Κωστής Πλάντζος

Δεν βοηθάει. Δεν βοηθά κανέναν μας η οργή και η αγανάκτιση. Μόνον αυτούς που μας ποτίζουν με αυτήν και δηλητηριάζουν τις ζωές μας.

Εντάξει, βρίσαμε για να εκτονωθούμε, απειλήσαμε για να διασωθούμε, καταγγείλαμε για να απενοχοποιηθούμε, σπεκουλάραμε για να εκλεγούμε, καταστροφολογήσαμε για πουλήσουμε –ή και για να αγοράσουμε φτηνότερα ποντάροντας σε μια άνευ προηγουμένου υποτμητική κερδοσκοπία.

Πού είναι το κακό; Ότι χάσαμε δύο χρόνια (και πολλές δεκαετίες πιο πριν) με όλα αυτά. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ένας λαός παραζαλισμένος, απογοητευμένος και ελάχιστα διαδαγμένος. Δεν εμπσιτευόμαστε κανέναν, ούτε έλληνες, ούτε ευρωπαίους, ούτε καν τον εαυτό μας όμως πια. Νοιώθουμε λίγοι και κατηγορούμε για αυτός και τους άλλους. Κρίνουμε με ευκολία εξ ιδιών τα αλλότρια, έτσι μόνο και μόνο για να έχουμε να λέμε...

Ας εκτρέψουμε πια αυτή την οργή σε πιο δημιουργικά μονοπάτια, για να φτιάξουμε τις ζωές μας. Όπως  λέω συχνά στις κουβέντες μας, χάνουμε διαρκώς χρόνο. Ακόμα δεν βρήκαμε ποιος αξίζει δίπλα μας ή γύρω μας για να τον στηρίξουμε, να τον προβάλουμε, να τον βάλουμε μπροστά. Υπεύθυνα, μετά λόγου γνώσεως, και όχι απλά γιατί «τα λέει καλά» ή όπως μας αρέσει –σήμερα έτσι και αύριο αλλοιώς.

Και λέω ξανά: οι πολιτικοί μας θα είναι και αύριο οι ίδιοι ή μπορεί καλύτεροι, εργοδότες και επιχειρηματίες μπορεί να μας τύχουν καλύτεροι ή και όχι, η Ελλάδα μπορεί να χρεοκοπήσει ή μπορεί και όχι (τίποτα δεν τελείωσε με το PSI), η Ευρώπη μπορεί να ενωθεί ή να διαλυθεί, η παγκοσμιοποίηση μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα... Όλα μπορεί να συμβούν –«αν δεν βρέξει, θα χιονίσει». Ευθύνη μας είναι να στηρίζουμε με τις επιλογές μας τους καλύτερους και όχι τους αρεστούς. Και εμπόδια ή προβλήματα πάντα θα υπάρχουν, πάντα κάποιοι θα τα βάζουν, αλλά το θέμα είναι και πάλι ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ!

Λύνουμε προβλήματα; Ή λέμε «αυτά δεν λύνονται ποτέ»; Τα αποδεχόμαστε παθητικά και μοιρολατρικά; Τα αρνούμαστε σαν στρουθοκάμηλοι και λέμε «η αληθινή χρεοκοπία είναι καλύτερη»; Πάμε πάλι σαν τα πρόβατα από τη μια στάνη στην άλλη; Γεμίζουμε μίσος για το χτες και χτίζουμε ένα ακόμα χειρότερο αύριο;

Δυστυχώς η λύση στα προβλήματά μας είναι πολύ πιο απλή από αυτές που συζητάνε στις Βρυξέλες, στη Βουλή, στον Περισσό, στις γιάφκες των Εξαρχείων: ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ. Και αν εμείς κάνουμε το σωστο από εδώ και μπρος, αν κάνουμε πιο σωστές επιλογές  στη ζωή μας, αν κρατηθούμε καλύτερα με τους γύρω μας, θα είμαστε καλά προστατευμένοι σε ό,τι και αν συμβεί.

