Μπάμπης Κούτρας

Πριν καλά-καλά τελειώσουμε με τη δόση της τρόικας, η κυβέρνηση άρχισε ξαφνικά να στροβιλίζεται στους ρυθμούς του ανασχηματισμού, που, όπως πάντα, συνοδεύεται και από το σενάριο των εκλογών. Oχι πως όλοι οι υπουργοί «πετάνε», τρεις - τέσσερις τραβάνε το κουπί στην κυβερνητική γαλέρα και οι άλλοι περισσότερο παρακολουθούν αθέατοι τις εξελίξεις. Αλλά αυτό το σχήμα έχει ακόμη αντοχές και, υποτίθεται, από εδώ και μπρος θα ξεδιπλώσει τις πρωτοβουλίες τους.

 Οι πληροφορίες λένε πως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν ενθουσιάζεται ιδιαίτερα με την προοπτική των αλλαγών στο κυβερνητικό σχήμα, προτού μάλιστα συμπληρωθεί εξάμηνο από τότε που ανέλαβε την εξουσία, αλλά είναι υποχρεωμένος να στηρίζει τον εταίρο του στην κυβέρνηση Ευάγγελο Βενιζέλο.

Tο ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης και είναι εύλογο η σημερινή ηγεσία να διακατέχεται από άγχος, καθώς η πλήρης διάλυση του Κινήματος είναι περισσότερο ορατή από ποτέ. Και δεν κινδυνεύει μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά ολόκληρος ο χώρος της Κεντροαριστεράς, ο οποίος για σχεδόν 40 χρόνια εκφράστηκε από το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ενώ τα 20 από αυτά κυβέρνησε τη χώρα. Ο Βενιζέλος έχει μπροστά του ένα κρίσιμο ζήτημα πολιτικής στρατηγικής. Αυτό που είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ (ή μάλλον ό,τι απέμεινε από αυτό) το εκφράζει πιο αυθεντικά ο Σαμαράς και αυτό που ήταν κάποτε το ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκε προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Βενιζέλος προσπαθεί με έκδηλη αγωνία να αντιμετωπίσει το στρατηγικό δίλημμα με κινήσεις τακτικής. Στην αρχή αποφάσισε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση με λιγότερο προβεβλημένα κομματικά στελέχη από το στενό του περιβάλλον, τα οποία δεν ήταν ούτε βουλευτές ούτε είχαν δοκιμαστεί στο παρελθόν σε κάποιο υπουργείο. Το σχέδιο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και τώρα επιδιώκει «νέους επικαιροποιημένους κανόνες για τη λειτουργία της κυβέρνησης» και μοιάζει έτοιμος για τη θέση του αντιπροέδρου. Είναι αμφίβολο όμως αν αυτή η κίνηση θα τονώσει πολιτικά το Κίνημα ή θα ενισχύσει τις φυγόκεντρες τάσεις στελεχών και ψηφοφόρων.

Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει πλέον με διαλυμένη στρατιά. Λίγοι απέμειναν πιστοί στον σημερινό αρχηγό. Μερικοί ζητούν την αντικατάστασή του, άλλοι θέλουν νέο κόμμα, κάποιοι αλληθωρίζουν προς την Κεντροδεξιά και οι περισσότεροι αυτομόλησαν προς τον Τσίπρα. Το ερώτημα είναι πλέον ποιος μπορεί να εκφράσει πολιτικά τον χώρο της Κεντροαριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ ή κάποιο κόμμα που θα αναδειχθεί από τις στάχτες του παρελθόντος; Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα δεν είναι τα πρόσωπα. Τα πρόσωπα υπάρχουν ή μπορεί να βρεθούν νέα. Το ζήτημα είναι αν υπάρχουν νέες πολιτικές και πολίτες που θα τις στηρίξουν με την ψήφο τους.

 Ετσι όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, για να έχει ελπίδες ξανά το ΠΑΣΟΚ ή ό,τι άλλο γεννηθεί στη θέση του, πρέπει πρώτα να γίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας. Από την αποτυχία του ή την επιτυχία του θα προκύψει το πολιτικό τοπίο της μετα-Μεταπολίτευσης.