Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Πότε  πτωχεύει μια χώρα; Όταν ανακοινωθεί  από στόματος πρωθυπουργού ότι οι πιστωτές θα χάσουν οριστικά τα χρήματά  τους; Ίσως τότε πτωχεύει επισήμως και  παίρνει τη θέση της στη λίστα  μαζί με την Αργεντινή.

Σήμερα  τυπικά η Ελλάδα δεν έχει πτωχεύσει. Όχι ακόμα, επισήμως.

Όμως, χθες το απόγευμα στο Μετρό, ένας αξιοπρεπέστατος ηλικιωμένος άνθρωπος φροντισμένος με καθαρά περιποιημένα ρούχα, με σταμάτησε με εμφανή συστολή, λέγοντας «με συγχωρείται κυρία, έχω ξεμείνει από χρήματα. Μήπως έχετε ένα ευρώ;»

Λίγες ημέρες νωρίτερα ένας επίσης ηλικιωμένος, ξεπερνώντας προφανώς τις όποιες αναστολές που επί χρόνια καλλιέργησε  σε μια στερημένη ζωή, άπλωνε το χέρι σε κεντρικό φανάρι της λεωφόρου Βουλιαγμένης.

Άλλος επίσης ηλικιωμένος ασθενής, ρώτησε φίλο γιατρό, αν μπορούσε να πάρει ληγμένο φάρμακο για τα χρόνια αναπνευστικά του προβλήματα.

Είναι οι ηλικιωμένοι αυτοί, πολίτες που  προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια ήδη  πτωχευμένη χώρα. Τι έχει να πεί στους  πολίτες αυτούς, το κοινό μανιφέστο των τριών κορυφαίων υπουργών της κυβέρνησης; Οι ανησυχίες των υπουργών και οι αγωνίες των βουλευτών, τί μπορούν να απαντήσουν στο επιτακτικό πρόβλημα του αρρώστου που αναγκάζεται να πάρει το ληγμένο φάρμακο;

Είναι, ή μήπως όχι, πτωχευμένη μια χώρα που καθορίζει μισθό 660 ευρώ για τον νεοπροσλαμβανόμενο δάσκαλο, έργο του οποίου είναι να διδάξει τα παιδιά μας. Τι να διδάξει ένας δάσκαλος που ξεκινά τη ζωή απογοητευμένος;

Οι τρεις  υπουργοί, περιγράφουν στην κοινή  επιστολή τους, την πολιτική διακυβέρνηση των τελευταίων 30 ετών, κάνοντας λόγο για εκτεταμένη και ιδιότυπη ανομία σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Γράφουν: Για δεκαετίες, μια σειρά αποφάσεων, επιλογών, κατευθύνσεων, προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων δεν υπήρξαν προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του συλλογικού συμφέροντος.  Αντίθετα, επρόκειτο για ωμή επιβολή του κορπορατισμού, όπως εκφραζόταν μέσα από την πρακτική δυναμικών μειοψηφιών. Ομάδες πίεσης επιδίωκαν, με το «έτσι θέλω», την εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας και διαμόρφωναν, με την ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού συστήματος, στα μέτρα τους τη δημόσια πολιτική.»

Τι μας λένε δηλαδή; Ποιες είναι δυναμικές μειοψηφίες; Η πλέον δυναμική μειοψηφία, η πιο προκλητική συντεχνία, ήταν και παραμένει η Βουλή των 300. Με το δικό τους «έτσι θέλω» νομοθετούσαν για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας. Επίσης μειοψηφικών τμημάτων, μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, που κερδοσκοπούσαν εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος με την ξεδιάντροπη βοήθεια των πολιτικών ταγών.

Μιλούν σήμερα οι τρεις υπουργοί για «υψηλό κόστος των αποφάσεων αυτών που κανείς δεν προσμετρούσε» και σχεδόν κατηγορούν την κοινωνία που παρέμενε σιωπηλή και δεν είχε τη διορατικότητα ή βολεύτηκε έστω και δεν τους πέταξε με τις κλωτσιές εγκαίρως, έξω από τα βουλευτικά έδρανα και τις υπουργικές καρέκλες.

Αγνοούν ίσως ότι για μερικά εγκλήματα, δεν υπάρχει το ελαφρυντικό της μεταμέλειας. Και αυτό το έγκλημα του πολιτικού συστήματος είναι από τα στυγερότερα που έχει γνωρίσει η χώρα. Τριακόσιοι βολεμένοι στην εξουσία, εγκληματούσαν συνειδητά εις βάρος της χώρας, από τη μεταπολίτευση και μετά. Οι ίδιοι εναλλάσσονταν κάθε τετραετία. Συνεπώς δεν μπορούν ούτε να δηλώσουν άγνοια, ούτε να επιδείξουν κανένα άλλοθι. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Δικό τους έργο είναι η ατιμωρησία. Πρώτα η δική τους και μετά των μεγαλοαπατεώνων, μεγαλοφοροφυγάδων και μεγαλοσχημόνων.

Ανάμεσα στις γραμμές της υπουργικής επιστολής διακρίνει κανείς την αγωνία για το πολιτικό τους μέλλον. Γι’ αυτό κι επιχειρούν μια διπλωματικά διατυπωμένη αυτοκριτική, καλούν σε ενότητα υπέρ του κοινού συμφέροντος και της πατρίδας.

Ακόμη κι αν είναι ειλικρινείς, κανείς δεν τους πιστεύει πια. Ούτε αυτούς που δημοσίως μιλούν, ούτε τους υπόλοιπους που σιωπούν. Η ευθύνη τους είναι πολύ μεγάλη. Και δεν πρόκειται να εξιλεωθούν όσες επιστολές κι αν γράψουν, όσο κι αν δηλώσουν πως συμπάσχουν με το λαό και τις θυσίες του.

Προσωπικά νοιώθω ντροπή μεγάλη που ανήκω σε μια κοινωνία, η οποία δεν μπορεί να πληρώσει τους δασκάλους της. Πόση ντροπή νοιώθει η υπουργός Παιδείας γι’ αυτό; Ντρέπομαι φρικτά που ο άρρωστος συνταξιούχος πίνει ληγμένα φάρμακα για το άσθμα του. Πόση ντροπή νοιώθει γι’ αυτό ο υπουργός Υγείας;

Ας μη μιλούν καλύτερα. Αν δεν το έχουν καταλάβει, δεν έχει τόπο να σταθούν. Πολιτικά είναι ήδη καμένοι και κοινωνικά χρεοκοπημένοι.