Κωστής Πλάντζος

Ψάχνω να μάθω ποιοι εθνοπατέρες είχαν την έμπνευση να αρνηθούν την κλήρωση, για την επιλογή της θέσης των πάγκων στις λαϊκές. Τόσο τους κόπτει το θέμα; Την ίδια ζέση είχαν και όταν περνούσαν μέτρα για περικοπές και νέους φόρους; Τόσο περισσότερο εμπιστεύονται σαν αδέκαστο και αμερόληπτο τον (εκάστοτε) υπουργό Ανάπτυξης, από τον παράγοντα «τύχη» μιας κλήρωσης; Φοβούνται «πού θα κάτσει η μπίλια»; Ή μήπως φοβούνται πως θα χάσουν το προνόμιο να κάνουν «παιχνίδι» και ρουσφέτια;

Δικαιολογίες μπορεί να υπάρχουν χιλιάδες για να γίνεται η διανομή των θέσεων με άλλα κριτήρια. Όταν όμως ο υφυπουργός Ανάπτυξης κύριος Θανάσης Σκορδάς έχει αποκαλύψει -μιλώντας κατά πρόσωπο στους βουλευτές από το βήμα της Ολομέλειας και όχι σε κάποιο «πηγαδάκι» ή μέσω «διαρροών»- ότι από όλα τα κόμματα τού ζητούν «ρουσφέτια» για τις θέσεις των πάγκων, θα έπρεπε και αυτοί που ψηφίζουν τα μέτρα του Μνημονίου να ξεκαβαλήσουν από τα «κάγκελα» στα οποία σκαρφαλώνουν.

Και αναρωτιέμαι: ποιος είναι ο λόγος που γίνονται όλα αυτά; Εκτός από προεκλογικές χαιρετούρες, πάνε οι βουλευτές στις λαϊκές και για να ψωνίσουν; Και έτσι πληροφορούνται για τα δίκαια αιτήματα του κλάδου για τα οποία μάχονται;

Προσωπικά όμως, αν και έχω το «προνόμιο» να ζω από τις 5 τα ξημερώματα μέχρι τις 5 το απόγευμα κάθε Παρασκευής, κάθε εβδομάδα και επί δώδεκα μήνες το χρόνο, τον σφυγμό μιας λαϊκής, έχω άλλες  απορίες άλυτες και όχι το πώς πρέπει να μοιράζονται οι θέσεις –αλλά δεν άκουσα κανέναν βουλευτή όλες τις ημέρες αυτές να λέει κάτι σχετικό στη Βουλή:

-          Έστω ότι στόχος της κυβέρνησης είναι να διαλύσει τις λαϊκές αγορές για να ψωνίζουν όλοι στα σούπερ-μάρκετ. Θα κλείσουν επειδή οι πάγκοι μοιράζονται «στην τύχη»; Ή θα κλείσουν αν δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες για τις οποίες δημιουργήθηκαν και λειτουργούν;

-          Τι ανάγκη έχουν και τι προσφέρει να πουλούν σε λαϊκές οι έμποροι αγροτικών προϊόντων; Τους ακούω συχνά τις Παρασκευές να φωνάζουν και να απειλούν διπλανούς τους παραγωγούς, να αυξήσουν τις τιμές, γιατί αλλιώς «πώς θα φύγουν» τα δικά τους προϊόντα;  Αν θέλουν λοιπόν να πουλούν όσα αγοράζουν από την λαχαναγορά, ας ανοίξουν μανάβικο (και δύο και τρία) για να πηγαίνω και εγώ να ψωνίζω από εκεί κάθε άλλη μέρα. Και ας αφήσουν τους παραγωγούς να πωλούν μόνον την Παρασκευή την πραμάτεια τους στο δρόμο.

-          Γιατί βλέπω στις 5 το πρωί (που συχνά ακόμα δουλεύω) εμπόρους και παραγωγούς να τσακώνονται και να χαλούν τον κόσμο για μισό μέτρο πάγκου; Δεν τους φτάνει που για να απλωθούν, κλείνουν τα πάρκινγκ των σπιτιών -αν και απαγορεύεται– και για αυτό όλοι αναγκάζονται να βγάζουν τα ΙΧ τους από το βράδυ της Πέμπτης και τα μετακομίζουν σε γύρω δρόμους; Δεν τους φτάνει να καβαλάνε μάντρες και πεζοδρόμια με τα φορτηγά τους ή να κλείνουν άλλα αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα σε κάθετους δρόμους –και άντε να τους ψάχνεις το πρωί για να φύγεις για τη δουλειά- μόνο και μόνο επειδή θέλουν να είναι δίπλα στον πάγκο τους; Δεν τους φτάνει που βάζουν τα φορτηγά τους πίσω από τον πάγκο και σπάνε πεζοδρόμια και σωλήνες ύδρευσης; Δεν τους φτάνει που τρακάρουν και σπάνε καθρέφτες σε παρκαρισμένα ΙΧ ή χαράζουν με κλειδιά τα αυτοκίνητα που κάποιοι άτυχοι ξέχασαν –ευτυχώς όχι εγώ- και δεν πάρκαραν μακριά; Δεν τους φτάνει που κλείνουν τις εισόδους και εξόδους πολυκατοικιών και που δεν αφήνουν χώρο να περάσει πεζός άνθρωπος που μπαινοβγαίνει σπίτι του; Πρέπει να ξυπνούν και τα μωρά από τις φωνές τους για να «φάνε» χώρο και από τον πάγκο του διπλανού τους «συναδέλφου»;

