Κωστής Πλάντζος

Ας είμαστε ειλικρινείς και ας προετοιμαστούμε. Εκλέξαμε κυβέρνηση για 100 ημέρες. Δεν παραβιάζω την Συνταγματική «επιταγή» που επιφυλάσσει ορίζοντα τετραετίας για κάθε νέα κυβέρνηση, αν αναλογιστώ πως ίσως καμία κυβέρνηση δεν εξήντλησε τετραετία ολόκληρη -ειδικά εάν είχε να αντιμετωπίσει 30% ανεργία. Ακόμα και αν άλλα πουν επισήμως, στο μυαλό τους οι πολιτικοί αρχηγοί θα σκέφτονται ασφαλώς από τώρα την ημέρα των επόμενων εκλογών. Ίσως να την έχουν ορίσει κιόλας.

Αυτό δε σημαίνει όμως ότι η Κυβέρνηση δεν έχει πράγματα να κάνει, ή ότι πρέπει νομοτελικά να πέσει και από τώρα. Τον μύθο αυτόν τον διέλυσε αριστοτεχνικά ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που, αφού αρνήθηκε να κυβερνήσει όταν του δόθηκε η ευκαιρία –σαν το ΚΚΕ που «τιμωρήθηκε» για αυτό από το 70% των πιστών οπαδών του- πέτυχε και το ... αμίμητο! Να «δοξαστεί χάνοντας» αφού ζήτησε σχεδόν εκβιαστικά την ψήφο του Λαού: «ή ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο». Πέτυχε δηλαδή τώρα να θριαμβολογεί που απέχει από την εξουσία, ποτίζοντας όμως με δηλητήριο τις ψυχές του 27% (από το 62%) των ψηφοφόρων που παγιδεύτηκαν στο δίλημμα, για να καταφέρονται με μίσος κατά εκείνων που δεν τους ακολούθησαν.

Ο κ.Τσίπρας επιφυλάσσει για τον εαυτό του τον ρόλο της «Ισχυρής Αντιπολίτευσης», όπως και ο κ.Μιχαλολιάκος  εκείνον της «Εθνικής Αντιπολίτευσης» -την οποία διεκδικεί εν μέρει και ο κ.Καμμένος.

Αν ήταν αυτή η τακτική τους, ας κάνουν και λίγο "κράτει" τις μηχανές τους, για το πολύ 100 ημέρες. Τόσο χρόνο μόνο έχει αυτή η κυβέρνηση "εκτάκτου ανάγκης" για να πείσει και να κάνει ό,τι μπορεί να κάνει, αλλά και ο χρόνος αυτός δεν είναι όλος δικός της –να το ξέρει! Πρέπει να τον «αγοράζει» μέρα με την ημέρα πείθοντας (πότε τους μέσα και πότε τους έξω) για τα σχέδια και τις αποφάσεις της.Αλλοιώς θα πέσει νωρίς και άδοξα.

Τι μπορεί πραγματικά να κάνει η νέα κυβέρνηση σε τόσο συγκεκριμένο χρόνο; Τα πάντα και τίποτε. Με βάση όμως την κατάσταση στην Οικονομία, που διαμορφώνει και τις πολιτικές εξελίξεις σε όλη τη Ευρώπη, έχει πολύ συγκεκριμένα πράγματα και επιλογές μπροστά της. Αν παραλείψει ή κάνει λάθος κάτι, τα έχασε όλα. Χρειάζονται "baby-steps" (βήματα όπως του μωρού), πρέπει να πατάει καλά σε κάθε σκαλί πριν ανέβει στο αμέσως επόμενο, να μη χάσει μάταια χρόνο για να μην τρέχει μετά με δρασκελιές που θα χάσκουν στο κενό.

