Παν. Μπουσμπουρέλης

Oι αγορές δείχνουν και πάλι να αποστασιοποιούνται από την πορεία της εγχώριας οικονομίας που μόνο με αρχαία ελληνική τραγωδία μπορεί να παρομοιαστεί. Αυτό άλλωστε είχε αναρωτηθεί και η περίφημη πλέον για εμάς HSBC το 1993, με τίτλο σε ανάλυσή της «No more greek tragedy?».

Το πιθανότερο είναι η δόση να ψηφιστεί, όμως ας μην τρέφουμε αυταπάτες ότι αυτό θα λύσει το πρόβλημα. Με ένα ΑΕΠ που θα μείνει πολύ χαμηλότερα των 200 δισ. ευρώ για μια τριετία, θα απαιτηθούν -όπως εκτιμούν ξένοι οίκοι- πολύ περισσότερα από 20 δισ. επιπλέον, εφόσον πάρουμε την επιμήκυνση μέχρι το 2016.

Το όλο πρόγραμμα θα απαιτήσει νέες αναθεωρήσεις, νέα «κουρέματα», μείζονες πολιτικές αποφάσεις σε κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο για να καταφέρει το βομβαρδισμένο ελληνικό πλοίο να αποφύγει την καταβύθιση. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα νέων αμφισβητήσεων στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό μέτωπο και, κυρίως, αυξανόμενης καχυποψίας για την πορεία του εγχειρήματος διάσωσης.

Αντί αυτού, με το 90% όσων πήραν οι τροϊκανοί θα μπορούσαν να μην είχαν εκθέσει τη σημερινή κυβέρνηση στην κοινωνία και στις κοινοβουλευτικές ομάδες, αλλά να είχαν επιταχύνει το σχέδιο ανάπτυξης, αφού η προϋπόθεση εδώ είναι ένα επενδυτικό πακέτο για μια οικονομία που πρέπει να ανακάμψει.

 Και πρέπει να ανακάμψει για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή η κοινωνία είναι αποσταθεροποιημένη και αισθάνεται (όχι άδικα) ότι αποτελεί πλέον στόχο των ατζαμήδων τροϊκανών και, δεύτερον, διότι η οικονομία πρέπει να αποπληρώσει τα δανεικά της. Ποια είναι η ευρωπαϊκή πολιτική που στο όνομα της χρηματοδότησης βυθίζει μια χώρα όλο και περισσότερο σε μια περιπέτεια χωρίς τέλος;

 Η Ελλάδα έχει κάνει ήδη βήματα εξορθολογισμού των υπερβολών, όμως η οικονομική συνταγή της τρόικας από μόνη της οδηγεί σε φαύλο κύκλο. Μέχρι και ο Σόρος το παρατήρησε και μίλησε για ανάγκη αλληλεγγύης, γιατί οι άνθρωποι των αγορών -που ξέρουν πώς βγαίνουν και χάνονται τα λεφτά- αναγκάζονται να εμβαθύνουν πάνω σε οικονομία και πολιτική.

Ολα αυτά θα τα βρούμε μπροστά μας είτε το θέλουμε είτε όχι. Ακόμα και μετά τη δόση, πραγματικά κεφάλαια στην οικονομία θα μπουν ελάχιστα, ενώ θα ανοίξει και νέος κύκλος κάλυψης του χρηματοδοτικού κενού, ο οποίος θα οδηγήσει σε πολύ μεγάλες τριβές σε υψηλότατο διεθνές επίπεδο. Ποιος εμποδίζει την ευρωπαϊκή πλευρά να επιταχύνει από μόνη της τις χρηματοδοτήσεις στα ελληνικά έργα, να ασκήσει έλεγχο στο χρηματοοικονομικό σύστημα και να δημιουργήσει περιβάλλον μεγαλύτερης ασφάλειας για να έρθουν επενδύσεις στη χώρα; Μήπως είμαστε ακόμα ακριβοί από πλευράς παραγωγικών συντελεστών, όπως λέμε στην οικονομία;

Για τον λόγο αυτό και επειδή η πολιτική σταθερότητα που κλυδωνίζεται είναι ένα ακόμα πρόβλημα, θα πρέπει όλοι να συντονιστούν και σε τεχνοκρατικό επίπεδο για την επόμενη μέρα και να προτείνουν στους χαρτογιακάδες του ΔΝΤ λύσεις αξιόπιστες και ρεαλιστικές. Αυτές θα πρέπει να είναι οι επόμενες μάχες της όποιας ελληνικής κυβέρνησης στα επόμενα Eurogroup, όπως διεφάνη ήδη. Ο πολιτικός χρόνος τρέχει πολύ πιο γρήγορα, αλλά και αυτός των αγορών γρηγορότερα. Γι’ αυτό και το PSI του κ. Βενιζέλου έχει καταστεί τραπουλόχαρτο για τα σκουπίδια.