«Θεωρίες», θα πουν πολλοί. Ευτυχώς υπάρχουν και άλλοι που καταλαβαίνουν καλύτερα και το δείχνουν με έργα. Για παράδειγμα, παραδέχτηκα έναν υπάλληλο σε βενζινάδικο που τον είδα προχτές σε άλλο πρατήριο. Τον θυμόμουνα για μια χαρακτηριστική αναπηρία που έχει και τον ρώτησα «εδώ έπιασες τώρα δουλεια»; «Όχι, το αγόρασα και το δουλεύω εγώ». «Και πού βρήκες τόσα λεφτά;» ρώτησα και μου απάντησε: «Λόγω της κρίσης το βενζινάδικο αυτό ήταν κλειστό για μήνες. Έκανα συμφωνία με την εταιρία και μού το έφτιαξε δωρεάν. Εγώ βρήκα κεφάλαιο 100.000 ευρώ από τα αδέλφια μου, αντί για τα πολλαπλάσια που ζητάγανε προ κρίσεως. Την δουλειά την ξέρω καλά, και το είδα σαν ευκαιρία. Κάθε μέρα κυνηγάω τις καλύτερες τιμές για αυτό τα αυτοκίνητα κάνουν ουρά. Με 5 λεπτά στο λίτρο θα δίνω πίσω στα αδέλφια μου 5.000 ευρώ το μήνα. Και αν κάτι πάει στραβά, δεν θα μου πάρουν το κεφάλι, δεν θα μου τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Θα την παλέψουμε»...

Τέτοιους μαχητές ψάχνω γύρω μου, για να τους στηρίξω σαν άνθρωπος, σαν καταναλωτής. Παρά την αναπηρία του θέλει να σταθεί στα πόδια του. Αναζητεί και αυτός ανθρώπους γύρω του. Τα μεγέθη τώρα είναι πιο πραγματικά. Ναι, 100.000 ευρώ από την αποταμίευση που έχουν κάνει τρία-τέσσερα νοικοκυριά μπορούν να βρεθούν.Δεν είναι τόσο τρελό αυτό. Δεν έχει μόνο κακά η κρίση. Δεν πέφτουν μόνο οι μισθοί, πέφτει και ο «αέρας», και η άδεια, και το ενοίκιο, και το «νταβατζηλίκι».

Θα μου πείτε «και αν πέσει έξω»; Ρίσκο πάντα υπάρχει -τώρα πια και για τον απλό υπάλληλο. Τα εμπόδια είναι σαφώς πολλά, οι κυβερνήσεις τα κάνουν χειρότερα, αλλά αυτό δεν μπορεί πια να είναι η «καραμέλα» για να μην κάνουμε τίποτε. Εκτός από αγανακτισμένους, υπάρχουν άνθρωποι της διπλανής πόρτας που δοκιμάζουν κάτι να κάνουν. Χωρίς τις τράπεζες, χωρίς πολιτικά «βύσματα», χωρίς να παρακαλάνε ή να βρίζουν. Απλά παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Και αν πέσει έξω, τι έγινε; Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.

Και αν πάει καλά, τι θα λένε οι άλλοι; «Να ο καιροσκόπος, ο τυχεράκιας κλπ κλπ  που ενώ οι άλλοι ουρλιάζαμε τρομαγμένοι, αυτός έκανε ένα καλό κουμάντο και μας προσπέρασε, αφήνοντάς μας στη μιζέρια και τα προβλήματά μας»; Μα, αν πάει αυτός καλά, θα πάνε και οι δικοί του, και οι γύρω του. Και αν δουλέψει ένα γρανάζι, μπορεί να πάρει μπροστά η μηχανή. Όλοι θα ωφεληθούμε.

Αν απλώς περίμενε "να περάσει η μπόρα", έχοντας έτοιμη την «καβάντζα» του, ίσως να έβρισκε και αργότερα μιαν άλλη ευκαιρία, να κάνει περισσότερα με λιγότερα χρήματα. Ίσως όμως να ήταν τότε πολύ αργά, να μη μπορούσε να κάνει τίποτα, να είχαν διαλυθεί τα πάντα, να είχε γίνει πραγματική ζούγκλα. Και τότε δεν θα χαιρόταν κανείς από εμάς. Μόνο οι λύκοι, μια άλλη μαφία που θα ερχόταν στη θέση αυτής της μαφίας που ξέραμε πως έχουμε.

Ας μην πέφτουμε πια από τα σύννεφα αν τα πράγματα πάνε πολύ χειρότερα, ούτε όμως και αν πάνε λίγο καλύτερα. Στα χέρια μας κρατάμε τις ζωές και τις τύχες μας ό,τι και αν προκύψει, άλλοι περισσότερο (όσοι είχαν και λίγο «νιονιο» για να μην τους βρει η κρίση απροετοίμαστους) και άλλοι λιγότερο (αν και πάντα υπάρχει τρόπος).

Αυτή είναι η στάση ζωής που χρειαζόμαστε: να προετοιμαζόμαστε να δεχθούμε για τα καλά και τα κακά. Δεν υπάρχουν "δεδομένα" αλλά δεν σταματάει εδώ πια η ζωή. Το μυαλό μόνο κάποιες φορές σταματάει. Αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλο πια δικαιολογία από όλους και για όλα. Μακάριοι οι γρηγορούντες, όχι πια οι μονίμως ραθυμούντες...