Εγώ τι βλέπω ότι μπορεί να κάνει;

1.     1. Να "καθαρίσει" με την αντιπολίτευση, βάζοντάς την στη θέση της. Τουλάχιστον για αυτές τις 100 ημέρες. Με έξαρση των παθών και τον κόσμο στους δρόμους, δουλειά δεν γίνεται. Αντιθέτως ο κίνδυνος όξυνσης και προβοκάτσιας είναι περισσότερο υπαρκτός από ποτέ. Αν το βάζανε προγνωστικά στο στοίχημα, δεν θα πλήρωνε τίποτα μια έκρηξη βίας ή άλλα «θερμά» επεισόδια.

2.      2.Προϋπόθεση για την ηρεμία που απαιτείται, είναι η ανοχή του κόσμου που δεν θα τον μετατρέψει σε κοπάδι και όχλο. Πρωτίστως πρέπει η κυβέρνηση να δείξει ότι εισάκουσε τη λαϊκή εντολή «κάντε δουλειά και κόψτε το δούλεμα». Ο κόσμος θέλει αποτελέσματα και «λελογισμένες θυσίες» (σχεδόν αποκρουστικός ίσως όρος που όμως, όλως παραδόξως, χρησιμοποίησε προπαραμονή των εκλογών ο ίδιος ο αρχηγός της αριστερής μειοψηφίας κ.Τσίπρας!). Πρέπει λοιπόν κάποιος από την κυβέρνηση να εξηγήσει στον κόσμο πού ακριβώς θέλει να βρισκόμαστε ως χώρα μετά από 100 ημέρες –ή και με ακριβές business plan τετραετίας για τη συνέχεια αν μπορεί κι από τώρα ακόμα έστω και αν δεν εξαντλήσει τελικά την τετραετία! Το άμεσο διακύβευμα πάντως είναι απλό: «μέσα στο ευρώ,  όχι όμως χειρότερα αλλά να σταματήσει ο κατήφορος και να φανεί φως στο τούνελ". Για κάτι τέτοιο, όπως περάσανε 60 ημέρες ακυβερνησίας, μπορούμε να περιμένουμε και άλλες 100 –λιγότερες είναι αλλά τέλος πάντων. Μια «ορθοπεταλιά» είναι, μια ανάσα πριν το "φινάλε", όποιο και αν τελικά είναι αυτό. Αν επιτρέψουν όμως με έργα, κακοφωνίες ή παραλείψεις να πλανάται για πολύ ακόμα στον λαό η αίσθηση πως «έρχεται η συντέλεια» κλπ κλπ, τίποτε δεν θα προχωρήσει για το καλό αυτού του τόπου.

3.     3. Μπορεί να φανεί σε 100 μέρες «φως στο τούνελ» που δεν φάνηκε τρία χρόνια τώρα; Ναι, αν έρθει ως τότε και μια «συνολική λύση» για ολόκληρη την Ευρώπη. Ο άξονας Αθήνας-Ρώμης-Μαδρίτης μπορεί να επηρεάσει τα πράγματα, ειδικά αν συγκλίνει και το Παρίσι. Εκεί οδηγούν οι καταστάσεις και τα νέα δεδομένα. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει η κυβέρνηση να φανεί εξωστρεφής και όχι να τρέχει μονίμως πίσω από εσωτερικά προβλήματα. Πρέπει να εξηγήσει στον κόσμο πως θα παίζει δυο φορές την εβδομάδα ... «εκτός έδρας», ζητώντας του να περιμένει και να βλέπει αν όντως «πάμε να πάρουμε καλό αποτέλεσμα» και στο ξένο γήπεδο, χωρίς να κυνηγάμε άλλο την ουρά μας διαρκώς και να αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια.

