Νίκος Τσιούτσιας

Ένα πολιτικό κόμμα συζητά πολιτικά. Για τις θέσεις του, τις αντιθέσεις του, τις ιδέες του, τον τρόπο εφαρμογής τους. Συζητά για την στρατηγική και την τακτική του. Αναλύει τα δεδομένα, με απόλυτη ψυχραιμία και τεχνοκρατική αρτιότητα. Μελετά κι αναλύει μεθοδικά τόσο τον εαυτό του και τους αντιπάλους του όσο και το διεθνές γίγνεσθαι. Ασφαλώς συζητά και για τα πρόσωπα, είτε γι αυτά που προσωποποιώντας την ιδεολογική αιχμή ηγήθηκαν, είτε για εκείνα τα οποία ως δημόσια πρόσωπα-καθρέφτες της προϋπαρχούσης κι εκ νέου διεκδικούμενης εξουσίας, ως συμπρωταγωνιστές, δηλαδή, του δημοσίου λόγου του κόμματος, επιχείρησαν να θέλξουν την πλειοψηφία της κοινωνίας. Επιτυχώς ή ανεπιτυχώς.

Τα πολιτικά κόμματα είθισται να συζητούν δημόσια. Ακριβώς διότι η πολιτική συζήτηση ενός πολιτικού φορέα δεν αφορά τα στελέχη αλλά -πρωτίστως- τους πολίτες που εμπνέονται από τις αξίες, τα ιδανικά, τις ιδέες και τις προτάσεις. Διότι το κόμμα απευθύνεται στους πολίτες και υπηρετεί τους πολίτες. Τους εμπνέει ή τους απογοητεύει ή έστω τους αφήνει παντελώς αδιάφορους. Η συζήτηση όμως δεν γίνεται σε δωμάτια, μουχλιασμένες καμαρούλες μια σταλιά, σε τιτιβίζοντες ιστοτόπους των 140 χαρακτήρων  ή σε τηλεοπτικά πάνελ ασήμαντης ποιότητας. Η συζήτηση οφείλει να γίνεται με τη μεγίστη δημοσιότητα στα συλλογικά όργανα, συντεταγμένα και πολιτισμένα. 

Τα πολιτικά κόμματα δεν υπάγονται σε Ε9 κανενός! Δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες και μέτοχοι, ενοικιαστές ή καταληψίες, βαρόνοι και κόμηδες, φαμίλιες και τζάκια. Είναι συστήματα ιδεών τα οποία υπηρετούν όσοι εκεί ετάχθησαν. Σε πρώτες αλλά και δεύτερες θέσεις. Οπωσδήποτε υπάρχουν οι πρωταγωνιστές, οι πρωτοπόροι των ιδεών αλλά και οι επιτυχώς ασκήσαντες πολιτική. Όπως υπάρχουν οι μέτριοι  ή οι κακοί, οι αποτυχόντες. Κριτής για τους μεν ο λαός, για τους δε η αποτελεσματική ή μη άσκηση των καθηκόντων τους. Ετσι θα έπρεπε να είναι. 

Τα πολιτικά κόμματα ξέρουν να τιμούν τους ηγέτες τους και την Ιστορία τους. Πολιτικός φορέας άνευ τέτοιας νοοτροπίας καθίσταται άτιμος, ανήθικος κι εν τέλει άχρηστος κοινωνικά. Πολιτικός φορέας στον οποίον πιο ισχυρή είναι η αντίληψη του «εγώ», της διαρκούς υπονόμευσης του εκάστοτε αρχηγού, της αέναης ίντριγκας, της ρηχής εκφοράς δημοσίου λόγου εις το όνομα μιας αίσθησης δημοφιλίας, της υποκατάστασης της πολιτικής από την παραπολιτική, τείνει -αν δεν είναι ήδη- να καταστεί φθίνων. Οποιοι δεν κατανοούν αυτά τα δεδομένα είναι πολιτικά κοντόφθαλμοι! 

Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι μαυσωλεία ιδεών, αντιθέτως. Είναι, ή, καλύτερα, θα έπρεπε να είναι, εργαστήρια παραγωγής ιδεών, ανταλλαγής απόψεων, εκπόνησης σχεδίων για την πατρίδα, μελέτης κοινωνικών εξελίξεων και διεθνών τάσεων. Δεν κινούνται με όρους λάϊφ-στάϊλ, εξωραϊσμού θέσεων κι αντιθέσεων, δεν στρογγυλεύουν τις ιδέες τους αλλά  τις προτάσσουν μαχητικά και με πίστη ώστε να κατακτήσουν την ιδεολογική-πολιτική ηγεμονία. Πολύ δε περισσότερο από την ώρα που δεν είναι λενινιστικά, ώστε να δρούν με όρους «κομματικής-ταξικής πρωτοπορίας». Από την ώρα που δεν πιστεύουν στον ιστορικό υλισμό, ούτε σε κυριολεκτικώς ξεπερασμένες μαρξιστικές ή ρεφορμιστικές μαρξιστικές εκδοχές κι αναλύσεις της πορείας της Ιστορίας. Τουναντίον! 

Με βάση όλα τα παραπάνω η μέγιστη προσφορά στη Νέα Δημοκρατία και στην Παράταξη είναι η αναθεώρηση. Αναθεώρηση πρακτικών, προσωπικών συμπεριφορών, κομματικών δομών, πολιτικών δράσεων και -πρωτίστως- ιδεών. Με θάρρος και παρρησία, με αυτογνωσία και αποφασιστικότητα, με παρατήρηση κι ανάλυση. Προπαντός με νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Με μία λέξη: με ενότητα!

Ο Νίκος Τσιούτσιας είναι δημοσιογράφος, με master στη επικοινωνία. Από το 2009 είναι διευθυντής του γραφείου Τύπου της ΚΟ της ΝΔ και την περίοδο 2012-2015 διετέλεσε διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού στη Βουλή.