Παν. Μπουσμπουρέλης

Φαίνεται, όμως, ότι περιέχει πολλές ασφαλιστικές δικλίδες τόσο για τους εργαζομένους όσο για τις τοπικές κοινωνίες εν πρώτοις. Το στοίχημα που παίζεται είναι μεγάλο: αν δηλαδή θα αποτελέσει η κίνηση αυτή το ξεκίνημα για την εξουδετέρωση των μηχανισμών που συνεχίζουν να νέμονται τις προμήθειες της ΔΕΗ σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Εξίσου σημαντικό είναι και το πώς θα λειτουργήσει ο ανταγωνισμός, δηλαδή αν ο νέος φορέας ή επιμέρους μέτοχοι-φορείς της μικρής ΔΕΗ θα λειτουργήσουν επί της ουσίας ανταγωνιστικά προς όφελος των καταναλωτών, νοικοκυριών ή επιχειρήσεων. Η επιλογή, όμως, που δίνεται στον καταναλωτή να γυρίσει έπειτα από 4 μήνες στη μεγάλη από τη μικρή ΔΕΗ, σε περίπτωση που δεν είναι ευχαριστημένος, δημιουργεί προϋποθέσεις ισχυρού ανταγωνισμού.

Δεν αποκλείεται μάλιστα να γίνει αυτό που έχουμε δει σε άλλους κλάδους, δηλαδή να υπάρχει μάχη προσφορών υπέρ των καταναλωτών. Φαντάζεστε εκεί που τρώγαμε στο κεφάλι τις αυξήσεις να αρχίσουν να αλλάζουν τα πράγματα;

Στο κάτω-κάτω της γραφής, αυτοί που τρώγονται για τα ολιγοπώλια των τραπεζών δεν κόπτονται για το ότι υπάρχουν μόνο δύο πωλητές ενέργειας;

Και ίδια η ΔΕΗ, όμως, μπορεί να αποκτήσει το μεγάλο πλεονέκτημα. Ποιο είναι αυτό; Ενισχυμένη με κεφάλαια της τάξης των 2,5 δισ. ευρώ, σύμφωνα με εκτιμήσεις, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και η πώληση του ΑΔΜΗΕ, θα μπορεί να αξιοποιήσει τη νέα διάρθρωσή της με στόχο να πάρει κεφάλι σε επενδύσεις και στρατηγική, ξεφεύγοντας από τη σημερινή φάση του εγκλωβισμού στον υψηλό δανεισμό των 10,8 δισ. ευρώ με μακροπρόθεσμες και βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις.

Οι ενεργειακές επενδύσεις εξάλλου, καθώς νέοι τομείς αναπτύσσονται, θα απαιτήσουν κεφάλαια και ικανή διοίκηση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της επιτυχίας της Enel, που πουλώντας το 30% των μονάδων της ισχυροποιήθηκε και αναπτύχθηκε αποκτώντας δυναμική και μεγάλη εξωστρέφεια. Το εν λόγω παράδειγμα ανέφερε και κατά την ομιλία του στη Βουλή ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Γιάννης Μανιάτης.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν ένας οργανισμός όπως η Enel, που έχει μέτοχο κατά 31% το υπουργείο Οικονομικών της Ιταλίας, ή η EDF, στην οποία έχει μετοχική συμμετοχή το Γαλλικό Δημόσιο, εκδηλώσει ενδιαφέρον για τη μικρή ΔΕΗ, πού θα είναι το ξεπούλημα;

Ποιοι εγγυώνται την ασφαλή πορεία της ΔΕΗ για λογαριασμό των καταναλωτών, οι πολιτικοί παράγοντες και δη οι κρατικιστές ή οι πραγματικές ισορροπίες που διαμορφώνονται μέσα από τις συνθήκες ανταγωνισμού και ελέγχου, με το Δημόσιο -ελληνικό και ευρωπαϊκό- να είναι παρόν με στρατηγικά ποσοστά;

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια αξιωματική αντιπολίτευση. Εχει δίκιο να μιλά για τη φτωχοποίηση, την υπερφορολόγηση, τους πλειστηριασμούς και τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος. Η εμμονή του όμως με την αντίληψη «κάθε κρατικό και καλό» δεν συνάδει με τις σύγχρονες απόψεις για την οικονομία, αλλά συνιστά μια αντίδραση πολιτικής υφής που δικαιολογείται μόνο από σύνδρομα.

Δεν λέμε ότι η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ θα είναι εκ των προτέρων επιτυχημένη και περιμένουμε να δούμε πώς τα συμφέροντα, που είναι πολλά και κινούνται διαρκώς, θα επιδιώξουν να την κεφαλαιοποιήσουν. Ομως η εκ των προτέρων άρνηση είναι μάλλον στείρα και -γιατί όχι- ανορθολογική.