Μάκης Πολλάτος

Δηλαδή του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς για τον οποίο ακόμη δεν μπορούν να αποφασίσουν βασικά πράγματα, για παράδειγμα πώς θα ονομάζεται. Την ίδια στιγμή οι περίπου 10 υποψήφιοι αρχηγοί αρκούνται να κάνουν δηλώσεις για τα θέματα της επικαιρότητας -λες και είναι εκπρόσωποι Τύπου ή σχολιαστές- αλλά αποφεύγουν οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση. Λες και δεν τους ενδιαφέρουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά, οι προτάσεις του νέοου φορέα, η στρατηγική και οι στοχεύσεις που θα έχει το νέο κόμμα προκειμένου να βγει η Ελλάδα από την κρίση, να απομακρυνθεί από την ομάδα των failed states με σκοπό να γίνει ένα κανονικό δυτικό κράτος στο προβλεπτό μέλλον.

Η αδυναμία των υποψηφίων αρχηγών της Κεντροαριστεράς να κάνουν πραγματικές προτάσεις και να εμπλακούν σε μια σοβαρή πολιτική συζήτηση φάνηκε την Τρίτη στη Βουλή, στη συζήτηση για την δυνατότητα νομικής αλλαγής φύλου με μία δήλωση, ακόμη και από την ηλικία των 15 ετών. Τρεις υποψήφιοι αρχηγοί έλειπαν από την συζήτηση και την ψηφοφορία (ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος λόγω ασθένειας), η Δημοκρατική Συμπαράταξη είχε άλλη γραμμή από το Ποτάμι, ο προερχόμενος από τη ΔΗΜΑΡ Θανάσης Θεοχαρόπουλος ψήφισε άλλο από αυτό που αποφασίστηκε, όπως έπραξαν και άλλοι τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι ψήφισαν «ναι», αντί της θολής γραμμής για το δήθεν... συμβιβαστικό «παρών».


Κι αν σε θέματα όπως αυτό δείχνουν τέτοια αμηχανία πώς θα χειριστούν τα άλλα ζητήματα; Τι θα κάνουν στα μεγάλα και τα σπουδαία; Θα επιλέγουν πάλι την αποχή; Θα απουσιάζουν μέχρι να διαβάσουν τα γκάλοπ για να καταλάβουν τι θέλουν οι πολλοί; Πώς ακριβώς νομίζουν ότι θα φτιάξουν ένα νέο κόμμα όταν δεν μπορούν να συντονίσουν τις στρατηγικές τους; Όταν ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ έχουν σχεδόν αγαστή συνεργασία και συνεννοούνται με... τα μάτια, πώς είναι δυνατόν το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι να έχουν διαφορετικές τακτικές; Ακόμη και σήμερα, το ΠΑΣΟΚ (καλά, η Δημοκρατιική Συμπαράταξη) και τα Ποτάμι, παραμένουν δύο ξεχωριστά κόμματα με διαφορετικές Κοινοβουλευτικές Ομάδες που ακόμη δεν έχουν συγχωνευθεί αλλά υποτίθεται ότι από το τέλος Νοεμβρίου θα είναι ένα ενιαίο κόμμα, με καινούριο αρχηγό! Πάμε καλά;

Ίσως το βασικότερο πρόβλημα του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς και των υποψήφιων ηγετών της είναι ότι δεν έχουν καταλάβει ότι σήμερα στην Κεντροοαριστερά κυριαρχεί ο Αλέξης Τσίπρας. Μπορεί να μην το έχουν συνειδητοποιήσει, αλλά ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι κυρίαρχος πολιτικά. Παίρνει πρωτοβουλίες και οι άλλοι σέρνονται από πίσω του αδυνατώντας να συνθέσουν μια αξιόπιστη αντιπρόταση, λες και είναι... εξωγήινοι. Οι περίπου 10 πολιτικοί που θέλουν να εξουσιάσουν την Κεντροαριστερά δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί ότι οι Ευρωπαίοι έχουν επιλέξει για αρχηγό αυτού του πόλου στην Ελλάδα τον σημερινό πρωθυπουργό. Ναι, τον άνθρωπο που ήταν αρχηγός στον Συνασπισμό, το κόμμα του οποίου τα στελέχη ούρλιαζαν «θάνατος στη σοσιαλδημοκρατία». Όμως οι εποχές αλλάζουν. Και πλέον ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός επειδή τον επέλεξαν οι κεντρώοι και οι ψηφοφόροι που αυτοπροσδιορίζονται σαν αριστεροί. Και ο Τσίπρας το έχει καταλάβει αυτό: Σας θυμίζω το πρόσφατο άρθρο του για τον Ανδρέα Παπανδρέου, στο οποίο σχεδόν κραύγαζε -για όποιον δεν κατάλαβε- ότι θεωρεί εαυτόν τον Ανδρέα Παπανδρέου του 2017...

Το ερώτημα είναι γιατί τα κόμματα που τοποθετούνται πιο δεξιά από τον ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό φάσμα θέλουν να συγκροτήσουν έναν εναλλακτικό πόλο. Μήπως θέλουν σε κάποια λίγα χρόνια να συνεργαστούν -ακόμη και να συνενωθούν σε έναν νέο πολιτικό σχηματισμό- με τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα; Ή δεν βλέπουν τον κίνδυνο να τους καταπιεί το μεγαλύτερο κόμμα, με βάση τη σημερινή του απήχηση; Διότι το σενάριο της απλής αναλογικής στις μεθεπόμενες εκλογές στον ορίζοντα της συνεργασίας του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ με την Κεντροαριστερά θα οδηγήσει νομοτελειακά...