Μπάμπης Κούτρας

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Για μια ακόμη φορά παρακολουθούμε την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να πάρει κρίσιμες αποφάσεις στον κατάλληλο χρόνο. Τα παθήματα των προηγούμενων κυβερνήσεων δεν δίδαξαν τίποτα στη σημερινή, που ακολουθεί την ίδια ακριβώς τακτική. Ο φόβος του πολιτικού κόστους οδηγεί από αναβολή σε αναβολή τη λήψη δύσκολων και επώδυνων αποφάσεων αλλά όχι στην ακύρωσή τους. Το αποτέλεσμα είναι πως, όταν τελικά αναγκαζόμαστε υπό την πίεση και τις απειλές της τρόικας να καταλήξουμε κάπου, το κόστος είναι ακόμη μεγαλύτερο και το αποτέλεσμα αντίστοιχα μικρότερο.

Αν ο Γιώργος Παπανδρέου μετά τις εκλογές του 2009 είχε πάρει γρήγορα τα αναγκαία μέτρα περιορισμού του ελλείμματος, δεν θα μπαίναμε ούτε στην κρίση δανεισμού ούτε στο μνημόνιο. Αν το πρώτο μνημόνιο συνοδευόταν από τον πραγματικό περιορισμό του δημόσιου τομέα, τώρα θα ήμασταν ξανά στις αγορές και η πορεία της χώρας προς την ύφεση, την ανεργία και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου θα είχε αναστραφεί. Αν τον Φεβρουάριο του 2011 ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δεν είχε μπλοκάρει τις αποκρατικοποιήσεις που πρότεινε η τρόικα, δεν θα φτάναμε στο δεύτερο μνημόνιο και στην πολιτική κρίση που οδήγησε στην αντικατάστασή του. Αν τον Σεπτέμβριο του 2011 ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν «έδιωχνε την τρόικα για να διαπραγματευτεί πολιτικά με τα αφεντικά της», δεν θα φτάναμε στο «κούρεμα», στην τραγωδία Παπανδρέου με το δημοψήφισμα και την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Ολοι διαφωνούμε με τα μέτρα και όλοι θέλουμε να τα αποφύγουμε όσο μπορούμε. Και είναι ευθύνη και καθήκον της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί όσο πιο σκληρά και έξυπνα μπορεί για να επιτύχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Πρέπει να έχει εναλλακτικό σχέδιο, κόκκινες γραμμές και δεύτερο εναλλακτικό σχέδιο. Δεν πρέπει όμως να χρησιμοποιεί απλώς «παραμύθια» για εσωτερική κατανάλωση με μοναδικό στόχο τον περιορισμό του πολιτικού κόστους. Είναι φανερό πως για μια ακόμη φορά με τις αναβολές δεν κερδίζουμε τίποτα. Είναι λογικό η τρόικα να ασκεί πιέσεις και να εκβιάζει γιατί το μπορεί. Δεν ισχύει το ίδιο για εμάς επειδή βρισκόμαστε σε προφανή αδυναμία και εξαρτώμεθα από τους δανειστές. Η αναβολή για την αναβολή ή για  επικοινωνιακούς λόγους είναι το απόλυτο λάθος και στο τέλος το πληρώνουμε πανάκριβα.

Η ιστορία με τα μέτρα των 11,5 δισ. ευρώ ήταν το πρώτο πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση Σαμαρά. Θυμόμαστε όλοι τις αναβολές των δύο πρώτων εβδομάδων, στη διάρκεια των οποίων οι τρεις εταίροι αποδείχτηκαν εντελώς απροετοίμαστοι να πάρουν αποφάσεις. Πήραμε προθεσμία για το τέλος Αυγούστου. Ξανά διαφωνίες των εταίρων, κοκορομαχίες και φραστικές αντιπαραθέσεις. Και μετά τι; Τζάμπα μάγκες.

Αν κρίνουμε από τις τελευταίες εξελίξεις, όσο και να καθυστερούμε τα μέτρα δεν αλλάζουν, αλλά οι προοπτικές για τη χώρα μας γίνονται χειρότερες. Αλλωστε είναι ένα από τα σημεία στα οποία συμφωνούν ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου και το δηλώνουν επίσημα: οι αναβολές έχουν μόνο αρνητικά αποτελέσματα. Ή διαφωνείς ξεκάθαρα και γίνεσαι… Τσίπρας οδηγώντας στη ρήξη και όπου βγει ή συμφωνείς τη χρονική στιγμή που πρέπει. Οι αναβολές για τις αναβολές έχουν μόνο δυσμενή αποτελέσματα και αυτό πρέπει να το καταλάβουν και οι κύριοι Κουβέλης και Βενιζέλος, αλλά και ο κ. Σαμαράς που έχει την τελική ευθύνη διαχείρισης της κρίσης.