Ρομίνα Ξύδα

Μεγάλωσα μέσα τους, την δεκαετία του '70 γαλουχημένη με την απόλυτη πεποίθηση ότι “Οι χαζοί πηγαίνουν στο ιδιωτικό και οι έξυπνοι στο δημόσιο”. Έτσι, πιασμένη σφιχτά από το αριστερό χέρι του πατρός και αγκυλωμένη στο εξόριστο παρελθόν των προγόνων του, οδηγήθηκα μια μέρα στο δημόσιο της γειτονίας. Εκεί, έφαγα το πρώτο μου χαστούκι γιατί σε κάποιο διαγώνισμα τόλμησα να βοηθήσω την διπλανή μου, εκεί είδα δασκάλους και καθηγητές να παρατείνουν το διάλειμμα “γιατί τα λεφτά είναι λίγα”, εκεί βίωνα το παρόν πάνω σε κομματιασμένα θρανία, εκεί ατένιζα το μέλλον απέναντι από τοίχους γεμάτους βρισιές, εκεί είδα τους “μεγάλους να χτυπούν ενέσεις” και τους μικρούς να θέλουν να τους μοιάσουν. Αυτό ήταν το δεύτερο γυμνάσιο Καλλιθέας. Ένα δημόσιο κολαστήριο από το οποίο με τράβηξε μια μέρα το χέρι το αριστερού παππού υπό την αδιαπραγμάτευτη φράση: “Καλύτερα χαζή, παρά νεκρή”. Η επόμενη ημέρα ξημέρωσε σε ένα ιδιωτικό σχολείο των βορείων προαστίων.

Με καθαρές αίθουσες, πάλλευκους τοίχους, ανθόσπαρτο προαύλιο, σοφούς δασκάλους και παιδιά χωρίς ίχνος ξιπασιάς που διψούσαν για μάθηση και ζωή. Από την δεκαετία του '70 έως και σήμερα, τα δημόσια σχολεία που προσφέρουν σε έναν γονιό την ασφάλεια, την σιγουριά και πάνω από όλα την παιδεία που εύχεται για το παιδί του, είναι ελάχιστα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Από την δεκαετία του '70 έως και σήμερα οι δημόσιοι λειτουργοί που ταυτίζουν το επάγγελμά τους με λειτούργημα κι όχι με “καπαρωμένη θεσούλα” τείνουν να αποτελέσουν είδος προς εξαφάνιση. Από την δεκαετία του '70 έως και σήμερα, οι απεργίες, οι αργίες, οι “μεταρρυθμίσεις”, οι ελλείψεις, οι καταλήψεις, οι παραλείψεις και οι εγκαταλείψεις από την πλευρά των όποιων ιθυνόντων της παιδείας μετέτρεψαν πολλά δημόσια σε θλιβερά ιδρύματα οδηγώντας χιλιάδες γονείς στην αναγκαστική επιλογή ενός ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου.

Από την δεκαετία του '70 έως και σήμερα, οι ανάγκες μετατοπίστηκαν, οι απαιτήσεις αυξήθηκαν και τα όνειρά μας βασίστηκαν σε ένα καλύτερο αύριο, τουλάχιστον για τα παιδιά. Όχι. Δεν ήταν αλλά ούτε και είναι οι πλούσιοι που στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία.

Οι περισσότεροι από δαύτους, στους οποίους η “αριστερή κυβέρνηση” του Αλέξη Τσίπρα επέβαλε εν μία νυκτί το χαράτσι του 23% είναι άνθρωποι που κάνουν “το σκατό τους παξιμάδι” προκειμένου να στείλουν το παιδί τους σε ιδιωτικό γιατί απλώς δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Γιατί δεν υπάρχουν παντού ολοήμερα σχολεία, γιατί δεν υφίσταται κάποια επίσημη διαβεβαίωση ότι αύριο το πρωί δεν θα τους ξημερώσει απεργία ή κατάληψη μετατρέποντας τους σε ουρά αλόγου, γιατί δεν περισσεύει ο χρόνος για να “μοιράζονται” σε χίλια κομμάτια τρέχοντας τα παιδιά τους σε ξένες γλώσσες και εξωσχολικές δραστηριότητες, γιατί δεν “παίζει” ο έλεγχος και η φροντίδα που ένα ευνομούμενο κράτος οφείλει να παρέχει στους μαθητές και το χειρότερο γιατί οι εκπρόσωποι της πιο αριστερής φάρσας που γνώρισε ποτέ η ιστορία πάσχουν σοβαρά από έλλειψη παιδείας.

Μία έλλειψη που υποκατέστησε την τιμή των διδάκτρων στην ιδιωτική εκπαίδευση με το... μοσχαρίσιο κρέας. Τόσο κοστολογούν τα παιδιά μας οι μοσχαροκεφαλές της κυβέρνησης. Όσο ένα κιλό νουά, όσο δύο κιλά σπάλα, όσο τρία κιλά χτένι, πετώντας χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό στην μηχανή του κιμά γονείς, παιδιά και εκπαιδευτικούς. Το παιχνίδι είναι στημένο: Χώρα χωρίς παιδεία είναι χώρα έτοιμη για σκλαβιά υπό τον παιδαριώδη  τίτλο “Πρώτη φορά αριστερά”...