Κώστας Τσαούσης

Την τελευταία διετία, μάλιστα, κάτω από την πίεση της παραγωγής πρωτογενών πλεονασμάτων, οι δημόσιες επενδύσεις δεν καλύπτουν καν τις αποσβέσεις, με αποτέλεσμα το απόθεμα δημοσίου κεφαλαίου να μειώνεται» (από το εβδομαδιαίο δελτίο για την ελληνική οικονομία του ΣΕΒ).

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πριν από λίγες μέρες μιλώντας στην εναρκτήρια εκδήλωση της

3ης Ευρω- αραβικής Συνόδου παρουσίασε την δική του ανάγνωση για την πραγματικότητα της οικονομίας μέσα από το αφήγημα για την Ελλάδα ως «περιφερειακός ενεργειακός, εμπορικός, ναυτιλιακός και μεταφορικός διαμετακομιστικός κόμβος». Ο πρωθυπουργός τα έβαλε όλα μαζί σε ένα μεγάλο σακούλι – τους αγωγούς TAP και IGB, τον Κάθετο Διάδρομο, που θα συνδέει τον ΤΑΡ με τη Βουλγαρία και άλλες χώρες, το μεγάλο project του αγωγού EastMed που θα ενώνει την Νοτιοανατολική Μεσόγειο με την Ευρώπη, την αναβάθμιση της Ρεβυθούσσας και την ανάπτυξη στην Αλεξανδρούπολη του Κέντρου Επανυγροποίησης Φυσικού Αερίου, τις σιδηροδρομικές διασυνδέσεις (σιδηροδρομική Εγνατία), τα λιμάνια της Αλεξανδρούπολης και της Καβάλας- δίχως να μπορεί να μετουσιώσει τα επιμέρους στοιχεία σε ένα συνεκτικό επιχειρηματικό και αναπτυξιακό σχέδιο. Ένα σχέδιο που μπορεί να κινητοποιήσει τις πιο υγιείς δυνάμεις της ελληνικής επιχειρηματικότητας αλλά και να προσελκύσει αξιόπιστους διεθνείς στρατηγικούς επενδυτές.

Διαβάζω στο εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ: «(…) η Ελλάδα δαπανά το μισό σχεδόν (48,5%) προϋπολογισμό δημοσίων επενδύσεων σευποδομές μεταφορών (δρόμοι, τούνελ, γέφυρες, κλπ.), ούσα πρωταθλήτρια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που ξοδεύει κατά μέσο όρο τα μισά (24,4%). Την ίδια στιγμή είναι παράδοξο ότι απουσιάζει ένα μακροπρόθεσμο Εθνικό Σχέδιο Υποδομών (10ετίας ή και 20ετίας) που να εστιάζει στην επόμενη γενιά έργων και διασυνδέσεων προστιθέμενης αξίας για τη δημιουργία ισχυρών περιφερειακών πόλων με στόχο την ισόρροπη ανάπτυξη κέντρου και περιφέρειας». Επιπλέον, «τα μισά λεφτά περίπου κάθε χρόνο πηγαίνουν σε υποδομές μεταφορών χωρίς να εντάσσονται σε ένα συνεκτικό αναπτυξιακό σχέδιο και βεβαίως η υποεπένδυση σε άλλους τομείς της οικονομίας είναι μια στρέβλωση που κάποια στιγμή πρέπει να αντιμετωπιστεί. Σημειωτέον ότι ο ήδη «κουτσουρεμένος» Προϋπολογισμός Δημοσίων Επενδύσεων χρηματοδοτείται κατά 50% από την υπερφορολόγηση της εργασίας και των επιχειρήσεων…άλλο ένα αδιέξοδο δηλαδή της «άλυτης εξίσωσης» που έχει δημιουργήσει η δημοσιονομική πολιτική των υψηλών πλεονασμάτων για την ανάπτυξη της οικονομίας».

Στην πρώτη περίπτωση, η κυβέρνηση αν θέλει επί της ουσίας να διαμορφώσει ένα συνεκτικό επενδυτικό- επιχειρηματικό αφήγημα χρειάζεται να διαμορφώσει πρώτα από όλα τις προϋποθέσεις για να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα που να συνεισφέρει στην ανάπτυξη. Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε ένα νέο εθνικό αφήγημα για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που να πλαισιωθεί άμεσα με την παραδοχή ότι ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας θα είναι ο κινητήριος μοχλός. Με λίγα λόγια, « είναι αναγκαία η στροφή σε ΣΔΙΤ και παραχωρήσεις, δηλαδή και σε ιδιωτικούς πόρους για τη χρηματοδότηση αναγκαίων επενδύσεων τόσο σε υποδομές και διασυνδέσεις όσο και στους υπόλοιπους τομείς που υποχρηματοδοτούνται».