-          Για ποιο λόγο κλείνουν δρόμοι κάθε μέρα στην Αθήνα για να στηθούν οι λαϊκές αγορές; Γιατί να αλλάζει κάθε Παρασκευή δρομολόγιο το λεωφορείο που περνάει από το δρόμο μας  (και που απαγορεύεται και αυτό)! Σχεδόν σε όλες τις γειτονιές υπάρχουν γήπεδα και στάδια. Ας στήνουν μέσα σε αυτά τους πάγκους (ειδικά αυτούς με τα ψάρια) και να τα καθαρίζει μετά εύκολα όποτε θέλει ο Δήμος. Μην μας πουν ότι «πρέπει να είναι κοντά στα σπίτια των φτωχών ανθρώπων», γιατί εκτός από εμένα που τους έχω κάθε Παρασκευή στα πόδια μου, βλέπω να πλακώνουν εκατοντάδες αυτοκίνητα -ή και ταξί ακόμα- με «γείτονες» για να αγοράσουν και φορτώσουν τρόφιμα. Αφού έτσι γίνεται, ας πηγαίνω εγώ με ΙΧ στα γήπεδα όπου θα εγκατασταθούν, ενώ όσοι μένουν εκεί κοντά θα έχουν το προνόμιο να πηγαίνουν με τα πόδια. Και δεν θα έχουν και πρόβλημα να νοιώθουν αποκλεισμένοι στα σπίτια τους.

-          Για ποιο λόγο πετάμε στα σκουπίδια  1 εκατομμύριο ευρώ το χρόνο, για να νοικιάζονται και να στήνονται χημικές τουαλέτες στις λαϊκές, αφού δεν τις χρησιμοποιούν οι λαϊκατζήδες, επειδή προτιμούν τις πρασιές, τους κήπους των σπιτιών και τα οικόπεδα όπως οι σκύλοι; Και μη μου πουν ότι «τις πληρώνουν μόνοι τους» γιατί προφανώς το κάνουν, φορτώνοντας το κόστος στην τιμή που χρεώνουν στον πελάτη τη ντομάτα και το αγγούρι, σαν …«πάγια έξοδα». Εδώ και 40 χρόνια όμως προσπαθεί το κράτος να τους μάθει πως πρέπει σαν άνθρωποι να πηγαίνουν στις τουαλέτες (από την εποχή του Παπαδόπουλου που «έκτιζε» τέτοιες στα όρια της λαϊκής, αλλά εάν τους συνελάμβανε «επ’αυτοφώρο» κάποιο αστυνομικό όργανο,  τον κατηγορούσαν σαν «χαφιέ της χούντας» και χρήζονταν οι ίδιοι «αντιστασιακοί») σιγά τώρα μη γίνουν «νομοταγείς», σε εποχές που έχουν και τους βουλευτές στο πλάι τους.

 «΄Εχεις εμπάθεια με τους λαϊκατζήδες» ίσως πει κάποιος δύσπιστος. Εγώ απλώς ρωτάω. Και, μερικές φορές, παίρνω και απάντηση.

Όπως την απάντηση που μου έδωσε πριν περίπου 10 χρόνια, ο (τότε, νυν και αεί) δήμαρχος στο Παλαιό Φάληρο, όταν οι περίοικοι μαζέψαμε υπογραφές για να φύγει η λαϊκή. Έτσι τον ρωτήσαμε «με ποια λογική μένει σταθερή επί δεκαετίες και γιατί δεν μεταφέρεται, όταν παντού αλλού αλλάζει δρόμο κάθε 4 ή 6 μήνες».

Η συμπυκνωμένη σοφία και το απόσταγμα πολιτικής σκέψης που έκρυβαν τα λόγια του, θα μου μείνει αξέχαστο: «είστε ήδη 500 άνθρωποι δυσαρεστημένοι στον δρόμο αυτόν, ούτως ή άλλως δεν θα με ψηφίσετε, άρα γιατί να δυσαρεστήσω και άλλους 500 ή 1000 που μένουν σε άλλους δρόμους;» είπε και με άφησε άφωνο.

Έτσι κατάλαβα όμως εγώ δύο πράγματα: πώς λειτουργεί η δημοκρατία στη χώρα μου και γιατί εκείνος θα εκλέγεται «αιωνίως» δήμαρχος (και όπως πολλοί άλλοι βουλευτές). Είπαμε, τα «καρτέλ» ξέρουν καλά τι να κάνουν, για να μη χάσουν τα καλά «πόστα».