Κωστής Πλάντζος

Και να που ζούμε ξανά το "σκηνικό" του 2012… Να μετράμε τα λεφτά αν φτάνουν να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, από τον Μάρτιο και μετά. «Μα αφού μέχρι τον Ιούλιο-Αύγουστο πηγαίναμε καλά», είχαμε και υπερείσπραξη φόρων (μη ρωτάτε τώρα ποιοι τους πλήρωσαν»), η διαπραγμάτευση με την Τρόικα πήγαινε περίφημα και άρχισαν και τα σενάρια για φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις. Και χρέος θα μας κόβανε, και λεφτά θα μας έδιναν, και από το Μνημόνιο θα βγαίναμε, και, και…
 
Τι έγινε ξαφνικά όμως; "Μήπως ζούμε σε άλλη χώρα" που ρωτούσε για χρόνια μια εκπομπή της δημοσιογράφου Νίνας Γουδέλη; 

Ή μήπως κάποιοι είχανε βάλει «ιμέτι μουχαμέτη», να φτάσουμε εδώ τώρα και να κάνουμε εκλογές; Και ήταν Έλληνες αυτοί; Μήπως ήταν οι ξένοι; Συνομωσία;Τι να πει ο απλός λαός;

 
Και όμως, όλα έγιναν στο «όνομα του λαού». Εκλογές «για το καλό μας». «Ουμέτι μουχαμέτη», δηλαδή «λαός του Μωάμεθ», ο «εκλεκτός λαός του Θεού» στα αραβικά -για να θυμόμαστε και τα "δάνεια" από το Ισλάμ. Ναι, εμείς οι Έλληνες, οι «εκλεκτοί» της Ιστορίας που, αν και πέσαμε χαμηλά επειδή …«άλλοι τα φταίνε», θα τα κάνουμε όλα σωστά, θα βρούμε λύση… Για αυτό δεν μας λένε πάντα και «ο κυρίαρχος λαός»;
 
Όλα όμορφα λοιπόν… Στα λόγια τουλάχιστον. Ή έτσι θα έπρεπε να ήταν. Αλλά ας δούμε τι έγινε την τελευταία φορά…
 
Στις προηγούμενες εκλογές του 2012, άλλα κόμματα ο λαός τα «κόντυνε» και άλλα τα «ψήλωσε». Τα έφερε "ίσα" αλλά κανείς δεν βγήκε «αυτοδύναμη κυβέρνηση». Αυτό που έλεγα και τότε ήταν πως «ο κόσμος ψήφισε σοφά»!  Δεν έδωσε σε κανέναν την αυτοδυναμία, σαν να τους «τώρα είστε λίγο-πολύ όλοι ίσοι, κανείς δεν έχει λιγότερη ή μεγαλύτερη ευθύνη, δείτε και τους τραμπούκους (τον φόβο τους νά'χετε) που σας έστειλα, δουλειά σας τώρα είναι να λύσετε τα κοινά προβλήματα, να μπείτε σε ένα δωμάτιο, να κλειστείτε και μην βγείτε αν δεν συμφωνήσετε για κυβέρνηση και για το μέλλον του τόπου».

 
Αντ’αυτού βέβαια είχαμε την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να μετάσχει στην κυβέρνηση. Και καλά, «θα τα έσπαγαν» αν έμπαινε σε κυβέρνηση συνεργασίας, γιατί «θα έσχιζε τα μνημόνια». Αλλά δεν μπήκε καν στον κόπο να δείξει πώς το κάνει, αφού ούτως ή άλλως πηγαίναμε ξανά σε εκλογές μέσα σε ένα μήνα (από τον Μάιο στον Ιούνιο του 2012).
 
Άρα;… Τι άλλαξε μέσα σε δύο χρόνια και προκάλεσε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ; Αν δεν πάρει δηλαδή αυτοδυναμία, θα σερνόμαστε σε εκλογές ξανά και ξανά; Και θα φταίμε εμείς πάλι για το πώς ψηφίσαμε; Ή θα συνεργαστεί ενώ δεν συνεργαζόταν πιο πριν -όπως έπρεπε και τότε να κάνει;
 
Δεν κάνω προβλέψεις για το αποτέλεσμα, τα ποσοστά κλπ. Κρίνω "τι μας πουλάνε" γιατί δεν δέχομαι να μου πετάνε συνεχώς το «μπαλάκι», όταν οι δουλειά των πολιτικών είναι, αυτονότητα, να λύνουν τα κοινά προβλήματα και όχι να δημιουργούν. 

