικό πολιτικό υποκείμενο γύρω από το οποίο θα συσπειρωθεί η κοινωνική αντίδραση.