Παν. Γκρουμούτης

Την Παρασκευή στο άτυπο Eurogroup στη Λευκωσία οι οικονομικοί και πολιτικοί ταγοί της Ευρωζώνης έδειξαν στους «χρεοκοπημένους» Νότιους μια σχετική … κατανόηση, θέτοντας τις βάσεις για μια «λελογισμένη» διαχείριση της κρίσης χρέους τόσο στην Ελλάδα – μέσω μιας πιθανής πλέον παράτασης στο χρονοδιάγραμμα προσαρμογής και στο πακέτο επώδυνων μέτρων που το συνοδεύει – όσο και απέναντι σε Ισπανούς και Κύπριους, οι οποίοι παίρνουν σειρά στα δικά τους Μνημόνια. Είτε άμεσα, όπως η Κύπρος, είτε σε «εύλογο» διάστημα, όπως η Ισπανία κι ας λέει ό,τι θέλει ο πρωθυπουργός Ραχόι για εσωτερική του κατανάλωση.

Πίσω από αυτή την «κατανόηση» των Ευρωπαίων όμως κρύβονται πολλές αλήθειες. Όχι ευχάριστες.

Ας δούμε γιατί οι Γερμανοί αλλάζουν (;) στάση: ο δικός του υπουργός Εξωτερικών, ο κ. Γκίντο Βεστερβέλε, σε συνέντευξή του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung, δηλώνει αίφνης πως «βλέπει για πρώτη φορά μια αχτίδα φωτός για την Ελλάδα και ελπίζει να δει το ίδιο για την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Ιταλία». Γιατί ο ίδιος άνθρωπος που ηγείται του κόμματος (Φιλελεύθεροι) που την άνοιξη του 2010 εξέφραζε δημοσίως την αντίρρησή του στο να ψηφιστεί το πρώτο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα, τώρα «ελπίζει» να δει όλες τις χώρες των Μνημονίων να τα καταφέρνουν; Μα διότι παραδέχεται πως «τα γερμανικά συμφέροντα πηγαίνουν χέρι με χέρι με τα ευρωπαϊκά και ότι η σταθερότητα της γερμανικής οικονομίας εξαρτάται από τη σταθερότητα του ευρώ».

Αυτά τα λέει τώρα, που η κρίση χτυπάει την πόρτα της Γερμανίας των μεγάλων – δυσθεώρητων αναλογικά – χρεών και της υποχρέωσης, επικυρωμένης παρακαλώ και από το Συνταγματικό Δικαστήριο – να «πληρώνει τα σπασμένα και χρεωμένα των εταίρων της.

Αυτά επίσης τα λέει τώρα που η χώρα του μπαίνει ουσιαστικά στον τελευταίο προεκλογικό χρόνο, το φθινόπωρο του ’13 γίνονται εθνικές εκλογές στη Γερμανία. Οπότε καλό είναι να αρχίσει να χαϊδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων.

Από την άλλη ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε, κι αυτός σε συνέντευξη μετά το Eurogroup, δήλωσε πως «σαφώς θέλει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη». Ώρες πριν το Eurogroup είχε δηλώσει πως η Ισπανία «θα ήταν τρελή να ζητήσει πλήρη διάσωση», μετά έλεγε πως «πρέπει να επικεντρώσουμε όλες τις δυνάμεις στο να κρατήσουμε την Ευρωζώνη ενωμένη».

Εν τέλει δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι τύχες ημών και υμών, οι τύχες των λαών της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ορίζονται όχι μόνο από τις αγορές, τους κερδοσκόπους, τους «ειδικούς», τους «σοφούς» και τις συγκυρίες, αλλά ΚΑΙ από τους πολιτικούς ταγούς τους.

Εν προκειμένω από ανθρώπους που πέρα από τα σχέδιά τους για το μέλλον της ΕΕ, πρωτίστως έχουν προσωπικά σχέδια, προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες. Και οι εκλογές πάντα ήταν το απόλυτο κίνητρο για κάθε πολιτικό προκειμένου να δράσει.

Άμεσα, καίρια, αποφασιστικά.

Συνεπώς μην εκπλαγείτε εάν στο προσεχές διάστημα δείτε να «τρέχουν» οι εξελίξεις όσο δεν έτρεξαν από το 2010 μέχρι και τώρα. Εξάλλου αν προσθέσουμε και τον παράγοντα αμερικανικές εκλογές, που είναι και οι πιο … κοντινές, θα δείτε πως οι «λύσεις» σε χρόνια προβλήματα μπορεί να είναι πολύ πιο άμεσες απ’ όσο πιστεύουμε.

Τώρα εάν θα είναι και οι κατάλληλες για εμάς… Οψόμεθα.