Ρομίνα Ξύδα

Ο  μπαμπάς ζητωκραυγάζει «μπράβο ρε μάγκες», τα παιδιά ικετεύουν «μαμά, θα μας γράψεις κι εμάς πόλο;», σφυρίγματα σκίζουν την άδεια από κόσμο γειτονιά, μια μπύρα ανοίγει στην υγειά τους, η Ελλάδα μεγαλώνει στις συνειδήσεις, η μιζέρια βυθίζεται σε πάτους συγκίνησης, η χαρά μου γίνεται διπλή, τριπλή, τετραπλή, λίμνη, ποτάμι, θάλασσα κι  ωκεανός μπροστά στην εικόνα του. Ο Τεό. Ο Τεό Λοράντος. Ο άνθρωπος που οδήγησε τα παιδιά αυτά στον απόλυτο άθλο, ο ωραίος τύπος με το «δειλό» χαμόγελο που τώρα πέφτει με τα ρούχα στην πισίνα και πανηγυρίζει μαζί τους υπήρξε κάποτε ένας από τους καλύτερους φίλους της ζωής μου. 

Περήφανη. Για την δύναμη της νίκης που συνέθεσε άξαφνα κομμάτια ζωής αραδιάζοντας μπρος στα μάτια μου τα καλύτερά μου χρόνια έτσι όπως πλάστηκαν κάποτε σε κάποιο διαμέρισμα στα Άνω Πατήσια. Το σπίτι του Τεό. Μουσικές, γέλια, σχέδια, έρωτες, νιάτα, εξομολογήσεις, γαλλικά κι ελληνικά μπερδεμένα σε μια γλώσσα, αγάπη ξεκάθαρη σε δυο ματιές. Ο φίλος μου. Ο καλύτερός μου φίλος στα χρόνια της εφηβείας, ο τύπος που ξεφτίλιζε τα δύσκολα, ισοπέδωνε τ’ ανέφικτα  κι αποθέωνε τ’ ακατόρθωτα. Ο φίλος μου. Ο καλύτερός μου φίλοςπου όλοι ξέραμε ότι θα πάει μπροστά γιατί δεν γούσταρε ν’ αφήνει κανέναν πίσω. Ακόμη και τον πιο αντιπαθητικό, ακόμη και τον πιο ξενέρωτο, ακόμη και τον πιο σπασίκλα. Ο φίλος μου. Ο καλύτερός μου φίλος που οι μεγάλοι τού είχανε τυφλή εμπιστοσύνη «γιατί αυτό το παιδί, σε αντίθεση με εσάς, δεν μπορεί να πει ποτέ ψέματα. Φαίνεται απ΄ τα μάτια»
Περήφανη. Για τα ατέλειωτα απογεύματα στο kangoo στην Πατησίων, ένα μικρό χαμπουργκεράδικο που χώρεσε μέσα του όλη την τρελοπαρέα με αρχηγό τον Τεό, για τα καλοκαίρια της εφηβείας μας που κράτησαν μέσα τους τις πλάκες μιας ολόκληρης ζωής με ενορχηστρωτή τον Τεό, για τους χειμώνες δυσάρεστων περιστατικών που έκλεισαν μέσα τους πόνο και δάκρυα με τον πιο ευαίσθητο όλων μας σε ρόλο εμψυχωτή. Τον Τεό. Παντού αγαπητός. Παντού αρχηγός. Παντού νικητής μ’ εκείνη την απαράμιλλη σεμνότητα όσων δεν έχουν την παραμικρή σκασίλα  να ξεχωρίσουν, να ηγηθούν.

Περήφανη. Για τις κοπάνες του από όσα δεν γούσταρε, για τις παρουσίες του σε ό,τι αγαπούσε, για τα σκασιαρχεία του απ’ όσα του την έσπαγαν, για την ομορφιά του που ήταν ανίκανος να δει, για τις πλάκες του που δεν σταματούσε μέχρι να σωριαστούμε στα πατώματα από τα γέλια, για τα μυστικά μας που δεν μοιράστηκε με κανέναν, για τις αδυναμίες μας που δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ, για την φιλία μας που είμαι βέβαιη πως κράτησε μέσα του ακόμη κι αν τα χρόνια μας πήραν μακριά. 

Περήφανη στο άκουσμα της φράσης «Παγκόσμια Πρωταθλήτρια η Εθνική Νέων Ανδρών στο πόλο».Ο  μπαμπάς ζητωκραυγάζει «μπράβο ρε μάγκες», τα παιδιά ικετεύουν «μαμά, θα μας γράψεις κι εμάς πόλο;», σφυρίγματα σκίζουν την άδεια από κόσμο γειτονιά, μια μπύρα ανοίγει στην υγειά τους, η Ελλάδα μεγαλώνει στις συνειδήσεις, η μιζέρια βυθίζεται σε πάτους συγκίνησης, η χαρά μου γίνεται διπλή, τριπλή, τετραπλή, λίμνη, ποτάμι, θάλασσα κι  ωκεανός μπροστά στην εικόνα του. Ο Τεό. Ο Τεό Λοράντος. Ο φίλος μου. Ο καλύτερός μου φίλος. Ουρλιάζω στο μπαλκόνι: «Μπράβο ρε παλιόφιλε!». Ποιος ξέρει; Ίσως και να με άκουσε…