Κωστής Πλάντζος

Από το καλό στο καλύτερο τα πηγαίνει η κυβέρνηση. Και αν δεν ήταν οι «Κασσάνδρες» και η παγκόσμια συνομωσία να την υπονομεύουν διαρκώς, θα τα είχε πάει ασφαλώς πολύ καλύτερα.
Ίσως αυτό να συνέβαινε σε μια άλλη διάσταση, στο  παράλληλο σύμπαν, στο οποίο κινείται η κυβέρνηση. Αν και «αριστεροί», προφανώς διατηρούν μια μεταφυσική αντίληψη των πραγμάτων. «Υπαρκτό» είναι ότι νομίζουν. Κατ’αυτούς, είναι θέμα «άποψης» και αν η ημέρα είναι νύχτα... Και υπάρχει και ένας κόσμος ολόκληρος που δεν έχει καμία προδιαγραφή για το τι είναι σωστό και τι λάθος. Μόνος κανόνας είναι: «εμείς είμαστε κακομοίρηδες και θύματα, οι άλλοι είναι προνομιούχοι και βολεμένοι που θέλουν να μην έχουν ούτε τα ελάχιστα». Μια αιώνια μάχη των τάξεων, που όποιος προκόβει είναι «του συστήματος» και όποιος κλαίγεται είναι «μη προνομιούχος»...
  
Για άλλη μια φορά όμως, η ζωή  δίνει ένα χαστούκι στο Μέγαρο Μαξίμου. Ούτε Μεγάλη Πέμπτη, ούτε Τρίτη του Πάσχα, ούτε Πέμπτη μετά το Πάσχα, αλλά για 9 Μαΐου (και βλέπουμε;) μετατίθεται το Eurogroup για την Ελλάδα. Πού πήγε η τόση αισοδοξία για συμφωνία εντός των ημερών; Τι απέδωσε για τη χώρα η περήφανη διαπραγμάτευση; Πότε θα φανεί η Ανάπτυξη που υποσχέθηκε για φέτος ο πρωθυπουργός; Ας διαβάσουν (ολόκληρη) την τελευταία Έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, όσοι έχουν ακόμη τέτοιες απορίες.
 
Εδώ θα περιοριστούμε σε απλές καθημερινές διαπιστώσεις:
 
1ον)  Η κυβέρνηση πηγαίνει «από γκάφα σε γκάφα», αλλά πάντα της φταίνε οι άλλοι. Είναι σίγουρο ότι ποτέ στη ζωή αυτή δεν θα πούνε ότι φταίνε οι ίδιοι. Ναι, βέβαια, δεν ξεχνάμε πως παραδέχτηκαν και μία φορά ότι «κάναμε λάθος», αμέσως μετά το δημοψήφισμα. «Δεν μπορούσα να αφήσω να διαλυθεί η χώρα» επειδή βγήκε το ΟΧΙ, ήταν η επική δήλωση Τσίπρα για ό,τι συνέβη την «πρώτη φορά Αριστερά». Και ξέπλυνε τις πομπές του, με το αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας. Λέτε να συμβεί ξανά το ίδιο;
 
2ον) «Διαφωνούν» (όπως λέει η κυβέρνηση και ο κύριος Τσακαλώτος) «οι δανειστές μεταξύ τους» και έτσι ... την πληρώνουμε εμείς. «Φταίνε αυτοί που δεν ξέρουν τι θέλουν» μας λένε οι υπουργοί που κάνουν πασαρέλα στα Hilton Groups. Δεν αντέχω να ξανακούσω ξανά τα ίδια παραμύρθα. Ας το μάθουν από εμένα, αν δεν το κατάλαβαν 15 μήνες τώρα: δεν έχουν διαφωνίες οι δανειστές μεταξύ τους, δεν θα τσακωθούν για την Ελλάδα. Ειδικά όταν η Ελλάδα παίζει το άκρως προβλέψιμο παιχνίδι «μαμά, μου πήραν το παιχνίδι που έπαιζα».
 