4.      4.Πώς θα πετύχει να κλείσει τα «εσωτερικά» μέτωπα; Δείχνοντας ότι προωθεί λύσεις για τα εσωτερικά προβλήματα. Βάζοντας τέλος στα πάθη και τους φόβους του λαού, προσφέροντάς του μιαν πρώτη –ελάχιστη έστω- ανακούφιση. Το δικαιούται άλλωστε ο λαός από μια φρέσκια κυβέρνηση. Όχι όμως με φρούδες ελπίδες για «ετσιθελική» και τσαμπουκαλίδικη κατάργηση του Μνημονίου που μας συνδέει με τα δάνεια και το ευρώ, αλλά έμπρακτα και οδηγώντας προς την έξοδο από το Μνημόνιο που ξέρουμε. Αυτό λέγεται «επαναδιαπραγμάτευση», όχι μόνο με την Τρόικα αλλά και με τον Λαό. Πρέπει να κάνει πολλά μικρά deal σε Ελλάδα κα εξωτερικό: να αναγνωρίσει εξαντλήθηκαν οι αντοχές του λαού, να το δείξει και στην Τρόικα για να χαλαρώσει ή να πάρει πίσω και κάποια μέτρα οικονομικής τρομοκρατίας.  Να ζητήσει από τον κόσμο να κάνει κουράγιο και μην τα παρατήσει, αλλά να κυνηγήσει και εκείνους που έχουν να πληρώσουν και δεν πληρώνουν. Να βρίσκει φάρμακα ο κόσμος, να μην φοβάται για νέους και άγνωστους φόρους. Δύσκολα θα πείσει από την πρώτη κιόλας μέρα, είναι όμως αναγκαίο να το προσπαθεί μέρα που αφαιρείται από τις 100.

5.      5.Αν η κυβέρνηση πείσει την Τρόικα πως «ο λαός μεν πρόθυμος, αλλά η τσέπη ασθενής» και πως «όπως πάμε δεν βγαίνει πουθενά», πρέπει να της δείξει πως έχει και έτοιμα εναλλακτικά μέτρα και λύσεις. Μπορεί να είναι φοροελαφρύνσεις με έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις, μπορεί να είναι η επιμήκυνση, κυρίως όμως πρέπει να επιβάλει και «ρήτρα ύφεσης» στο Μνημόνιο. Δεν πρέπει πια ο απλός κόσμος να φοβάται πως «πάλι αυτός θα πληρώσει», ούτε τι θα πάθει αν δεν πληρώσει.  Να απαιτήσει –και μπορούν να το καταλάβουν αυτό οι ξένοι- πως εφόσον πάρουμε τάδε μέτρα, δεν θα πάρουμε μετά και πρόσθετα επειδή πχ έπεσε το ΑΕΠ. Ή απλά θα ανέχονται το «δημοσιονομικό κενό» που θα προκύπτει, ή θα μας το καλύπτουν οι ίδιοι πχ με πρόσθετα αναπτυξιακά ή άλλα κονδύλια.

Στο διά ταύτα: μια διαλυμένη και παραζαλισμένη Ελλάδα, δεν μπορεί σήμερα να λύσει μόνη της τα προβλήματά της, μπορεί όμως ακόμα να «αγοράζει χρόνο» για να τα καταφέρει, εφόσον συμμετέχει εκεί όπου αποφασίζεται πώς θα λύσει η Ευρώπη «συνολικά» τα δικά της. Και αν η τελική ευρωπαϊκή λύση περιλαμβάνει και συμφέρει την Ελλάδα, έχει καλώς. Αν όμως φανεί αναπότρεπτο πως η ΕΕ προετοιμάζεται να λύσει τα προβλήματά της χωρίς την Ελλάδα, πρέπει και οφείλει η κυβέρνηση να το αντιληφθεί και προετοιμάσει τη χώρα και το λαό μας για να αντέξουν ό,τι τους ξημερώνει. Σε 100 μέρες δεν γίνονται θαύματα, γίνονται όμως αρκετά για να οργανωθεί μια πρώτη καλή άμυνα στα δεινά που συνεπάγεται η έξοδος ή και η διάλυση της Ευρωζώνης.  Άλλες χώρες χρεοκόπησαν ξαφνικά χωρίς να έχουν καν τα δύο χρόνια καιρό που είχαμε εμείς για να προετοιμαστούν, ας μη χάσουμε μάταια και τις 100 τελευταίες μέρες που είναι μπροστά μας.