Κώστας Κουτσουρέλης

Ο Ζέντερ το λέει ανοιχτά: με το Brexit σε πλήρη εξέλιξη δεν μας παίρνει να ανοίξουμε ένα ακόμη μέτωπο, καθώς η αβεβαιότητα είναι πολύ μεγάλη. Μεταφερμένη στο πεδίο της πολιτικής, η αρχή της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ αποκτά εδώ άλλο παράδοξο νόημα.
Αν η Ελλάδα διέθετε ηγεσία προορατική, στρατηγική μακροπρόθεσμη, πολιτικούς και διπλωμάτες αποφασισμένους να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία χάριν του μέλλοντος, οι συνέπειες των εξελίξεων αυτών θα ήταν ασφαλώς ευεργετικές. Αλλες είναι, ωστόσο, οι προτεραιότητες της κυβέρνησης Τσίπρα. Και είναι αυτές τις προτεραιότητες που, αλίμονο, λαμβάνουν υπ’ όψιν τους οι δανειστές και οι εταίροι μας, στην προσπάθειά τους να διαφυλάξουν την εύθραυστη ευρωπαϊκή σταθερότητα και όχι τα πραγματικά μας προβλήματα. Ετσι, αποπειρώμενοι να κερδίσουν χρόνο, μικροπολιτικά και εκείνοι σκεπτόμενοι, προτείνουν και αποδέχονται συμφωνίες προσχηματικές και μάλιστα εξόφθαλμα επιβλαβείς ακόμη και για τα δικά τους συμφέροντα. Στην ουσία ξεγράφουν το μέλλον της χώρας. 

Αν η διατήρηση της πρωθυπουργικής καρέκλας από μόνη της είναι «τύχη», πρέπει να παραδεχτούμε ότι, δίχως άλλο, κανείς προκάτοχός της δεν υπήρξε τόσο τυχερός όσο ο Αλέξης Τσίπρας. Τόση ανοχή, τόση κατανόηση ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς ούτε να την ονειρευτούν δεν μπορούσαν. Το ναυάγιο της γερμανικής προσφυγικής πολιτικής, το βρετανικό δημοψήφισμα, η εκλογή Τραμπ, οι εξελίξεις στην Τουρκία, οι συνέπειες της ρωσικής επέμβασης στη Συρία, τίποτε από αυτά δεν ήταν προβλέψιμα το καλοκαίρι του 2015. Και όλα τους συνέτειναν στην αύξηση του διεθνούς κεφαλαίου της Ελλάδας -άρα και της κυβέρνησής της- έστω και συγκυριακά. Η πρόσφατη ανοιχτή όσο και εντυπωσιακή στήριξη του Αμερικανού πρέσβη προς την Αθήνα είναι χαρακτηριστική. 

Τι κάνει η Ελλάδα μ’ αυτό το κεφάλαιο; Μα αυτό που έκανε και τις αμέσως προηγούμενες δεκαετίες… Το εξανεμίζει. Οπως η ένταξη στην ΕΟΚ αντιμετωπίστηκε σχεδόν αποκλειστικά ως πακτωλός επιδοτήσεων και μεταβιβάσεων που είχαν αποτέλεσμα την παραγωγική ερήμωση της χώρας και όπως η είσοδος στην ΟΝΕ και το ευρώ έθρεψαν τον παρασιτισμό και μας οδήγησαν στον υπερδανεισμό και την πτώχευση, έτσι και τώρα η διπλωματική αυτή ευκαιρία θυσιάζεται στον βωμό του πελατειακού συστήματος, πρωτίστως στη διατήρηση των ερεισμάτων των κυβερνώντων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. 

«Χάιδεψε έναν κύκλο και θα γίνει φαύλος», έλεγε ο Ευγένιος Ιονέσκο. Γι’ αυτόν που αδυνατεί να δει και να αναγνωρίσει τα προβλήματά του, η ξένη ανοχή και κατανόηση δεν συνιστά ελάφρυνση, αλλά επιβάρυνση, αφού του δίνει το ελεύθερο να συνεχίσει να τα αγνοεί και να αναβάλλει τις δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις. Πικρό να το διαπιστώνεις. Με δεδομένη τη φαυλότητα των πολιτικών μας ταγών, είναι η ίδια η γεωπολιτική σπουδαιότητα της χώρας που μας γίνεται βρόχος και απειλεί να μας πνίξει.

* Ο Κώστας Κουτσουρέλης είναι συγγραφέας