Ρομίνα Ξύδα

Προσποιείσαι ότι δεν μπορείς να τις «προλάβεις». Πως όσες φορές κι αν προσπάθησες να τρέξεις πίσω σ’ εκείνα τα χρόνια, τόσο εκείνα ξέφευγαν μακριά σου κλέβοντας σου μια για πάντα συναισθήματα και εικόνες μιας άλλης εποχής. Και ξάφνου, μια μελωδία, είναι αρκετή για να σε κάνει να διαισθανθείς το ψέμα σου ξεμπροστιάζοντας μπροστά στα ενήλικα μάτια σου ανήλικες μνήμες που σε πονάνε ακόμη…    

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, κάθε φορά που τύχαινε να παίζει στο ράδιο η «Σερενάτα» άλλαζα σπασμωδικά σταθμό για να ξεφύγω από τις παιδικές μου μνήμες. Μάταια. Στο μυαλό μου «έπαιζαν» για ώρα οι στίχοι της, στη ματιά μου αντανακλούσαν εικόνες παλιές, σκηνές που πάσχιζα μια ολόκληρη ζωή να σβήσω. Η μαμά. Ο μπαμπάς. Εγώ. Το soundtrack του χωρισμού τους που έπαιζε μερόνυχτα στο πικάπ όσο εκείνη έφτιαχνε κούτες κι όσο κράτησε η εκκίνηση της νέας μας ζωής. Η φωνή του μπαμπά: «Άραγε που να’ σαι, άραγε θυμάσαι που’ λεγες στη γάτα «Σερενάτα μη φοβάσαι». Σ’ όλη τη ζωή μου θα΄ σαι το γατί μου, δεν θα ξαναδώσω σ’ άλλη γάτα τη ζωή μου…» 

Ψέματα. Είπες ψέματα. Η Σερενάτα έμεινε μόνη. Να τα πίνει με άγιους στο μπαρ το ναυάγιο, να κοινωνάει με ουίσκι και νερό, να γουστάρει τους κολασμένους, να αγιάζει με αμαρτίες και να αγαπά με πάθος χωρίς να πάψει στιγμή να φοβάται. Έγινε ένα η Σερενάτα με την μελωδική μελαγχολία της λατρεμένης της Αρλέτας, με την φανταστική «συνοδοιπόρο» μου στα στραπάτσα της ζωής. Ψέματα. Είπες ψέματα… 

Η γυναίκα με την μελωδική μελαγχολία με πήρε πολλές φορές από το χέρι. Χωρίς να με γνωρίζει, χωρίς να την γνωρίζω. Δυο γυναίκες που έμεινανκάτω από νύχτες βροχερές μ’ άδειο το χέρι να τραγουδούν: «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες τώρα βροχή, μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες τώρα σιωπή…». Δυο παιδιά παραστρατημένα από τον κόσμο των λογικών που μάτωναν ουρλιάζοντας: «Είναι δώδεκα η ώρα, είναι η ώρα των τρελών, κάπου θα σε συναντήσω κάπου θα σε βρω…». Δυο φιγούρες που η μία δανείστηκε τις θλιμμένες στροφές της άλλης για να στροβιλιστεί σε πάτους δανεικούς μέχρι να καταφέρει να πιάσει ξανά τον προσωπικό της «ουρανό». 

Πέρασαν χρόνια μέχρι ν’ αφήσω το χέρι της. Μέχρι να πειστώ πως κάποιοι άνθρωποι ακόμη κι αν φύγουν για το γύρο του κόσμου, θα είναι πάντα δικοί μου, θα είμαστε πάντα μαζί. Η Αρλέτα μου έδωσε την αυτοκαταστροφική δύναμη της θλίψης που μόνο καλύτερο άνθρωπο μπορεί να σε κάνει. Η Αρλέτα με προίκισε με το χάος που γεννά ο έρωτας και με τον έρωτα που γεννιέται από το χάος. Η Αρλέτα που μόνο μου τραγουδούσε από τότε που ήμουν παιδί με έκανε να μην φοβάμαι τα ήσυχα βράδια, ούτε τους λύκους, ούτε την επιστροφή στις ρίζες που επί σειρά ετών προσπαθούσα να ξεριζώσω. Για όλα αυτά, σήμερα το βράδυ, θα φτιάξω ένα τσάι γιασεμιού, θα χαϊδέψω για πρώτη φορά τη Σερενάτα και θα αφήσω το πικάπ να παίζει μόνο τη φωνή της: «Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική, μήπως βρω το χρυσό πρίγκιπά μου που τον εψάχνω εδώ και μια ζωή. Κι όταν μπω στα γαλάζια σεντόνια, ο πρίγκιπάς μου θα είναι εκεί, θα φοράει τη δική σου κολόνια και θα φιλάει, όπως φιλάς εσύ…»