Παν. Γκρουμούτης

Ο πρώτος γύρος των γαλλικών εκλογών είχε έναν μάλλον αναμενόμενο κερδισμένο: τον Φρανσουά Ολάντ. Έναν μεγάλο χαμένο, το Νικολά Σαρκοζί κι ένα μεγάλο μήνυμα: την εντυπωσιακή άνοδο της απήχησης του κόμματος της Άκρας Δεξιάς και της ηγέτιδάς του Μαρί Λεπέν στην τρίτη θέση του εκλογικού χάρτη της χώρας, με ένα ποσοστό της τάξης του 20%, σημαντικά ενισχυμένο ακόμα και σε σχέση με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και τα exit polls των ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης!

Δύο εικοσιτετράωρα νωρίτερα είχαν καταρρεύσει οι συνομιλίες μεταξύ των κομμάτων που συγκροτούν τον κυβερνητικό συνασπισμό στην Ολλανδία. Πιστή σύμμαχο της Γερμανίας και της Άγκελα Μέρκελ στην προσπάθειά της να μετατρέψει την Ευρωζώνη σε «ζώνη αυστηρής δημοσιονομικής σύγκλισης». Με όποιο κόστος. Κόστος που οι Ολλανδοί ακόμα δεν έχουν πληρώσει. Και είναι αμφίβολο κατά πόσον είναι διατεθειμένοι να το πράξουν. Κάτι που «οσμίστηκε» ο Γκέερτ Βίλντερς, κυβερνητικός εταίρος του Ολλανδού πρωθυπουργού Ρούτε. Παραλλήλως δε αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος PVV. Που εκλέχτηκε τρίτο κόμμα στις τελευταίες εκλογές με μια άκρως ευρωσκεπτικιστική ατζέντα! Σωστά καταλάβατε ΚΑΙ η Ολλανδία έχει στην κυβέρνησή της παρουσία ακροδεξιών …
Και χρειάστηκε το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της κυρίας Λεπέν για να πέσει το φως των προβολέων στην διαρκώς αυξανόμενη επιρροή της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη. Τώρα είναι που οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές συνειδητοποιούν (;) πως ακροδεξιά πολιτικά κόμματα είτε συμμετέχουν σε αρκετούς κυβερνητικούς συνασπισμούς ανά την Ευρώπη, είτε αυξάνουν την επιρροή τους στους λαούς της Ευρώπης.

Μετρήστε:
Στην Αυστρία το ακροδεξιό κόμμα FP στις εκλογές του 2009 αύξησε τη δύναμή του στο εντυπωσιακό 17%.
Στις εκλογές του Απριλίου στη Φιλανδία το ακροδεξιό κόμμα των «Αληθινών Φιλανδών» έλαβε ποσοστό 19,1% και αναδείχθηκε σε ρυθμιστή της συγκρότησης κυβέρνησης.

Στην Ελβετία το ακροδεξιό Κόμμα του Λαού είναι από τις εκλογές του 1999 κιόλας το μεγαλύτερο κόμμα στην ομοσπονδιακή συνέλευση έχοντας ανεβάσει τα ποσοστά του,  στις τελευταίες εκλογές, στο 28,9%.
Στην Ιταλία, η ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά στήριξε την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, ανέδειξε τον Ρομπέρτο Μαρόνι υπουργό Εσωτερικών και ακόμα και τώρα υπολογίζεται ότι συγκεντρώνει ποσοστά άνω του 8% σε όλη τη χώρα και περίπου τα διπλάσια στο Βορρά.

Το ακροδεξιό Κόμμα του Λαού στη Δανία είναι το τρίτο μεγαλύτερο στο Κοινοβούλιο. Στις εκλογές του 2010, οι Σουηδοί Δημοκράτες με ποσοστό 5,7%, έγιναν το πρώτο ακροδεξιό κόμμα στην ιστορία της Σουηδίας που μπήκε ποτέ στο Κοινοβούλιο!

Κοινό στοιχείο όλων αυτών των κομμάτων είναι η σταθερά «ευρωσκεπτικιστική» τους στάση και ο στόχος τους να επηρεάσουν τον καθορισμό της ατζέντας της ΕΕ στο μεταναστευτικό θέμα. Έχοντας αφουγκραστεί τον παλμό μεγάλης – σωστότερα ολοένα και μεγαλύτερης – μερίδας των Ευρωπαίων.

Κι είναι ακριβώς η πολιτική που ακολουθούν τα κέντρα αποφάσεων στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες, μέχρι χθες και στο Παρίσι, που ανδρώνει τα ακροδεξιά κόμματα. Είναι αυτή η σκληρή, άτεγκτη, ατελέσφορη εμμονή των Ευρωπαίων πολιτικών ταγών για λιτότητα, περιορισμό της κοινωνικής πολιτικής, «στράγγισμα» της μικρομεσαίας τάξης, μείωση των πόρων για επενδύσεις, όλα στο βωμό μιας άκρατης «αριθμολαγνείας» της Γερμανίας, που δίνει τροφή στη Λεπέν και σε όλους τους εκφραστές των ακροδεξιών πολιτικών. Για κάθε μονάδα που αυξάνει η ανεργία στην Ευρωζώνη τα ακροδεξιά κόμματα αυξάνουν τα ποσοστά τους.

Είναι προφανές πως η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη έχει θορυβήσει και προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Σοσιαλιστικές, φιλελεύθερες, αριστερές. Μόνο που δεν μοιάζουν – προσώρας – να μπορούν να αναλάβουν δράσεις τέτοιες ώστε να αλλάξουν τον ρου των γεγονότων.

Εκείνο λοιπόν που πρέπει όλοι να καταλάβουμε είναι πως το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών μπορεί και θα επηρεάσει όλη την Ευρώπη. Όχι μόνο γιατί θα καθορίσει την πορεία της Γαλλίας, τις σχέσεις της με την Γερμανία κι ως εκ τούτου την τροχιά που θα χαράξει η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τον Ολάντ πλέον να σπάει τον άξονα «Μερκοζί», όσο γιατί δείχνει πως όποιοι κι αν αναλάβουν τα ηνία των μελών της Ευρωζώνης στο μέλλον θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους πως η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση που όλοι γνωρίζουμε ενδεχομένως και να έχει ήδη αλλάξει.

Και πως η ατζέντα τους θα πρέπει να περιλάβει μια παράμετρο ακόμα: το πόση και κυρίως ποια Ευρώπη δείχνουν πως θέλουν οι ίδιοι οι πολίτες της.