Νίκος Αλιάγας

Δεν υπάρχει χειρότερη κατάρα για μια κοινωνία να βλέπει τα παιδιά της να αλληλοσπαράσσονται. Κατά τη διάρκεια της Ιστορίας η χώρα μας γνώρισε αδυσώπητους εμφύλιους σπαραγμούς που έκαναν δεκαετίες ολόκληρες να καταλαγιάσουν. Αυτή η καταστροφική κληρονομιά μας, να βλέπεις αδέλφια να σκοτώνονται με μίσος κυριευμένα από ανωριμότητα θυμού, με τους τρίτους να κάθονται σταυροπόδι και να μετράνε πόντους, είναι αν μη τι άλλο γνωστή.

Γιατί ανέκαθεν στα δύσκολα όλοι οι γύρω κάθονται απλώς και μας παρατηρούν και περιμένουν το λάθος, το μοιραίο παραπάτημα που θα μας βγάλει από το παιχνίδι και θα μας απομονώσει. Κι εμείς, σαν κακομαθημένα και ανήμπορα παιδιά, πέφτουμε στη φάκα, σε μια ατελείωτη και οδυνηρή πτώση προς το άγνωστο. Αλήθεια, αν δεν είχαμε ζήσει αιματηρές εμφύλιες διαμάχες, για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του ’21, τι κράτος θα είχαμε σήμερα; Οσο κι αν σας φαίνεται παράδοξο, το ελληνικό κράτος είναι μια πολύ «νεαρή δημοκρατία» απέναντι στις δυτικές μεγάλες χώρες που μας κατηγορούν και μας ζητούν από πάνω και εξηγήσεις. Βλέπετε, εμείς δεν εξελιχθήκαμε τους τελευταίους αιώνες με κρατικούς και διαχρονικούς μηχανισμούς που υπάγονται στον νόμο του κοινού οφέλους.

Ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης γράφει στην «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους» σχετικά με την προσπάθεια του πρώτου κυβερνήτη μας: «[…]Το πείραμα Καποδίστρια απέτυχε γιατί οι Ελληνες δεν θέλουν να έχουν κράτος. Ούτε σήμερα θέλουν να έχουν κράτος. Η σημερινή Ελλάδα είναι γεμάτη Υδραίους και Μιαούληδες.». Τραγικό; Η αλήθεια είναι ότι όσο και να θέλουμε να ξαναγράψουμε την Ιστορία, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Μας αρέσει ή όχι, πάντα θα καιροφυλαχτεί κάπου εκεί κοντά μας ένας αδελφοκτόνος ή ένας Εφιάλτης για να μας υπονομεύσει. Αλλά αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό ιδίωμα.

Και μετά τη Γαλλική Επανάσταση, το 1789, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές του ξεσηκωμού κατά της μοναρχίας και των αυλικών του Λουδοβίκου αποκεφαλίστηκαν στην ίδια καρμανιόλα που είχαν κατασκευάσει οι ίδιοι, μόνο που στη συνέχεια η κοινωνία με ωριμότητα και υπευθυνότητα έκανε την αυτοκριτική της. Ομως ευτελίσαμε κι εμείς τους δικούς μας ήρωες.

Ποιος έκανε τον κόπο να δικαιώσει στ’ αλήθεια τη μνήμη του Οδυσσέα Ανδρούτσου, τον οποίο πετάξαμε στη φυλακή το 1825 και στη συνέχεια δολοφονήσαμε σαν κοινό εγκληματία; Υπάρχουν δυστυχώς εκατοντάδες παρόμοια παραδείγματα.

Οσα αγάλματα του Κολοκοτρώνη κι αν υψώθηκαν, κατόπιν εορτής, είναι αδύνατον να σβήσεις από τη μνήμη σου την ταπείνωση που υπέστη ο Γέρος του Μοριά όταν κατευθύνθηκε στο Ναύπλιο «αυθόρμητος να παρουσιασθεί προς την Διοίκησιν και να προσφέρει την υπόκλισίν του και την ευπείθειάν του εις τους νόμους της πατρίδος...». Εκεί μας πονάει πάντα.

Οταν ανοίγουμε το κεφάλαιο «ο νόμος της πατρίδος». Εάν δεν είχαμε δολοφονήσει στις 9 Οκτωβρίου του 1831 τον Ιωάννη Καποδίστρια σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, τόσο άνανδρα και ύπουλα μια Κυριακή πρωί στο Ναύπλιο, ίσως ο πρώτος κυβερνήτης μας να είχε ολοκληρώσει τη διαδικασία της ηθικής θεμελίωσης του κράτους μας, της Πολιτείας μας με την πλατωνική έννοια της λέξεως.

Εάν τον σκότωσαν οι Μαυρομιχαλαίοι ή όχι, στην ουσία δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό. Γιατί δεν καταφέραμε ως λαός να προστατέψουμε και να τιμήσουμε αυτόν τον άνθρωπο, τον δημιουργό της Σύγχρονης Ελλάδος; Διότι δεν ήμασταν έτοιμοι ή δεν ξέραμε; Και τώρα που ξέρουμε, γιατί είμαστε ανίκανοι να ενωθούμε; Λίγες μέρες πριν δολοφονηθεί ο Ιωάννης Καποδίστριας πληροφορήθηκε για φήμες περί απόπειρας κατά του προσώπου του. Και τότε απάντησε: «Πες τους ότι αν με σκοτώσουν θα σκοτώσουν μαζί και την πατρίδα». Και από τότε τη σκοτώνουμε κάθε μέρα.