Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Λίγες μόνον ημέρες έχουν απομείνει μέχρι την ολοκλήρωση του πακέτου μέτρων του νέου μνημονίου, που θα ξεκλειδώσει τη δόση των 31,5 δις ευρώ. Τα χρήματα αυτά οι υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης Παπαδήμου από την περασμένη Άνοιξη, χαρακτήριζαν αναγκαία για την επιβίωση της χώρας. Με δραματικούς τόνους ο κ. Βενιζέλος μιλούσε για άδεια ταμεία, για επιτακτική ανάγκη εισροής της δόσης, για αδυναμία του κράτους να ανταποκριθεί στις βασικές υποχρεώσεις καταβολής μισθών και συντάξεων.

Έγιναν δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ο κ. Σαμαράς ανεδείχθη «νικητής» ξέχασε την αντιμνημονιακή ρητορική, μετατόπισε και στη συνέχεια διέγραψε τις κόκκινες γραμμές και ξεκίνησε μια μαραθώνια διαπραγμάτευση με την τρόϊκα, αποκατέστησε τις σχέσεις του με τους ευρωπαίους, έφερε στην Αθήνα μέχρι και την κ. Μέρκελ, για πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης.

Εν τω μεταξύ πέρασαν 4 μήνες από τις εκλογές και η χώρα κρατιέται –σε μια κλωστή είναι η αλήθεια- αλλά κρατιέται, λίγο από την είσπραξη των φόρων, λίγο από την αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου, λίγο από δω, λίγο από κει, ο καιρός τσουλάει και η κοινωνία παρακολουθεί ως μελλοθάνατη τα βήματα του αποσπάσματος που πλησιάζουν.

Χθες ο κ. Στουρνάρας, μιλώντας στην επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, επανέλαβε για μια ακόμη φορά, με τον ίδιο δραματικό τόνο, αυτό που όλοι οι προκάτοχοί του έχουν ξαναπεί στο παρελθόν. Ότι δηλαδή, το κόστος αν δεν πάρουμε τη δόση θα ήταν άπειρο. Ο κόσμος θα πεινούσε και το μνημόνιο, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι όρος για να επιβιώσουμε.

Είναι τίποτα απ’ όλα αυτά καινούργιο; Είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει; Όχι βέβαια. Το μόνο «λάθος» που έκανε ο κ. Στουρνάρας είναι ο χρόνος που χρησιμοποίησε στο ρήμα «θα πεινούσε», διότι ήδη υπάρχει κόσμος που πεινάει. Ήδη υπάρχει κόσμος που δυστυχεί. Επανέλαβε ο κ. Στουρνάρας αυτό που ζήσαμε στις εκλογές ως δίλημμα της μπλόφας, ότι δηλαδή οι ευρωπαίοι δεν μπλοφάρουν και πώς τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους εξαντλούνται.

Είπε επίσης, ότι αν οι αποκρατικοποιήσεις έτρεχαν όταν έπρεπε, θα είχαμε λιγότερο χρέος και δεν θα κόβαμε τώρα μισθούς και συντάξεις.

Να με συμπαθά ο κ. Στουρνάρας, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να τον πιστέψω.
Αν πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, θα πρέπει ο υπουργός Οικονομικών και συνολικά η κυβέρνηση να μας πει γιατί δεν έτρεξαν οι αποκρατικοποιήσεις όταν έπρεπε; Ποιοί ευθύνονται γι’ αυτό; Σίγουρα όχι οι μισθωτοί ούτε βέβαια οι συνταξιούχοι που τιμωρούνται για μια ακόμη φορά επειδή κάποιοι δεν προχώρησαν ως όφειλαν τις αποκρατικοποιήσεις εγκαίρως. Αυτοί οι κάποιοι δεν έχουν επίπτωση διότι η κυβέρνηση φόρτωσε το βάρος στα συνήθη θύματα. 

