Κώστας Κετσετζόγλου

Που πάντα δικές μας θα είναι γιατί τα χώματα είναι γεμάτα με Κόκκαλα ιερά και οι δικοί μας πρόγονοι ήταν εδώ πολύ πριν τους προγόνους των σημερινών κατοίκων. Κι όταν νικάει η ΑΕΚ εδώ είναι σαν να γονατίζει στις ψυχές τους. Αυτή την φορά νίκησε στον Πόντο. Εδώ στη Μαύρη θάλασσα. Στην θάλασσα karadeniz. Εδώ που η ΑΕΚ πέτυχε αυτό τον θρίαμβο περπάτησαν, έζησαν, πρόκοψαν, πέθαναν και κατά χιλιάδες ξεριζώθηκαν οι πρόγονοι ανθρώπων που κάθε Κυριακή πάνε στη Φιλαδέλφεια να δούνε την ΑΕΚ να παίζει. Κι ας μην νικάει πάντα. Όπως αποδείχτηκε όμως δεν μπορούσε να μην νικήσει ΕΔΩ. Για τον θείο Κυριάκο και την Σημέλα από το εργοστάσιο που έφτιαχνε την καλύτερη γλυκιά κολοκυθόπιτα, για τις 353.000 ψυχές που δεν θα σταματήσουν ποτέ να ζητούν δικαίωση και είναι πάντα εδώ γύρω για να νιώθει όποιος περπατάει στα χώματα που περπάτησαν και που είναι σπαρμένα με τα Κόκκαλα τους πως ΠΟΤΕ δεν θα είναι μόνος…

Δεν ξαναπήραμε την Πόλη και τις πατρίδες μας. Δεν μπορεί το ποδόσφαιρο και μια ομάδα να αλλάξει την ιστορία. Όμως ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕΤΟΣ πέταξε ψηλά και όταν θα έχουμε φύγει όλοι από την ζωή και θα έχουν έρθει άλλοι θα συνεχίσει να λέει την ιστορία μας κι ας μην μπορεί να την αλλάξει. Χάρη στην ΑΕΚ που είναι προσφυγική και πάντα θα την αδικούνε, όπως μου έλεγε ο πατέρας μου από την ημέρα που την αγάπησα, το μυαλό θα πηγαίνει στην ιστορία που κρύβει το έμβλημα και τα χρώματα βλέποντας την απλά να παίζει. Θα ταξιδευει στην Βασιλεύουσα και στα εκατομμύρια Ελλήνων Χριστιανών που ζούσαν για ΑΙΩΝΕΣ εδώ, που τώρα λέγεται Τουρκία, όχι πολύ παλιά. Το εδώ δεν είναι η Σαμψούντα μόνο. Ξεκινάει από την Σμύρνη και φτάνει κοντά στη… Συρία. ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΔΩ. Πριν μόλις 105 χρόνια στον Πόντο κι από 101 έως 103 στα άλλα μέρη μας. Ένας αιώνας είναι απλά μια υποσημείωση της ιστορίας ιδίως όταν γράφοντας για χιλιετίες σε αυτά τα μέρη. Σε αυτά τα Αγία Χωματα. Που είναι δικά τους αλλά είναι και δικά μας. Και θα είναι πάντα όσο η μνημη δεν θα δίνει την θέση της στην λήθη. Και όσο κι αν περνάνε τα χρόνια και οι γενεές απομακρύνονται χρονικά από τις ρίζες τους η ΑΕΚ θα ζει για να τις θυμίζει για πάντα. Είναι δικές μας και ΔΙΚΕΣ της. Κάθε μέρα. Όμως κάτι τέτοιες βραδιές σαν αυτή που ζήσαμε και για μένα έχει πάει η ώρα 4 αλλά ακόμη δεν έχει τελειώσει θα το θυμίζει λίγο παραπάνω. Και ο ΑΕΤΟΣ θα συνεχίζει να πετάει με το ένα κεφάλι προς την Δύση και το άλλο ΠΑΝΤΑ προς την Ανατολή. Εδώ που ποδοσφαιρικά η ΑΕΚ έγραψε ιστορία με μια νίκη που περνάει στην κληρονομιά του συλλόγου ότι κι αν γίνει τελικά στο Conference League.

H AEK θριάμβευσε ποδοσφαιρικά όταν όλα στην αρχή ένοιαζαν χαμένα. Την χτύπησε η ατυχία με τόσους τραυματισμούς, μπήκε στο παιχνίδι και πριν αρχίσει βρέθηκε να χάνει με ένα γκολ που έβαλε μόνη της. Σε ένα γήπεδο ποδοσφαιρική κόλαση. Ποδοσφαιρική μόνο γιατί πράγματι οι άνθρωποι μας φέρθηκαν άψογα. Στο ημίχρονο έχασε κι άλλον βασικότατο παίκτη. Και μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο και παρέδωσε ποδοσφαιρικά μαθήματα για το πως γυρίζεις ένα παιχνίδι όταν όλα είναι εναντίον σου. Κι όταν είχε ολοκληρώσει την ανατροπή με τις δυο γκολάρες που δεν ξέρεις ποια να ψηφίσεις για γκολ της αγωνιστικής και είχε ελέγξει το παιχνίδι απόλυτα ήρθε αυτή η φάση στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων και η μπάλα διάλεξε να πάει στο κεφάλι του Λάζαρου από ένα τέρμα 7.32 Χ 2.44 λες και την φύσηξε κρυφά ένα αεράκι. Από τον Εύξεινο Πόντο…
ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ!