Κωστής Πλάντζος

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η κυβέρνηση διαρκώς «αγοράζει χρόνο» και … επιμηκύνει τη συζήτηση για μέτρα και μνημόνια, σαν να περιμένει να αλλάξει κάτι κάποια στιγμή στο εξωτερικό, πριν να χάσει τα ερείσματά της στο εσωτερικό.

Παρά το κλίμα συγκρατημένης αισιοδοξίας που εσχάτως καλλιεργείται, ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας μετέβη στην Κύπρο για να μετάσχει στο Συμβούλιο Γιούρογκρουπ με … άδεια χέρια και χωρίς ακόμα ουσιαστική συμφωνία της Τρόικα στις βαλίτσες του για το οικονομικό πρόγραμμα που εφαρμόζει, αλλά μόνο με τις «ευλογίες» του υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας Πιέρ Μοσκοβισί που τον συνόδευσε από την Αθήνα στην Πάφο.

Ίσως ποντάρει περισσότερο πως και στο επόμενο συμβούλιο Γιούρογκρουπ οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρώπης, στις 8 Οκτωβρίου, θα ασχολούνται και πάλι κυρίως με την Ισπανία και δευτερευόντως μόνο με την πρόοδο της Ελλάδας.

Αν έτσι έρθουν τα πράγματα, οι εξελίξεις σε Ισπανία (ή και στην Ιταλία και αλλού) μπορεί να έχουν ξεπεράσει και επισκιάσει τη συζήτηση και τις ανησυχίες των ξένων για το ελληνικό πρόγραμμα και την χορήγηση της επόμενης δόσης των δανείων, αφήνοντας τότε ίσως και το περιθώριο στην Ελλάδα να προβάλλει σχεδόν ως … μέρος μιας μόνιμης συνολικής λύσης και παράγοντας σταθερότητας στην Ευρώπη, αντί για αιτία του κακού και μόνιμο «μαύρο πρόβατο» για όλους και για όλα.

Ουσιαστικά και η έλευση Μοσκοβισί στην Αθήνα, στόχο είχε να «δέσει» τη χώρα μας στο «άρμα» Γαλλίας-Ισπανίας-Ιταλίας που αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά, απέναντι στο φιλογερμανικό «άξονα» του Βορρά.

Η «αναμέτρηση» μεταξύ του ελλειμματικού νόμου και του πλεονασματικού βορρά φαίνεται πως θα στηριχθεί στο δίπολο: «αποφασιστικότητα από τους αδύναμους και αλληλεγγύη από τους ισχυρούς»,  για να δοθεί η συνολική και ενιαία λύση για όλη την Ευρώπη που προβάλλει σχετικά πιο ώριμη τώρα στους κόλπους της Ένωσης –και για να βρίσκεται τότε εκεί ώστε να μπορεί να μετάσχει και η Ελλάδα.

Το σημαντικότερο κέρδος λοιπόν τώρα για την ελληνική κυβέρνηση και τη χώρα μας είναι ότι… παραμένει στις ευρωπαϊκές συζητήσεις και εξελίξεις  -χωρίς να βρίσκεται διαρκώς πια μόνη στο επίκεντρο- και ελαφρώς ενισχυμένη από την γαλλική στήριξη. Και εκεί «κολλάει» και το αίτημα Σαμαρά για επιμήκυνση: ενώ ομολογεί πως το πρόγραμμα «δεν βγαίνει», ζητάει και ένα «δωράκι» σαν έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης των ευρωπαίων προς τους Έλληνες θυσίες και τους κόπους τους.

Έχει καταντήσει κουραστικό κάθε φορά να λέμε πως «οι επόμενες μέρες και εβδομάδες  είναι οι πιο κρίσιμες» για το μέλλον της χώρας και των κατοίκων της.

Αλλά έτσι πάει το πράγμα, αφού οι Έλληνες επί τρία χρόνια δεν έχουν καταφέρει να βάλουν «σε τάξη» τα του οίκου τους, αφού ακόμα αναλώνονται σε θεωρίες συνομωσίας, δικαιολογίες και αλληλοκατηγορίες μεταξύ τους για να … ερμηνεύσουν όσα πήγαν στραβά, αντί να αναγνωρίσουν στα λάθη τους και να τα διορθώσουν με μαχητικότητα και δημιουργικότητα, για να δημιουργήσουν νέα δεδομένα και να βγουν μπροστά στις εξελίξεις.

Τώρα όμως, ποια λύση μπορεί να φανεί καλύτερη; Να τα καταφέρουν οι Έλληνες (ή οι Ισπανοί ή οι Ιταλοί κλπ) να βγουν μπροστά στις εξελίξεις, να αναπτύξουν την  επιχειρηματικότητα και την αλληλεγγύη, να βρουν νέους τρόπους να γίνουν παραγωγικοί κι αποτελεσματικοί, να εξασφαλίσουν αυτάρκεια και να κατακτήσουν άλλες αγορές;  Αν είχαμε το DNA των αρχαίων Ελλήνων, σίγουρα θα μπορούσαμε…

Ή μήπως θα «βολέψει» περισσότερο όλους να βρεθεί από …άλλους μια λύση  που θα εμφανιστεί ως η καλύτερη για ολόκληρη την Ευρώπη. Πάντα "βολεύει" άλλστε να τα κάνουν όλα άλλοι, για να φταίνει άλλοι. Ο Μπαρόζο πάντως μίλησε προχθες για Ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, που την ζήτησε ουσιαστικά και επισήμως προ ημερών ο Πρόεδρος  της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας λέγοντας ότι είναι ανάγκη να  αποκτήσει Κοινή Δημοσιονομική Πολιτική η Ευρωζώνη και να κάνει βήματα προς την Πολιτική Ενοποίηση.

Τείνω να πιστέψω πως θα συμβεί το δεύτερο. Θα είναι το μη χείρρον, βέλτιστον. Και τότε πολλοί θα πανηγυρίσουν –αν και άλλοι θα προειδοποιούν για άλλα δεινά που μετά θα έρθουν.

Και πάλι όμως για όλα αυτά μπορεί να υπάρχουν λύσεις, αρκεί εμείς να είμαστε αυτοί που πρέπει.

Γιατί πράγματι μπορεί με ένα πρωτογενές κρατικό "πλεόνασμα" φέτος και μία «γερή» αποκρατικοποίηση, το κλίμα να αλλάξει: το Κράτος θα ζει με αυτά που έχει χωρίς να ζητά πια δανεικά –«ίσα βάρκα ίσα νερά»- και η πραγματική Οικονομία θα κινηθεί για να περιοριστεί η ύφεση και να επιστρέψει σε καλύτερες καταστάσεις. Η ζωή και η νοοτροπία μας όμως, μπορούν να αλλάξουν;