Σπύρος Γκουτζάνης

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κ. Αντώνης Σαμαράς σύρθηκε σε μία συμφωνία την οποία μέχρι πριν από μερικές ημέρες αποτασσόταν μετά βδελυγμίας λέγοντας μάλιστα την Παρασκευή το βράδυ “επέσαν οι μάσκες”. Την Κυριακή επεσε και η δική του μάσκα για να επιβεβαιωθεί το “δείξε μου τη μάσκα που κρύβεται κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς”.

Είναι αλήθεια ότι δέχθηκε ασφυκτικές πιέσεις από την Ευρωπαική Ένωση και εντός χώρας από πολιτικά κέντρα και από τμήμα του επιχειρηματικού και εκδοτικού κατεστημένου. Ακόμη και από το εσωτερικό του κόμματός του δέχθηκε πιέσεις που μορφοποιήθηκαν στην απειλή αποχώρησης βουλευτών του.

Όλα αυτά είναι πραγματικά αλλά δεν αναιρούν το αποτέλεσμα ότι συμφώνησε στον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Έτσι ένα τμήμα της κοινής γνώμης ήδη θεωρεί ότι νομιμοποιεί αναδρομικά την πολιτική του μνημονίου. Και πάντως εγκατέλειψε την αντιμνημονιακή σημαία. Τα πιο δύσκολα όμως είναι μπροστά: τί θα κάνει όταν η κυβέρνηση που σχηματιστεί θα εφαρμόζει την πολιτική που έχει ήδη αποφασιστεί; Θα λέει ότι δεν φταίμε εμείς τα είχαν αποφασίσει οι άλλοι; Τι θά κάνει όταν θα πιέζεται από παντού να στηρίξει την κυβέρνηση η οποία θα βάλει την υπογραφή στα νέα μέτρα αλλά κυρίως στις μακροχρόνιες πολιτικές δημοσιονομικής και όχι μόνο υποτέλειας της χώρας; Θα αρνηθεί και θα πάρει το κόστος του χάους που θα προκληθεί; Ή θα λέει ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς και θα προσπαθεί να πείσει ότι φταίνει οι άλλοι; Στους οργισμένους πολίτες που δεν βγάζουν το μήνα και σε ένα τμήμα της κοινωνίας που αγανακτεί με την πλήρη εθνική απαξίωση και μακροχρόνια υποταγή της χώρας όλα αυτά ήδη από τώρα φαίνονται προφάσεις εν αμαρτίαις. Στα μάτια τους ο κ. Σαμαράς θα είναι στο εξής απλώς “συνυπεύθυνος”. Δεν ήταν εύκολη η θέση του Αντώνη Σαμαρά. Το “όχι” έχει κόστος αλλά κάποιοι λένε ότι η ιστορία γράφεται με τα μεγάλα “όχι”.