Μάκης Πολλάτος

Αυτή είναι η νον-πεϊπερίστικη γραμμή του Αλέξη Τσίπρα την οποία παπαγαλίζουν με προθυμία καθημερινώς οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Και προσθέτουν και τον... μπαμπούλα: Αν ο Μητσοτάκης γίνει πρωθυπουργός, θα κάνει απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων! 

Περιέργως, στη ΝΔ μοιάζουν σαν να μην μπορούν να καταρρίψουν το επιχείρημα αυτό του ΣΥΡΙΖΑ. 

Μια προφανής απάντηση θα μπορούσε να είναι κι αυτή: Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων είναι το εύκολο...

Δηλαδή; 

Τα πράγματα είναι εξοργιστικά απλά. Οι δανειστές απαίτησαν το ελληνικό δημόσιο να ξοδεύει λιγότερα απ' αυτά που εισπράττει. Αξίωσαν δηλαδή τα κρατικά έσοδα να είναι περισσότερα από τις δαπάνες του δημοσίου. Κι ό,τι κι αν λέει ο Τσίπρας, δεν τον ανάγκασαν οι Γερμανοί να γίνει ο μεγαλύτερος φορομπήχτης όλων των εποχών. Εκείνος το επέλεξε. Διότι τους φόρους τους αυξάνεις εύκολα, με το πάτημα ενός κουμπιού...

Κι αν οι Έλληνες δεν έχουν να πληρώσουν τους απειλείς ότι θα τους πάρεις το σπίτι. Και αν είσαι ΣΥΡΙΖΟφιλος μπορείς να το δικαιολογήσεις εύκολα στα κανάλια: Εμείς άλλη πολιτική είχαμε, σου λένε οι βουλευτές της πλειοψηφίας, εσείς θέλατε μνημόνια και Ευρώπη και οι Γερμανοί μας ανάγκασαν να βάλουμε φόρους!

Ψέμα χοντρό! Οι Γερμανοί ζήτησαν πρωτογενή πλεονάσματα. Πώς θα τα πετύχουμε είναι δικό μας θέμα. Και τον εφιάλτη στον δρόμο με τα χαράτσια και τους φόρους τον επέλεξαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι.

Μπορούν οι δεξιοί να κάνουν κάτι διαφορετικό; Προφανώς και θα μπορούσαν. Αν επέλεγαν τον δύσκολο δρόμο να νοικοκυρέψουν το δημόσιο. 

Και πώς θα γίνει αυτό; Μεθοδικά και συστηματικά, είναι η απάντηση. Μετρώντας γραμμή-γραμμή τις δαπάνες που πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Καταργώντας άχρηστες υπηρεσίες. Μειώνοντας τα κονδύλια που δίνονται σε οργανισμούς που δεν χρειάζονται. Όχι με γενικές και αόριστες οριζόντιες μειώσεις δαπανών που επιδεινώνουν τα πράγματα στην παιδεία και την υγεία, αλλά με στοχευμένες παρεμβάσεις. 

Ναι, αλλά υπάρχουν περιθώρια;

Η απάντησή μου είναι ότι ακόμη και σήμερα, έπειτα από οκτώ χρόνια σκληρής λιτότητας,το κράτος δεν ξέρει πού και πόσα πληρώνει. Κι αυτό μπορεί να γίνει αν αναλάβουν τη δουλειά άνθρωποι αφοσιωμένοι. Όπως ο Ηλιόπουλος στο «φωνάζει ο κλέφτης»! Άνθρωποι έτοιμοι να συγκρουστούν, έντιμοι, εργατικοί που να θέλουν να συνδέσουν το όνομά τους με τον εξορθολογισμό του κράτους. Να έχουν το όραμα της υστεροφημίας...

Σε διαφορετική περίπτωση, οι απολύσεις κρατικών υπαλλήλων θα γίνουν αναπόφευκτα. Αν όχι άμεσα, στο κοντινό μέλλον, κάποια στιγμή λίγο αργότερα. Όπως και οι νέες μειώσεις συντάξεων, για τον απλούστατο λόγο ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Όχι με τα σημερινά δεδομένα και τα σημερινά μυαλά.