Θα πρέπει να μας πουν επίσης, αφού οι ευρωπαίοι δεν μπλοφάρουν, ποιοί παίζουν μπλόφα και εις βάρος ποιών; Η σκληρή τρόϊκα που απαιτεί αίμα και ζητά απολύσεις 15.000 δημοσίων υπαλλήλων, ή η κυβέρνηση που «αντιστέκεται» για να μην απομακρύνει τους 300, 400, 500 επίορκους δημοσίους υπαλλήλους;
Να μας πουν, να παρουσιάσουν και να εξηγήσουν με ποιο τρόπο αποτιμάται θετικά στην οικονομία και πώς η μείωση των αποζημιώσεων και το πάγωμα των τριετιών θα βοηθήσουν την ανάπτυξη της οικονομίας κι όχι μόνον τους εργοδότες που παγίως σχεδόν επιζητούσαν την κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Δεν περιμένουμε να μας πει ο κ. Βενιζέλος την αλήθεια για τη λίστα Λαγκάρντ, αλλά περιμένουμε να μας πει ο κ. Στουρνάρας τι εντολές έχει δώσει εκείνος στα αρμόδια όργανα για να τσιμπήσουν επιτέλους τους πολιτικά, όπως φαίνεται, προστατευόμενους μεγαλοφοροφυγάδες.

Να μας πουν τι μέτρα αναπτυξιακά, τι στρατηγική, τι σχεδιασμό κάνει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα της ανεργίας. Πώς θα την σταματήσει; Τι θα κάνει για να ανακόψει το ρυθμό αύξησης των ανέργων που σχηματίζουν ουρές έξω από τα γραφεία του ΟΑΕΔ;

Να μας πουν, τι πήγε τόσο στραβά στα δύο προηγούμενα μνημόνια και πού στράβωσε η τρέχουσα διαπραγμάτευση ώστε να δώσει το δικαίωμα στην τρόϊκα να φέρει στο παρά πέντε το ζήτημα των αποζημιώσεων;
Τρία χρόνια τώρα βλέπουμε σε επανάληψη το ίδιο δράμα. Ζούμε με τη διαρκή αγωνία πότε θα έρθει η σειρά μας. Παρακολουθούμε την κατάλυση του κράτους, των θεσμών, της δημοκρατίας, σχεδόν με απάθεια. Δεν μας εκπλήσσει τίποτα πια. Είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε και να υποστούμε τη μεγαλύτερη βαρβαρότητα. Για το καλό μας, για τη σωτηρία μας. Ακούμε απίθανα πράγματα. Από τα ναζιστικά πλην «καθαρά» χέρια της Χρυσής Αυγής, τα μόνα καθαρά, αφού όλοι οι άλλοι συλλήβδην χαρακτηρίζονται κλέφτες, μέχρι την αναγγελία στασιασμού του κ. Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ! 

Στην πραγματικότητα έχουμε πτωχεύσει ηθικά. Έχουμε χρεοκοπήσει θεσμικά.
Τα αναγκαία μέτρα, αντιστρατεύονται συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Ψηφίζονται νόμοι που καταρρίπτουν το Σύνταγμα και επιβάλλονται μέτρα με το χαρακτήρα του αναγκαίου αλλά όχι του δικαίου. Οι έννοιες του κοινωνικού κράτους, της δημόσιας υγείας, παιδείας, του δικαιώματος στην εργασία, της αξιοπρέπειας, εγκαταλείφθηκαν θυσία στο βωμό μείωσης του δημοσίου χρέους. Για να φτάσουμε κάποτε (;) στο ποθητό αποτέλεσμα της ευημερίας των αριθμών και της συλλογικής δυστυχίας των ανθρώπων. Ποιά κυβέρνηση μπορεί να σταθεί πάνω στη δυστυχία και την ανέχεια;

Με την καχυποψία κυρίαρχη, με την πεποίθηση πως όλα αυτά είναι προσχεδιασμένα, συμφωνημένα, πως κυβέρνηση και τρόϊκα παίζουν θέατρο για να περνούν ολοένα και σκληρότερα μέτρα, πλησιάζουμε στο σημείο μηδέν και τότε εύκολα θα πούμε χωρίς δεύτερες σκέψεις …να πάτε στο καλό κι εσείς κι ο γρύλος σας…