Μαριάννα Τζάννε

Διακρίνω μια απροσδόκητα θετική ματιά στον κόσμο των επιχειρήσεων από την τοποθέτηση στο υπουργείο Περιβάλλοντος του κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου.

Μια ανακούφιση και μια προσδοκία ότι ο «εθνικός λογιστής» θα γκρεμίσει τα τείχη της μίζερης οικολογικής αντίληψης και θα υψώσει τα λάβαρα της ανάπτυξης, της ευημερίας και δυστυχώς (για κάποιους) της κουτοπόνηρης νεοελληνικής νοοτροπίας, όπου όλα επιτρέπονται παντού.

Ο κ. Παπακωνσταντίνου έχει το προσόν (ή το μειονέκτημα, θα έλεγαν κάποιοι άλλοι) να βλέπει τα πράγματα με την ψυχρή λογική των αριθμών. Για την εποχή που διανύουμε είναι κάτι θεμιτό, σίγουρα όμως δεν μπορεί να είναι το μοναδικό όπλο της πολιτικής του σε έναν χώρο που έχει πολλές πληγές ανοιχτές και η ανάπτυξη γίνεται πολλές φορές αδυναμία.

Χαϊδεύοντας πρωτίστως τα αφτιά των δανειστών μας και δευτερευόντως των πολιτών, ο κ. Παπακωνσταντίνου γυρνά σελίδα στο υπουργείο Περιβάλλοντος. Το έδειξε από τα πρώτα λεπτά της παρουσίας του στο υπουργείο δίνοντας το στίγμα μια σαφώς διαφοροποιημένης πολιτικής σε σχέση με την Τίνα.

Έκλεισε, όπως αναμενόταν, το μάτι σε όσους έχουν αυθαιρετήσει υποσχόμενος ρύθμιση πολύχρονης τακτοποίησης με περιβαλλοντικά αντισταθμιστικά. Υποσχέθηκε χαλάρωση των περιβαλλοντικών αδειών που χρειάζεται μια επιχείρηση για να λειτουργήσει και μίλησε ξεκάθαρα για λύση στα σκουπίδια μέσα από επενδύσεις και σύγχρονες τεχνολογίες.
Δεν μάσησε τα λόγια του και δεν δίστασε να βάλει πρώτη σε αυτές τις τεχνολογίες την καύση. Οπως δεν δίστασε να πει ότι θα ξεμπλοκάρει δέκα επενδυτικά σχέδια που έχουν λιμνάσει.

Είναι λογικό, επομένως, οι επενδυτές να στηρίζουν πάνω του ένα μεγάλο κομμάτι της ανάπτυξης. Άκουσαν αυτά που περιμένουν από καιρό, ευελπιστώντας σε μια μεγαλύτερη πίτα, τα κομμάτια της οποίας θα μοιράζονται με λιγότερη διαβούλευση και γραφειοκρατία, μακριά από περιβαλλοντικές αγκυλώσεις και με γρήγορους ρυθμούς.

Σίγουρα, η πολιτική αυτή είναι η πολιτική της αγοράς που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο τόπος. Ακόμη κι αν η συγκυρία μπορεί να είναι ένα άλλοθι για να επωφεληθούν λίγοι σε εποχές γενικής απαξίωσης και τραγικά επιπόλαιας στρατηγικής επενδύσεων.

Τι είναι καλό και τι όχι ίσως είναι ακόμη πολύ πρώιμο να ειπωθεί. Ο κ. Παπακωνσταντίνου έχει μπροστά του μια χρυσή ευκαιρία. Να συγκεράσει τις δύο όψεις του νομίσματος και να προσπαθήσει να θέσει όρια. Εάν το πετύχει, μπορεί να κερδίσει πολλούς πόντους ως πολιτικός. Εάν αποτύχει, θα έχει κάνει κακό στον εαυτό αλλά και στις μελλοντικές γενιές.