Το παραμύθι «καλοί και κακοί» είναι παλιό. Το «μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί» δεν πρέπει να πείθει, είναι όπως το "μπλε και πράσινοι" μέχρι πρότινος, ή το "Πράσινοι και Βένετοι" στο Βυζάντιο . Ας κάνουν το σωστό, το μίνιμουμ τουλάχιστον, αντί να τσακώνονται και να μας βάζουν και εμάς σε αυτό. Για να μη φτάσουμε να γίνουμε Συρία, επειδή δεν γίναμε ... Ιρλανδία.
 
Τα πολιτικά τερτίπια δεν πρέπει να αποπροσανατολίζουν κανέναν. Τα οικονομικά αδιέξοδα είναι το θέμα μας. Και η αλλαγή μιας χώρας προς το καλύτερο.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν έχει ευθύνες και ο λαός.

Οι εκλογές δεν θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, αν δεν γίνουμε πρώτα εμείς καλύτεροι. Και ο …Χριστός ο ίδιος να κατέβαινε υποψήφιος -με τις καλύτερες προθέσεις-  και τα θαύματα να άρχιζε, και με άρτους να γέμιζε τα σπίτια όλων μας, δεν θα κατάφερνε να σώσει τη χώρα, αν οι μισοί από εμάς λέγανε πχ «γιατί τα κάνει ψωμιά και όχι λεφτά, να τα φάμε όπου και όπως θέλουμε», οι άλλοι μισοί πως «αυτά είναι ντεμοντέ και ξεπερασμένα εδώ και 2.000 χρόνια», «είναι κόλπα των Εβραίων» ή «της συντεχνίας των αρτοποιών» κλπ κλπ…
 
Το θέμα λοιπόν δεν είναι «τι θα γίνει» αλλά το «τι κάνουμε». Και το «τι κάνουμε» δεν ισχύει μόνον όποτε έχουμε εκλογές. Ισχύει κάθε μέρα, πώς φερόμαστε, πως λειτουργούμε, σαν εργαζόμενοι, σαν εργοδότες, σαν φορολογούμενοι, σαν οδηγοί, σαν πολίτες, σαν άνθρωποι… Όποιος και αν είναι κυβέρνηση. 

Όταν όμως βλέπουμε διαρκώς παντού «φαντάσματα», όταν ασχολούμαστε με τους άλλους και κρίνουμε "εξ ιδίων τα αλλότρια", όταν τα βλέπουμε όλα από τη δική μας σκοπιά και ψηφίζουμε …«περί πάρτης», δεν υπάρχει ελπίδα καμιά…
 
Και ασφαλώς δεν τα βλέπει κανείς όλα, μόνον από εκεί που τα κοιτά. Δεν υπάρχει αλάθητο. Ο λαός εκφράζεται συλλογικά στις εκλογές, αλλά ένα πράγμα μπορεί να κάνει καθένας ατομικά: να σκεφτεί τι ψηφίζει, τουλάχιστον όπως σκέφτεται και τι… ψωνίζει.

Αλλά στα πέντε χρόνια με μέτρα και Μνημόνια, δεν είδα και πολλούς να άλλαξαν τρόπο που …«ψωνίζουν», ούτε πώς οδηγούν. Ασφαλώς δεν «ψωνίζουν» τα ίδια με αυτά που ψώνιζαν, ούτε παίρνουν όλοι τα ΙΧ τους, αλλά αυτό μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχουν πια λεφτά. Όχι επειδή "γίναμε άνθρωποι" και βάλαμε μυαλό. 

Πχ από εκεί που τόσοι και τόσοι αγόραζαν φίρμες εισαγόμενα μέχρι το 1999, ξαφνικά τους είδα όλους να πέφτουν στα καλάθια της λαϊκής και στα κινέζικα, λες και δεν υπάρχουν ελληνικά προϊόντα σε σωστή ποιότητα και σωστή τιμή, να τα προτιμήσουμε και να ενισχύσουμε και την τσέπη μας και την κοινωνία ολόκληρη.
 

Έτσι και στις εκλογές. Είμαστε  πάλι της υπερβολής. Δεν ψηφίζουμε τα ίδια κόμματα, αλλά πολλοί δεν άλλαξαν τον τρόπο που ψηφίζουν. Το ακούω συνέχεια και τώρα, και από τους μεν και από τους δε: «να ψηφίσεις αυτούς, γιατί θα βγουν οι άλλοι». Ετεροπροσδιορίζονται δηλαδή όπως παλιά, παγιδεύονται, τα ρίχνουν όλα «στην ανάγκη», γιατί βολεύει να μη μπουν στον κόπο να το ψάξουν λίγο παραπάνω. Ψηφίζουν όπως ψωνίζουν, από πανέρια και … «φύκια για μεταξωτές κορδέλες»!

