Μανόλης Γαλάνης

Ανακούφιση...η Μύκονος παραμένει ελληνική. Και στην Αίγινα θα μπορούμε να πηγαίνουμε ελεύθερα τα Σαββατοκύριακα για καμία βουτιά. Προς το παρόν τουλάχιστον. Μέχρι τον πόλεμο, γιατί μόνο με πόλεμο αλλάζουν τα σύνορα.

Ξέχασα όμως. “Εχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;”. Ετσι δεν είπε με αβάσταχτη αριστερή ελαφρότητα ο μέχρι πρότινος Ελληνας πρωθυπουργός; Οι υπουργοί Εξωτερικών των κυβερνήσεών του δεν ήταν αυτοί, που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι δεν πρέπει να είμαστε “μοναχοφάηδες” στο Αιγαίο, όταν ο υπουργός Εθνικής Αμυνας δήλωνε μάχιμος φορώντας στολή παραλλαγής στο γραφείο του στο Πεντάγωνο; Και αν λησμονήσαμε αυτά τα απίστευτα τραγικά γρήγορα, επειδή ξεχνάμε πολύ γρήγορα γενικώς, ο Τούρκος δεν ξεχνά.

Αν εξαιρέσουμε τη θλιβερή αριστερή παρένθεση, στην Ελλάδα συνηθίζουμε να αντιμετωπίζουμε τα εθνικά θέματα με τους γνωστούς εθνικούς μας μύθους αλλά και φόβους τις τελευταίες δεκαετίες. Τόσο σε επίπεδο κοινωνίας αλλά και πολιτικής ηγεσίας. Διατυμπανίζουμε τη στρατιωτική μας υπεροχή, σε έμψυχο υλικό τουλάχιστον, έναντι των Τούρκων όμως ακολουθούμε απόλυτα κατευναστική πολιτική σε βαθμό παρεξηγήσεως στις προκλητικές διεκδικήσεις τους, που μόνο στον Παρθενώνα δεν έχουν φορέσει φερετζέ ακόμα. Υποβαθμίζουμε συνειδητά τις κλιμακούμενες προκλήσεις εντάσσοντάς τες σε προπαγανδιστικούς λόγους και αναμασώντας τη γνωστή εθνική καραμέλα ότι η Τουρκία εξάγει τα εσωτερικά της προβλήματα στο Αιγαίο.

Επικαλούμαστε τη συνθήκη της Λωζάνης για την ασφάλεια των συνόρων μας, και καλά κάνουμε φυσικά, την ώρα όμως που ο τουρκικός στρατός την έσκισε στο πεδίο της μάχης εισβάλλοντας στη Συρία. Εχουμε μείνει στην εποχή της ρητορικής, “η Τουρκία θα χάσει το τρένο της Ευρώπης με την πολιτική που ακολουθεί”, όταν βρίσκεται ένα βήμα πριν την έξοδό της από το ΝΑΤΟ χωρίς να ενοχλείται ιδιαίτερα. Παρακολουθούμε χαλαρά τον Αττίλα 3 στην Κύπρο, που βρίσκεται σε τουρκικό ναυτικό στραγγαλισμό, συμπαραστεκόμαστε μεν στα λόγια αλλά οι πάλαι ποτέ πολιτικές κορώνες περί “ενιαίου αμυντικού δόγματος” ανήκουν στην ιστορία με την Μεγαλόνησο να μοιάζει πολύ μακριά πλέον. Ελπίζουμε, αν όχι είμαστε σίγουροι, ότι την τελευταία στιγμή και πριν ξεσπάσει ελληνοτουρκική σύρραξη κάποια υπερδύναμη θα παρέμβει και θα μας σώσει ευχόμενοι ότι τελικά ο Ερντογάν θα βγει χαμένος από το μεγάλο παιχνίδι που κάνει με Αμερικανούς και Ρώσους.

Η Τουρκία των 82 εκατομμυρίων, με τα 40 εκατομμύρια πέριξ των 30 ετών, μεγαλώνει με το όραμα της “γαλάζιας πατρίδας”. Στη βάση αυτή εξοπλίζεται και προκαλεί κάθε μέρα μετρώντας τις αντιδράσεις μας αλλά και αντίστροφα για την υλοποίηση της στρατηγικής της. Μια στρατηγική, που περνά νομοτελειακά μέσα από πόλεμο ή αλλιώς μέσα από “θερμό επεισόδιο”, όπως συνηθίζουμε να λέμε εμείς και στο οποίο θα είμαστε μόνοι μας, όπως υπογράφουν οι Ελληνες επιτελείς.

Οι Τούρκοι τον χαβά τους λοιπόν και εμείς τον δικό μας. Αμεση μετεξέλιξη της μνημονιακής Ελλάδας σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος με ξεκάθαρη εθνική στρατηγική, που δε θα σφυρίζει αδιάφορα στις προκλήσεις, με τάχιστη ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια αμφισβήτησης στην ελληνική επικράτεια. Και αφήστε τους αριστερούς να αναρωτιούνται εάν τα συνθήματα, που βροντοφωνάζουν οι ΟΥΚαδες στις παρελάσεις είναι μηνύσιμα ή όχι!