Με δεδομένο ότι όσα συμβαίνουν στην ιταλική πολιτική σκηνή επαναλαμβάνονται με χρονοκαθυστέρηση σαν φάρσα στην Ελλάδα, μπορώ να προβλέψω ποιος θα κερδίσει τις εκλογές οψέποτε και αν γίνουν. Τουλάχιστον 25% θα λάβει το κόμμα Al Tsantiri του Λάκη Λαζόπουλου που, όπως εκείνο του Μπέπε Γκρίλο, έχει την υποστήριξη του Ντάριο Φο. Ποσοστό 26% θα λάβει το κόμμα της πιο νέας Ν.Δ., 6% το Κόμμα Φιλελευθέρων του Benny de Shrek, 4% εκείνο του Κύρ(γ)ιου Φώτη, 6% η Επιστροφή (του Adolf), 5% το κόμμα του Μουσείου της Μαντάμ Τισό και, αν μείνει κάτι μέχρι το 100%, το κόμμα της κυρίας Λομπάρντου. Αν το σύνολο υπερβαίνει το 100%, το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί με αλλαγή του νόμου, όπως έγινε με τον αποχαρακτηρισμό της δασικής έκτασης επί της καταραμένης νήσου των Αζoρών στο Ιόνιο που ήθελε να ψωνίσει το Εμίρι του Καταραμένου Κατάρ. Η νέα μετα-μνημονιακή, μετα-γυμναστηριακή, με αριστερό προσανατολισμό κυβέρνηση που θα προκύψει τότε θα αποτελείται, όπως και τώρα, από ηθοποιούς κάθε κατηγορίας. Το υπουργείο Ανάπτυξης, π.χ., θα αναλάβει το Στρατούλι, το οποίο θα κοινωνικοποιήσει τους οργανισμούς που είχε μετοχοποιήσει η κυβέρνηση της Αλλαγής και ιδιωτικοποιήσει η κυβέρνηση της Επανίδρυσης. Το υπουργείο Παιδείας θα αναλάβει το Ρεπούσι, το οποίο, στο πλαίσιο μιας meta-σοσιαλιστικής θεώρησης των πραγμάτων, θα αλλάξει το πρόγραμμα της τηλεόρασης και στη θέση του «Σουλεϊμάν» θα προβάλλει το σίριαλ «Ο διάβολος φορούσε (σοσιαλιστικά) Prada». Σε μια προσπάθεια να πλησιάσει τα κοινωνικά στρώματα που ζουν στις μεζονέτες Ρεματιάς Χαλανδρίου, Νέας Φιλοθέης, Παπάγου, Ανω Βούλας, Θρακομακεδόνων και Κάτω Κηφισιάς ο AlChip θα προσεγγίσει το Κόμμα Φιλελευθέρων (ex-PASOK) του Shrek, στον οποίο θα αναθέσει την υπαρχηγία. Πληροφορίες που μιλούσαν για μια πιθανή επιστροφή του Gollum de Bidet και την παρουσία του στο (επαν)ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος κρίνονται ως ανακριβείς. Οπως είναι γνωστό, το Gollum παρέδωσε το Δαχτυλίδι στον επισκέπτη καθηγητή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Geoffrey-«Gap»-Simpson για να μπορέσει να βαδίσει στον 4ο Δρόμο προς τον Σοσιαλισμό, όμως δήλωσε ότι δεν έχει χρόνο επειδή είναι απασχολημένος με τη συγγραφή του δεύτερου βιβλίου του, που έχει τίτλο «Πώς να διαλύσετε μια χώρα - και να σφυρίζετε αδιάφορα».
Κώστας Καββαθάς
Το παρόν πόνημα είναι βασικά κυκλικό. Το μισό της πρώτης φράσης συνεχίζεται με το μισό της τελευταίας και το 50% της τελευταίας με το 50% της δεύτερης - παραγράφου. Είναι μια συνειδητά αποτυχημένη προσπάθεια να «μιμηθεί» το στυλ του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα στο ομώνυμο βιβλίο για να περιγράψει το σύστημα των αποκρατικοποιήσεων στην Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση και δώθε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν περιλαμβάνει ψήγματα από παλαιότερα όνειρα ή εφιάλτες, που κόβονταν απότομα όταν έληγε η επήρεια του κομματικού, επιχειρηματικού, συνδικαλιστικού και οικονομικού μπάφου. Παράδειγμα η αποκρατικοποίηση της Ολυμπιακής, η οποία κρατικοποιήθηκε προκειμένου να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις του ιδιωτικού τομέα. Οταν ο τελευταίος είδε ότι οι απαιτήσεις της δεξιάς παλάμης δεν ήταν δυνατόν να ικανοποιηθούν απ’ την αριστερή, πούλησε το αριστερό χέρι στο δεξί. Ολα αυτά συνέβησαν με τα χρήματα του ιρλανδικού λαού (σ.σ.: δεν γράφω «ελληνικού» για να μην κατηγορηθώ για μεροληψία), ο οποίος πλήρωσε την αποκρατικοποίηση της εταιρείας.