Νίκος Βεντουράκης

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως ένας λαός που καταπιέζεται, που δεν μορφώνεται και δεν έχει ελεύθερη έκφραση και σκέψη ή περιορίζεται, βεβαρημένος από τα καθημερινά προβλήματα, δεν πρόκειται να επιδείξει ανάπτυξη. Πρώτο και δυνατό παράδειγμα, ο Μεσαίωνας. Τον σκοτεινό αυτό καιρό της ανθρωπότητας, κατά τον οποίο ο λαός βρισκόταν υπό την απειλή του ραπίσματος από τον φεουδάρχη, τον δούκα ή τον βασιλέα (κάτι παρόμοιο με τα ΜΑΤ) ή υπό την απειλή των μηχανών του πολέμου, οι οποίες θα κατέστρεφαν το σπιτικό του (κάτι παρόμοιο με τους «γνωστούς άγνωστους» και τις πέτρες-μολότοφ  τους) ή τέλος υπό τον φόβο των εχθρικών ληστών που στο διάβα τους θα βίαζαν και θα σκότωναν τα πάντα (κάτι παρόμοιο με τα ανθρωπόμορφα τέρατα με τα καλάσνικοφ, που περιδιάβαιναν στην Αττική για τόσο πολύ καιρό).

Ετσι και στην Τουρκοκρατία, που, δυστυχώς για εμάς τους Ελληνες, μας στέρησε την ανάπτυξη της Αναγέννησης, η οποία με τη σειρά της έμμεσα ή άμεσα βασίστηκε στην αρχαιότητα και στη φιλοσοφία, στην τέχνη και τις θετικές επιστήμες που οι προκάτοχοί μας εμπνεύστηκαν και διαμοίρασαν στον κόσμο. Από τότε κι έπειτα, σχεδόν τίποτα.

Δεν μπορούμε πια να μιλάμε για τον μέσο πολίτη, αφού αυτός υποστηρίζει ολόκληρη την κοινωνική συνοχή, όπως και αυτός είναι που θα καινοτομήσει. Ως  πρόωρα γερασμένος νέος που ανησυχεί για το αύριο, για το επάγγελμά του, με γνωστούς και φίλους μαζί που  υποφέρουν κι αυτοί βρισκόμενοι κάτω από το καθεστώς συνεχούς άγχους για το τι τους/μας ξημερώνει. Ετσι παρατηρώ κι εγώ ο ίδιος πως τα νέα μυαλά, τα πιο φωτεινά από το δικό μου, όλοι αυτοί οι σημερινοί μαθητές, σπουδαστές, των οποίων ο νους κατανοεί επιστήμες και τέχνες ως έναν βαθμό υπέρογκο, διατρέχουν τον κίνδυνο να μην μπορέσουν να βγουν ποτέ προς τα έξω και να μοιράσουν αυτή τη γνώση και τη βλέψη για το μέλλον.

Πάντα μου έλεγαν πως ο καθένας που δουλεύει σκληρά και έξυπνα θα πάει μπροστά. Αυτό πια έχει εκθεμελιωθεί από τις εξωτερικές πιέσεις, οι οποίες συνεχώς αναγκάζουν τον κόσμο να σκέφτεται από τη μετανάστευση έως την αυτοκτονία. Το φως της γνώσης και της ανάπτυξης κινδυνεύει να χαθεί, αφού θα το καταπνίξουν όλοι αυτοί οι άχρηστοι που έχουν πιει το αίμα του καλοπροαίρετου πολίτη και τον έχουν καταντήσει… Αγανακτισμένο, στεναχωρημένο και χαμένο στη δίνη των οικονομικών λόγων, οι οποίοι αναμασούν τα «PSI», «haircut», «crisis management», «controlled default» και το θρυλικό πλέον «πρωτογενές πλεόνασμα» το οποίο τριγυρνάει στο πάντα μακρινό μέλλον, σαν τον Γιέτι στα Ιμαλάια, χαμένο πίσω από το παραπέτασμα του χιονιού-αβέβαιου.

Μένει μόνο να δούμε πότε θα έχουμε πλεόνασμα σε ιδέες, το οποίο θα υποστηρίζεται από την οργάνωση και τη θέληση να τις πραγματοποιήσουμε. Μια ματιά στο εξωτερικό αποδεικνύει πως πάρα πολλά από τα νέα μυαλά σε οργανώσεις όπως οι CERN, NASA, Silicon Valley, είναι απόδημοι Ελληνες.

Η Ελλάδα, πάλι, έχει καταντήσει να τρώει τα παιδιά της. Οχι επειδή έτσι γίνεται πάντα, μοιρολατρικά, αλλά επειδή κάποιοι άρπαξαν τον μπουφέ και φάγανε, φάγανε, φάγανε…