Ρομίνα Ξύδα

Με γέλια και τραγούδια. Με προσοχή στις γλίστρες και καλό ξέβγαλμα. Με απαλό τύλιγμα σε χνουδωτές πετσέτες για να φύγουν τα πολλά νερά κι ευωδιαστά πυτζαμάκια για να μην κρυώσουν. Περιττή η μόστρα τους στα social media, όπως έπραξες, την ώρα που πλατσουρίζουν γυμνά μέσα στη μπανιέρα. Άκρως περιττή και απόλυτα επικίνδυνη. Κυκλοφορούν ανώμαλοι εκεί μέσα, ξέρεις. Δεν στο είπε το Ολγάκι; Ω, με συγχωρείς! Ξέχασα! Η σύζυγος-μαμά-νοικοκυρά-κορώνα στο κεφάλι σου, Όλγα Πηλιάκη, έφυγε για ριάλιτι στο εξωτικό Παλαουάν. Πού να της μείνει νιονιό της γυναίκας για τέτοιες μικροαστικές υποδείξεις;  

Ξέρω, δύσκολες εποχές για επώνυμα ζεύγη σαν και του λόγου σας, απότομη η προσγείωση από το Rodos Palace της θερινής σας ραστώνης στην φθινοπωρινή μιζέρια των Αθηνών, ζόρικο το... survivor στην Ελλάδα της κρίσης, κάλλιο Nomads και στο χέρι παρά άγχος και καρτέρει. Το είπε και το Ολγάκι με λόγια απλά: “Αποφασίσαμε από κοινού με το Στέλιο να πάω στο Nomads γιατί είναι μία πολύ καλή ευκαιρία από οικονομικής άποψης για μας και για την οικογένειά μας”. Σε καταλαβαίνω Ολγάκι μου! Τόσες και τόσες έχουν ξενιτευτεί για τα παιδιά τους, τόσες και τόσες έχουν κάνει το σκατό τους παξιμάδι για ένα πιάτο φαΐ, τόσες και τόσες έχασαν τα πρώτα λογάκια, τα πρώτα χαμόγελα, τα πρώτα βήματα, το πρώτο “μαμά”, πλένοντας σκάλες στα “μαύρα” ξένα. Κάπως έτσι δίνεις κι εσύ το δικό σου αγώνα στις “μαύρες” Φιλιππίνες και στο όνομα της αναγνωρισιμότητας. Τι άφησες πίσω σου; Δύο μωρά _ το ένα εκ των οποίων δεν έχει ακόμη χρονίσει _, μερικές κατουρημένες πάνες, κάτι “μποτίλιες” γάλα, δυο-τρία λούτρινα, κρυστάλλινο κλάμα, μυρωδιά μωρού. Τι έχεις μπροστά σου; Αμέτρητες λήψεις, εξωτικά σκηνικά, ανταγωνιστικές ξεφτίλες, αδιάκοπους αγώνες, πείνα των αγίων και γεύση σταριλικιού μέχρι το στομάχι να τουμπανιάσει και η ματαιοδοξία να χορτάσει. 

Αλήθεια βρε Όλγα, σε θαυμάζω! Όπως ακριβώς θαυμάζω και την “ριάλιτι συναγωνίστρια” σου Ειρήνη Κολιδά η οποία παρά τον τρόμο του μικρού της γιου κάθε φορά που ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της για να βγει έξω, δηλώνει “ανοιχτή” στην πρόσκληση μιας ακόμη τηλεφυγής. Μπράβο σας βρε κορίτσια! Σας ζηλεύω! Με κάνετε να κατεβάζω το κεφάλι και το βλέμμα μπροστά στο ύψος της μητρικού σας μεγαλείου. Εγώ, και κάποιες άλλες ποταπές (μα)νούλες, δυο τρεις ώρες να λείψουμε “for fun and pleasure” μακριά από τα παιδιά μας κι αισθανόμαστε χαμένες, αποπροσανατολισμένες, άδειες, κενές. Μπράβο σας βρε κορίτσια! Σας συγχαίρω! Για το σθένος σας να κλείνετε την πόρτα του οικογενειακού σας βασιλείου και να το σκάτε από την πίσω πόρτα, την πόρτα υπηρεσίας της show biz, όμορφες, χτενισμένες, βαμμένες, τσιτωμένες, γυμνασμένες, απελευθερωμένες και κυρίως απαλλαγμένες από την παραμικρή τύψη. Μπράβο σας βρε κορίτσια! Υποκλίνομαι, στην ξεχωριστή σας φυγή από το πλάι των παιδιών σας! Μια φυγή με προορισμό ένα παιχνίδι επιβίωσης χωρίς κίνητρα επιβίωσης. Θέλει τσαμπουκά, θέλει μαγκιά, θέλει τσαγανό  να μην πεινάς, να μην κρυώνεις, να μην κινδυνεύεις στην πατρίδα σου και παρόλα αυτά να  αποχωρείς αφήνοντας πίσω σου ένα πλασματάκι που χωρίς εσένα είναι μισό. 

Μια απορία μόνο βρε κορίτσια. Αλήθεια, πώς γίνεται η βουτιά από το μεγαλείο της μητρότητας στη μικρότητα της προβολής; Από την αθωότητα της παιδικής ματιάς στην ίντριγκα της ενήλικης κουταμάρας; Από το στρόβιλο των συναισθημάτων που μόνο το παιδί σου μπορεί να σου προσφέρει στη στατικότητα της πείνας, της βρώμας, της κακομοιριάς; Από το βάθος της χαράς στον πάτο της κατάντιας, από το πλάτος της ευτυχίας στο μήκος της ανοησίας, από την επιφάνεια της ζωής στο βυθό ενός ριάλιτι; Αλήθεια βρε κορίτσια; Πώς γίνεται;