Κώστας Τσαούσης

Ειδικά, στην ιστορική διαδρομή της μεταπολιτευτικής περιόδου όπου οι πολιτικές σκοπιμότητες (δηλαδή, τα μικροπολιτικά και μικροκομματικά τερτίπια) συναντούσαν τις εκφράσεις μιας επιχειρηματικής δραστηριότητας συνδεδεμένης ή και απόλυτα εξαρτημένης από την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Τα παραδείγματα δεν είναι ένα και δύο – κάπου χάθηκε και το μέτρημα...

Πριν από 16 χρόνια – καλοκαίρι του 2000, Ιούλιος μήνας, σχεδόν ένας χρόνος από το ξεφούσκωμα της Σοφοκλέους μια εταιρεία ετοιμαζόταν να δώσει τα ρέστα της στη δημόσια εγγραφή μαζεύοντας νέα κεφάλαια για να φάνε και οι κότες! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους.

Η εταιρεία είχε όνομα, επώνυμο, διεύθυνση και... καταγωγή προέλευσης: Χ.Ι.Καλογρίτσας Α.Ε. Η εταιρεία και ο ιδιοκτήτης που είχε γίνει γνωστός από την εμπλοκή στα εκδοτικά και επιχειρηματικά projects – λίγο πριν, λίγο μετά την άνοδο και την πτώση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, λίγο πριν, λίγο μετά την συγκρότηση του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου (προδρομικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ)- δεν κατάφεραν να περάσουν το κατώφλι του Χρηματιστηρίου.

Από αυτό το άδοξο χρηματιστηριακό εγχείρημα της οικογένειας Καλογρίτσα συγκρατώ στη μνήμη μου μια σημαντική σημείωση που είχαν επιβάλλει οι εποπτικές και ελεγκτικές αρχές του χρηματιστηρίου και της κεφαλαιαγοράς να συμπεριληφθεί στις πρώτες σελίδες του ενημερωτικού δελτίου της έκδοσης. Το πρώτο σημείο της σημείωσης αφορούσε την έξω από κάθε πρόβλεψη αύξηση του κύκλου εργασιών όπου από τα 800 και κάτι εκατομμύρια δραχμές της περιόδου 1996-1997 «πετάξε» στα 24 δισ. δραχμές και κάτι ψιλά της περιόδου 199-2000. Μάλιστα, η θεαματική εκτίναξη ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια πριν την παρ' ολίγον είσοδο της εταιρείας στο Χρηματιστήριο όπως αναφέρεται στη σημείωση οφείλεται σε ένα έργο συνολικού (αρχικού) προϋπολογισμού 30 δισ. δρχ. που αφορούσε το Εφετείο Αθηνών στο σύμπλεγμα των κτηριακών εγκαταστάσεων του Δικαστικού Μεγάρου. Με τούτα και με εκείνα η εταιρεία του Χρήστου Καλογρίτσα όχι μόνο είχε κέρδη με ουρά από τις συμβάσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης αλλά και ένα ανεκτέλεστο υπόλοιπο της τάξης των 63 δισ. δρχ. στην μπάντα. Δύο χρόνια μετά ο τζίρος της εισηγμένης μόλις και μετά βίας έφθανε ξεπερνώντας ελαφρώς τα 400 χιλιάδες ευρώ...

Θυμήθηκα αυτή την ξεχασμένη λεπτομέρεια όταν άκουσα και διάβασα ότι μια εταιρεία διάδοχος της παλιάς οικογενειακής εταιρείας – η κατασκευαστική Τοξότης – κατάφερε μέσα στα 2 χρόνια της κυβέρνησης Τσίπρα να αυξήσει με τρελούς ρυθμούς τον τζίρο της χάρη στις αναθέσεις μιας θυγατρικής της ΔΕΗ αλλά και να... καταβροχθίζει εκατοντάδες χιλιόμετρα στους νέους οδικούς άξονες έτσι για πλάκα...

Θα πείτε πως η ζωή και η αγορά κύκλους κάνει – και συμφωνώ. Μόνο που η εξουσία, οι μηχανισμοί και οι κάθε φορά ευνοούμενοι της δεν αντέχουν στο χρόνο. Οι σελίδες γυρίζουν γρήγορα και τα κεφάλαια κλείνουν. Κάποτε οριστικά στις αίθουσες των δικαστηρίων (και όχι μόνον...). Εχει και ο καιρός (της εξουσίας) τα γυρίσματα του! Υπομονή!