Δεν ακούω πολλούς να λένε: «θα ψηφίσω έναν άνθρωπο  που αξίζει, όπου και αν ανήκει, με όποιο κόμμα και αν κατεβαίνει». Προφανώς και οι άξιοι «παγιδεύονται» στα συστήματα εξουσίας. Αλλά δεν είναι λόγος αυτός να στέλνουμε διαρκώς ...«ανάξιους»!
 
Ο βαθύτερος λόγος όμως, που πιστεύω πως το κάνουν, είναι γιατί δεν ξέρουν «ποιος αξίζει». Δεν πιστεύουν σε κανέναν, δεν γνωρίζουν κανένα, δεν εμπιστεύονται τίποτε, δεν πιστεύουν καν στον εαυτό τους –γιατί δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους!
 
Πιστεύουν μόνο στο χρήμα. Ποιος θα δώσει χρήμα. Τον ψηφίζω. Ποιος θα μου ζητήσει χρήμα; Μαύρο!
 
«Με το χρήμα είσαι κάποιος, χωρίς χρήματα είσαι τίποτα» λένε και το πιστεύουν και για τους εαυτούς τους.
 
Αν ένα πράγμα όμως χρειάζεται μια κοινωνία σε κρίση, είναι η ηγεσία. «Leadership» αγγλιστί –μια και η λέξη «ηγεσία» μοιάζει να έχει χάσει την αξία της στη χώρα μας. Αν η θάλασσα ξεβράσει πχ σε ένα ερημικό νησί μια ντουζίνα ναυαγούς –κακή ώρα- δεν έχουν ελπίδα να επιβιώσουν αν δεν επιλέξουν αρχηγό. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν. Αν σκορπίσουν, χάθηκαν. Ένας μπορεί να επιβιώσει, οι άλλοι θα χαθούν.
 
Το πρόβλημα είναι ποιον να εμπιστευτούν. Για αυτό πρέπει να ψαχτούν. Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα, πρέπει να το έχουν «λύσει» μέσα τους, τι θέλουν, τι μπορούν και τι χρειάζονται. Και, κυρίως, να ψάξουν, να ψαχτούν, να αποφασίσουν και να ξέρουν την ευθύνη της επιλογής τους. Να μπορούν να κρίνουν, τον εαυτό τους και τους άλλους. Να καταλαβαίνουν τους ανθρώπους, να είναι άνθρωποι που ακουν, βλέπουν και καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους.

Και να πώς έχουν πάλι για τη χώρα μας τα πράγματα. Όπως και το 2012, υπήρχαν καμιά σαρανταριά υποψήφιοι «ηγέτες». Τόσα ψηφοδέλτια πήραν στα χέρια τους οι ψηφοφόροι. Από τα 10 εκατομμύρια ψηφοφόρους όμως, πήγαν να ψηφίσουν μόνο τα 6 εκατομμύρια. Και σχεδόν τα 5,8 εκατομμύρια ψήφισαν τα 5-6 κόμματα που μπήκαν στη Βουλή. Μόνο 200.000-250.000 βρήκαν και ψήφισαν κάποια από τα υπόλοιπα 30 κόμματα.
 
Και αναρωτιέμαι; Οι υπόλοιποι τα απέρριψαν; Τους έριξαν καμιά ματιά; Ή το «έψαξαν» τόσο καλά, που βρήκαν ότι μόλις 5-6 κόμματα άξιζαν την ψήφο τους -και ποια; Τα 4 εκατομμύρια δεν μπήκαν κανέναν να αξίζει την προτίμηση και στήριξή τους; Και προτιμούν πχ να αφήνουν μαχαιροβγάλτες, τραμπούκους, οπλοφόρους, υβριστές να κάνουν «κουμάντα» στα δημόσια πράγματα; Στις ζωές όλων μας; Ή βαρέθηκαν, κουράστηκαν, απογοητεύτηκαν και αφέθηκαν σαν πρόβατα επί σφαγή;
 
Αν είναι έτσι, ας μην περιμένουμε να πάνε ποτέ καλύτερα τα πράγματα στη χώρα μας… Αν δεν πάνε στην κάλπη το υπόλοιπο 40% των Ελλήνων και αν τα 5-6 κόμματα ή όσα εκλέγονται δεν αναγκαστούν να συναινέσουν να δουλέψουν και να λύσουν από κοινού τα κοινά προβλήματα, ας μην απορεί κανείς γιατί οι ξένοι μας κάνουν όσα κάνουν. Δεν θα νοιαστούν περισσότερο "για το καλό μας"! Άλλωστε σε λίγο θα έχουν και αυτοί εκλογές να κάνουν στις χώρες τους…