Δεν το παίζω «Κασσάνδρα» (της οποίας πάντως οι χρησμοί επαληθεύονταν) ούτε «μασάω φύλλα» για να προβλέπω το μέλλον. Αλλά «πονάνε τα μάτια μας» από τα εξώφθαλμα λάθη της κυβέρνησης. Αυτή είναι η πραγματικότητα που την βλέπει και την ζει όποιος έχει μάτια και βλέπει. Η διασπαστική και διχαστική τακτική των κυβερνώντων έχει πέραση για εσωτερική κατανάλωση, αλλά δεν μασάνε το ίδιο «σανό» και οι έξω.

 
Στην κυβέρνηση αρέσει να το παίζουνε «καλοί» και «θύματα», για αυτό χρειάζονται πάντα να υπάρχουν και «κακοί» που να την επιβουλεύονται, που δεν αντέχουν την τόση καλοσύνη τους.
 
Και αυτή η κυβέρνηση στηρίζεται μονίμως σε έναν διπολισμό που ανακαλύπτει διαρκώς για να επιβιώνει: «εμείς οι ηθικοί, αυτοί οι ανήθικοι», «εμείς το νέο, οι άλλοι το παλιό», «εμείς οι αγωνιστές, οι άλλοι οι πουλημένοι», «εμείς που αγαπάμε το λαό, οι άλλοι που αγαπάνε την πάρτη τους». Μετά θα το παίξουν «κλέφτες και αστυνόμοι», «καουμπόιδες και ινδιάνοι»... σαν τα παιδάκια στο δημοτικό.
 
Ποτέ δεν θα τους ακούσεις να λένε «όλοι μαζί», ποτέ δεν θα πουν «μαζί μπορούμε», όχι γιατί δεν πιστευουν στα κλισέ, αλλά γιατί δεν βολεύει να μιλούν στους Έλληνες για την πραγματική δύναμη που έχουν όταν είναι ενωμένοι, γιατί είναι ανάξιοι να εμφυσήσουν ένα δημιουργικό όραμα στο λαό. Μονίμως κλαψουρίζουν ότι δεν τους αφήνουν οι άλλοι να είναι αυτό που θέλουν, μονίμως εξάπτουν τα κατώτερα ένστικτα και τα συμπλέγματα κατωτερότητος στους άξιους ενώ εξαίρουν και εξυμνούν την μετριότητα και την ήσσονα προσπάθεια.
 
Για να μη φανεί ότι θεωρώ πως φταίνε μόνο οι κυβερνώντες, θα θυμίσω μόνο ότι κάποτε στο σχολείο τα παιδιά μαθαίναμε ότι «η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά», «αεργία μήτηρ πάσης κακίας» και «δεν είναι ντροπή η φτώχεια αλλά είναι ντροπή να μη προσπαθείς να βγεις από τη φτώχεια». Δηλαδή η «αρχοντιά» δεν είναι προνόμιο των βολεμένων αλλά την κατακτούν οι φιλοπρόοδοι άνθρωποι, στους οποίους ανήκει το μέλλον. Στις αντιηρωικές εποχές που ζούμε βέβαια, ακόμα και η φιλοτιμία και η αξιοπρέπεια (που ήταν αρετές του λαού μας ακόμα και σε συνθήκες πραγματικής φτώχειας) θεωρούνται «άθλος» μπροστά στο «σύστημα» που φταίει για όλα.
 
3ον) Η μυστική διπλωματία και το κυνήγι μαγισσών και δημοσιογράφων, στα οποία επιδίδεται αυτάρεσκα η κυβέρνηση, δεν μπορεί να αποκρύψει αυτό που συμβαίνει: ο ιδιωτικός τομέας διαλύεται, άρα σειρά παίρνει σύντομα και ο δημόσιος τομέας. Πριν τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε «μη σας νοιάζει πού θα βρεθούν τα λεφτά, θα πληρώσουν οι πλούσιοι». Πέρυσι ο πρωυπουργός έλεγε «κάνετε λάθος κύριε Σαμαρά, αλλά με 30.000 εισόδημα δεν είναι "μεσαία τάξη" αλλά πλούσιοι». Μετά άρχισαν να ψάχνουν το «όριο πλούτου» στις 15.000-25.000 ευρώ. Τώρα δίνουν «μάχη» για να διασωθούν οι συντάξεις των 1.400 ευρώ το μήνα. Του χρόνου θα μας λένε «θυμάστε πέρυσι που τις γλυτώσαμε; Τώρα όμως 1.000 ευρώ είναι μεγάλο εισόδημα, πρέπει να το κόψουμε».
 
