Σπύρος Γκουτζάνης

Ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον το ντοκυμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου για την Ισλανδία και πως αντιμετώπισε την δική της οικονομική κρίση.

Ήταν η πρώτη χώρα που η οικονομία της κατέρρευσε λόγω της μετακύλισης της διεθνούς κρίσης που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ με τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια. Δύο φορές οι «εταίροι και δανειστές» της παγωμένης χώρας προσπάθησαν να τις επιβάλλουν εξοντωτικά προγράμματα δήθεν εξυγίανσης συνοδευόμενα από τις σχετικές απειλές ότι διαφορετικά θα τους εξαφανίσουν από τον χάρτη. Και δύο φορές η πολιτική τάξη εκείνης της χώρας προκάλεσε δημοψηφίσματα και ο λαός απέρριψε τα προγράμματα.

Και τις δύο φορές οι «εταίροι και δανειστές» της πρόσφεραν μετά βιώσιμες συμφωνίες που δεν εξοντώνουν την κοινωνία. Αρνήθηκε η χώρα αυτή να καταργήσει την δημοκρατία της να διαλύσει την κοινωνία της και να αποποιηθεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Μία χώρα 600.000 ανθρώπων άντεξε τις πιέσεις όλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των πολιτικών υπηρετών του. Όπως πριν από μερικά χρόνια η διχοτομημένη Κύπρος επίσης των 600.000 κατοίκων έκανε δημοψήφισμα και άντεξε τις πιέσεις των ισχυρών του κόσμου. Χρειάστηκε βέβαια ένας ηγέτης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που στις εκλογές είχε πάρει 15% για να εκφράσει τον λαό του λέγοντας ότι «δεν παρέλαβα κράτος για να παραδώσω κοινότητα σε αναζήτηση προστάτη».
 

Μέσα από το contrast, το παράδειγμα της Ισλανδίας φωτίζει όλα αυτά που δεν έκανε η ξοφλημένη ελληνική πολιτική τάξη. Ας το δούμε. Θα μπορούσε ο κ. Παπανδρέου αντί να γυρίζει μαζί με τον κ. Παπακωνσταντίνου και να λένε ότι «κυβερνούν μία διεφθαρμένη χώρα» να αναπτύξουν μία στέρεα επιχειρηματολογία για το πώς η Ελλάδα υφίσταται την μετάσταση της διεθνούς οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε με την κατάρρευση των ενυπόθηκων δανείων στην Αμερική. Επίσης αντί να υπακούουν στα κελεύσματα ευρωπαίων και τροϊκανών και να φουσκώνουν το έλλειμμα του 2009 να κάνουν ό,τι μπορούν για να το εμφανίζουν μειωμένο – η διεθνής λογιστική και χωρίς απάτες δίνει τέτοια περιθώρια. Ακολούθως θα μπορούσαν να κάνουν ουσιαστική διαπραγμάτευση.

Όχι φουστανέλες, τσαρούχια και απειλές για… Κούγκι που λένε οι ημέτεροι γραφικοί. Αλλά σοβαρή διαπραγμάτευση: η Ελλάδα υφίσταται τις συνέπειες της διεθνούς οικονομικής κρίσης για την οποία δεν ευθύνεται. Παρ όλα αυτά αναγνωρίζουμε ότι έχει δικές της παθογένειες και οφείλει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, θα κάνει λοιπόν όλες τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, θα πάρει τα μέτρα, αλλά στο πλαίσιο ενός προγράμματος που να είναι βιώσιμο και να μην εξοντώνει την οικονομία. Να μην εξαθλιώνει την κοινωνία. Και να προειδοποιήσει ότι αυτό το πρόγραμμα θα το θέσει στην κρίση του ελληνικού λαού με δημοψήφισμα. Τώρα πια όλοι λένε ότι η ΕΕ δεν ήταν έτοιμη να πετάξει την Ελλάδα εκτός ευρώ, το δημοψήφισμα θα λειτουργούσε σαν διαχείριση της απειλής και θα της έδινε μία βιώσιμη συμφωνία. Ας δεχθούμε όμως ότι γινόταν δημοψήφισμα και ο ελληνικός λαός το απέρριπτε με όλους του κινδύνους.

Αυτή όμως δεν είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας, ότι η πλειοψηφία ενός λαού αποφασίζει για την τύχη του; Το ίδιο ακριβώς θα μπορούσε να γίνει και πέρυσι τον Οκτώβριο. Να τεθεί υπό την κρίση του ελληνικού λαού η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και όχι το δίλημμα της παραμονής στην ευρωζώνη όπως αποφάσισαν το ερώτημα Μέρκελ και Σαρκοζί. Αλλά με την συμμετοχή του κ. Σαμαρά αυτή τη φορά, η δυνατότητα αυτή απεμπολήθηκε. Πάλι, αντί για ψυχραιμία επικράτησε πανικός του πολιτικού συστήματος, απειλές κατά της κοινωνίας, εκβιασμοί κλπ. Έτσι το δικομματικό πολιτικό σύστημα κατέληξε να ψηφίσει συμφωνίες που οικονομικά δεν είναι βιώσιμες, καταργούν την εσωτερική δημοκρατία, επιφέρουν εθνική υποτέλεια και υπονομεύουν αυτή την ίδια επιβίωση του ελληνικού έθνους. Το γιατί είναι δύσκολο ερώτημα. Η πιο εύλογη εξήγηση είναι ότι οι έλληνες πολιτικοί ψοφοδεείς και εθελόδουλοι διαχρονικά εξαρτημένοι από ξένους πάτρωνες παρέδωσαν την χώρα στους δανειστές με την συμφωνία ότι θα διατηρήσουν την θέση τους και θα είναι εκείνοι που θα έχουν τον ενδιάμεσο ρόλο ανάμεσα στους ξένους επικυρίαρχους και στον ελληνικό λαό.

Το πολιτικό σύστημα στον σκουπιδοτενεκέ που είναι η θέση του

Έχει νόημα τώρα να γίνεται αυτή η συζήτηση που τα δεδομένα έχουν επιδεινωθεί; Έχει γιατί πάντα υπάρχουν ευκαιρίες για τους λαούς που είναι αποφασισμένοι να πάρουν την μοίρα τους στα χέρια τους. Μόνο που την επόμενη φορά θα πρέπει ο λαός να τους το επιβάλλει και να στείλει το σάπιο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα εκεί που ανήκει, στον σκουπιδοτενεκέ της ελληνικής ιστορίας.