Κώστας Καββαθάς

Το παρόν πόνημα είναι βασικά κυκλικό. Το μισό της πρώτης φράσης συνεχίζεται με το μισό της τελευταίας και το 50% της τελευταίας με το 50% της δεύτερης - παραγράφου. Είναι μια συνειδητά αποτυχημένη προσπάθεια να «μιμηθεί» το στυλ του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα στο ομώνυμο βιβλίο για να περιγράψει το σύστημα των αποκρατικοποιήσεων στην Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση και δώθε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν περιλαμβάνει ψήγματα από παλαιότερα όνειρα ή εφιάλτες, που κόβονταν απότομα όταν έληγε η επήρεια του κομματικού, επιχειρηματικού, συνδικαλιστικού και οικονομικού μπάφου. Παράδειγμα η αποκρατικοποίηση της Ολυμπιακής, η οποία κρατικοποιήθηκε προκειμένου να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις του ιδιωτικού τομέα. Οταν ο τελευταίος είδε ότι οι απαιτήσεις της δεξιάς παλάμης δεν ήταν δυνατόν να ικανοποιηθούν απ’ την αριστερή, πούλησε το αριστερό χέρι στο δεξί. Ολα αυτά συνέβησαν με τα χρήματα του ιρλανδικού λαού (σ.σ.: δεν γράφω «ελληνικού» για να μην κατηγορηθώ για μεροληψία), ο οποίος πλήρωσε την αποκρατικοποίηση της εταιρείας.

Αλλο τα ναυπηγεία τα οποία γεννήθηκαν ιδιωτικά, μια νύχτα (χωρίς φεγγάρι) έγιναν κρατικά, για να ιδιωτικοποιηθούν όταν ο (τότε) υπουργός Εθνικής Οικονομίας πήρε εντολή από τον (τότε) πρωθυπουργό όταν ο τελευταίος κατάλαβε ότι το μαγαζί δεν είχε κερδορεάλια, αλλά έμπαινε μέσα σαν τον ποταμό που ελίσσεται στο ανάγλυφο γλύφοντας λιβάδια, χαράδρες και (κατουρημένες) ποδιές για να καταλήξει πρώτα στον όρμο της Ελευσίνας και μετά σ’ εκείνον του Σκαραμαγκά. (Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα: «A way a lone a last a loved a long the/riverrun, past Eve and Adam’s, from swerve of shore to bend of bay, brings us by a commodius vicus of recirculation back to Howth Castle and Environs».) Αυτό για τους αναγνώστες που διαθέτουν αποθέματα (κακού) χιούμορ, που είναι απαραίτητο για να κατανοήσουμε α) γιατί τα μηχανήματα αμμοβολής ήταν πάντα «χαλασμένα» και οι δουλειές δίνονταν έξω, μετά από στημένους διαγωνισμούς και β) γιατί χάνονταν εκατοντάδες ασημένια μαχαιροπίρουνα, ανταλλακτικά, ακόμα και κινητήρες αεροσκαφών που βρίσκονταν (κατά τύχη) σε κάποιο συνεργείο στις ΗΠΑ ή αλλού.

Στο ανατολικό τμήμα του Κόλπου του Δουβλίνου και δίπλα στο ρέμα της Πικροδάφνης, που ελίσσεται απ’ τις υπώρειες του όρους Υμηττού, βρίσκεται το αεροδρόμιο του Ελληνικού, για το οποίο -προκειμένου να κατασκευαστεί- το κράτος απαλλοτρίωσε 5.500 στρέμματα ξοδεύοντας δεκάδες δισεκατομμύρια ρεάλια. Για δεκαετίες λειτούργησε ως κρατικό αλλά το 2004, και μετά από απόφαση του λόρδου του Ινβερνές, μεταβλήθηκε σε συνεταιριστικό αγρό (vicum) όπου σε μια έκρηξη κοινωνικο-πολιτικο-κομματικής δράσης, οι φορείς φύτεψαν μαρούλια, τεύτλα, ντομάτες και ελαιόδεντρα.

Στόχος ήταν η εντατικοποίηση των «δράσεων» για την ενισχυσοποίηση των αποπυρηνικοποιημένων Δήμων Δάφνης και Ποδονίφτη. Παράδειγμα επιτυχημένης επανακρατικοποίησης μιας περιοχής που κείται ανατολικά του Κόλπου του Δουβλίνου είναι αυτό του αεροδρομίου Μαραθώνα. Το κράτος κατέβαλε μεγάλα ποσά για να ψωνίσει τα χωράφια και να κάνει το αεροδρόμιο, το οποίο κατέστρεψε για να το κάνει πρώτα κωπηλατοδρόμιο και κατόπιν εκτροφείο βατράχων.

Ο Finnegan το είδε ως επιχειρηματική ευκαιρία και όταν άνοιξε τα μάτια αποφάσισε να το ιδιωτικοποιήσει και, έτσι, να βοηθήσει στο κυνήγι της Ανάπτυξης, θυγατέρας του Milton Friedman που είχε τελειώσει τη Σχολή του Σικάγου. Να όμως που, παρά τα όνειρα και την επίδραση του μπάφου, οι αποδόσεις στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων είναι απογοητευτικές και αυτό παρ’ ότι επικεφαλής είναι ο καθηγητής Taki of  Toyoland.  Η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός ότι, μέχρι σήμερα, το «Finnegans Wake» δεν έχει εκδοθεί στα ελληνικά αλλά, παρακαλώ σημειώστε το, ο καιρός γαρ εγγύς. Με την έκδοση του βιβλίου στη γλώσσα μας μύθοι, γλωσσοδέτες, λεξοθέτες, δράσεις και αντιδράσεις θα αποκαλυφθούν και το κρατίδιο δυτικά του Κόλπου του Δουβλίνου και ανατολικά του Ρίο Γκράντε θα μπει (πάλι) σε ρυθμούς δανεικο-ανάπτυξης με ιδιωτικά κριτήρια.

(*) Ελπίζω οι αναγνώστες, το πνεύμα του Joyce, ο «Κάκτος» και ο Ελευθέριος Ανευλαβής να με συγχωρέσουν για την (κατα)χρήση του τίτλου!

*Ο Κώστας Καββαθάς είναι εκδότης του περιοδικού «4Tροχοί»