Τα αγαπημένα «παιδιά» της κυβέρνησης, ο εργαζόμενος λαός, αργά ή γρήγορα θα δει την κατάληξη. Σε τι ελπίζει λοιπόν η κυβέρνηση για να επιβιώσει; Ότι ο λαός ξεχνά, ότι δεν έχει κριτήριο για να κρίνει, ότι δεν υπάρχει καν κριτήριο. Αρκεί που αυτοί λένε πως προσπαθούν. Μας θεωρούνε «γίδια» δηλαδή.
 
«Πότε περνούσαν καλύτερα οι Έλληνες» ρωτάνε κάποιες φορές οι ίδιοι; Το 2014 που είχαμε πλεόνασμα, ανάπτυξη και βγαίναμε από τα Μνημόνια; Όχι. Το 2009; Όχι βέβαια. Επί δραχμής; Ναι, γιατί τότε αγόραζε Καγιέν ο Έλληνας. Εκεί το πάνε το πράγμα. Δηλαδή να δείξουν ότι δεν φταίνε αυτοί που δεν τα καταφέρνουν, αλλά τα 40 χρόνια Μεταπολίτευσης που έφεραν ανομία και διάλυση, ή η Χούντα που δεν μας άφησε να πάμε στο ανατολικό μπλοκ για να ευδοκιμήσει ο κομμουνισμός, ή η Βασιλεία, ή η Τουρκοκρατία ή... πάντα κάτι άλλο, πάντα κάποιοι άλλοι, ποτέ αυτοί οι ίδιοι με τις πράξεις και τις επιλογές τους.
 
Μέρες που είναι όμως, εγώ λέω ότι πρέπει να δείξουμε Αγάπη για αυτήν την κυβέρνηση. Είναι η χειρότερη από πολλές απόψεις, αλλά αυτήν έχουμε και μπορεί να ανανίψει. Αν μετανοήσει για όσα έχει κάνει στο τόπο, για το πώς φέρθηκε στους πρώην συντρόφους της (που όσοι διαφώνησαν τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι, συκοφαντήθηκαν και απειλήθηκαν και με διασυρμό στα δικαστήρια). Ίσως καταλάβουν ότι έχουν κάνει λάθη.
 
Ναι, προσωπικά δεν εύχομαι να πέσουν αλλά να μακροημερεύσουν στην εξουσία... Θα ήταν πολύ απλό αν έπεφταν και θα έλεγαν ότι ... «μας ρίξανε», πριν προλάβουμε να κάνουμε έργο («μια δεκαετία τουλάχιστον» όπως όψιμα λέει και ο Δραγασάκης). Και πολύς κόσμος θα το πίστευε!
 
Αν και μεγαλώνω παιδιά σε αυτή τη χώρα, πιστεύω πως είναι καλύτερα να μείνουν για να ολοκληρώσουν το έργο τους. Ή θα δουν «το φως το αληθνό» και ότι βλάπτουν τον τόπο, ή θα μείνουν μέχρι να διαλύσουν τα πάντα. Μέχρι να διαλύσουν και όποια αμφιβολία υπάρχει για το πού οδηγούν το ψέμα, ο φθόνος, ο διχασμός, η κακία, η αλαζονεία, η αναξιορκατεία, η ιδεοληψία και η αμετροέπεια.
 
Και αν διαλυθούν τα πάντα ακόμα, τότε θα έχει κερδίσει η Αλήθεια. Και θα τραβήξουμε πάλι μπροστά (έτσι είναι η ζώη)  χωρίς τα παραμύθια για το πού οδηγούν το «ταξικό μίσος», η μαρξιστική «ανάλυση», η «κομματικότητα» (που είναι ο αριστερός εξελιγμένος όρος  για τον «κομματισμό») και η αναξιοκρατία. Μετά την άκρα Ταπείνωση, θα έρθει και η Ανάσταση. 


Καλό Πάσχα σε όλους.