Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Μοιάζουμε –λένε- με τους μεσογειακούς γείτονές μας και περισσότερο με τους Ιταλούς. Το «una faccia - una razza» είναι μια πολύ γνωστή έκφραση που θέλει να πεί πως Ελληνες και Ιταλοί έχουμε πολλά κοινά χαρακτηριστικά και γνωρίσματα, όπως η εξωστρέφεια του χαρακτήρα, η αγάπη για το γλέντι, η πονηριά, η καπατσοσύνη και ίσως η πιο «αγαθή» μορφή της μεταλλαχθείσας εδώ λαμογιάς.

Ακόμα, για τους βόρειους, οι νότιοι είμαστε τεμπέληδες. Ένας μύθος όμως που κατερρίφθη. Μπορεί πράγματι να μοιάζουμε οι νότιοι μεταξύ μας. Οι μεσογειακοί λαοί, λόγω κλίματος, γεωμορφολογίας, ηλιοφάνειας, στενής επαφής με τη θάλασσα έχουν αναπτύξει κοινά χαρακτηριστικά.

Πόσο μοιάζουμε όμως πραγματικά; Εμείς εδώ οι ελληνάρες, είμαστε έτοιμοι να παίξουμε ξύλο αν θεωρήσουμε ότι κάποιος ...ξενέρωτος ξένος μας προσβάλλει. Δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας αν κάποιος μας μιλήσει για τα ελαττώματά μας. Οχι δηλαδή ότι θα κάνουμε και τίποτα για να τα διορθώσουμε, αλλά δεν μας αρέσει βρε αδελφέ να μας τα κοπανάνε κι όλας.

Κατά τ’ άλλα, εδώ στην ωραία πατρίδα, κάποιοι από το τίποτα έγιναν μεγαλοπαράγοντες, από το μηδέν και απομυζώντας το κράτος έγιναν μεγαλοεπιχειρηματίες, κάποιοι θησαύρισαν πουλώντας αέρα κοπανιστό, κατακλέβοντας κοινοτικά κονδύλια κι επιδοτήσεις, φοροδιαφεύγοντας προκλητικά. Εκαναν εταιρείες με σπίτια, σκάφη, αυτοκίνητα κι εξοχικά, για να μην καταβάλλουν φόρους.

Εγινε το λαμόγιο τίτλος τιμής, καβαλώντας πόρσε και καπνίζοντας ευμεγέθη πούρα στα ακριβά εστιατόρια όπου ο ένας έκανε επίδειξη στον άλλο. Να μην πουμε και για τους υπουργούς και παρατρεχάμενους που δεξιωνόντουσαν στα σπίτια και στις βεγγέρες της άρχουσας επιχειρηματικής τάξης.

Μετά ήρθε η κρίση. Οι σπουδαίοι αυτοί συμπατριώτες μας, σήκωσαν κυριολεκτικά τις τράπεζες, τηλεφώνησαν σε φίλους τραπεζίτες και έστειλαν τα λεφτουδάκιά τους έξω. Για να τα σώσουν από την αδέκαρη χώρα που τους έκανε ανθρώπους. Εδώ εν τω μεταξύ εκβίαζαν το κράτος -που χρόνια τώρα καταλήστευαν- ζητώντας κίνητρα, μειώσεις φόρων, ειδική μεταχείριση για να αναπτύξουν την επιχειρηματικότητα την ίδια στιγμή που απέλυαν μαζικά εργαζόμενους, μείωναν παρανόμως τους μισθούς, κόβοντας δεδουλευμένες υπερωρίες και σε αρκετές περιπτώσεις παρακρατώντας επί μήνες τις μισθοδοσίες. Είναι οι ίδιοι που το Σαββατοκύριακο έκοβαν βόλτες σκαφάτοι μεταξύ Τζιας, Αργοσαρωνικού, και Μυκόνου. Η δε κυβέρνηση τους τάζει λαγούς με πετραχείλια για να ξαναφέρουν πίσω τα λεφτά που σήκωσαν αδειάζοντας τις τράπεζες στις οποίες όμως πολλοί δεν πληρώνουν τα δάνειά τους.
Και η κρίση, κρίση.

Τώρα η κρίση χτύπησε και τους Ιταλούς γείτονές μας. Πριν περάσει μια εβδομάδα από τη στιγμή που τα spreads των ιταλικών ομολόγων ανέβηκαν επικίνδυνα, 24 Ιταλοί επιχειρηματίες δημοσίευσαν στην επιχειρηματική εφημερίδα Milano Finanza διακήρυξη για να πουν ότι: «Οχι, δεν θα μείνουμε αδρανείς να παρακολουθούμε την Ιταλία να γίνεται αδέκαρη. Περίπου το 50% του δημόσιου χρέους της Ιταλίας βρίσκεται σε ιταλικά χέρια. Αν η Ιταλία χρειάζεται τη βοήθειά μας, είμαστε εδώ. Είμαστε μια ισχυρή, πλούσια χώρα, με ένα πολύ υψηλό δημόσιο χρέος, αλλά με ένα συνδυασμένο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος σημαντικά χαμηλότερο απ' αυτό της Βρετανίας, χαμηλότερο απ' αυτό της Γερμανίας. Οι βιομηχανίες μας, οι τράπεζές μας είναι ισχυρές».

Αυτά περίπου είπαν οι Ιταλοί βιομήχανοι (στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι) με βαρειές υπογραφές όπως οι επικεφαλής της Pirelli, της Eni, της Tod's, της Ferragamo και άλλων 20 ακόμη επιχειρήσεων. Οχι λοιπόν δεν είμαστε una faccia - una razza. Οι Ιταλοί βιομήχανοι δεν άδειασαν τις τράπεζές τους κι από το τελευταίο ευρώ επί ιταλικού εδάφους. Δήλωσαν εξ αρχής και χωρίς περιστροφές οτι θα στηρίξουν την οικονομία και τη χώρα τους που τους πρόσφερε τη δυνατότητα να μεγαλουργήσουν. Δεν έδρασαν παρασκηνιακά για να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους στο «πάρτι αποκρατικοποιήσεων».

Δεν άσκησαν πιέσεις για να περάσει η διαταξούλα που τους βολεύει σε κάποιο νομοσχέδιο. Δήλωσαν παρόντες και συστρατεύθηκαν στην εθνική τους προσπάθεια. Και οι Ιταλοί πολίτες την προηγούμενη εβδομάδα κινήθηκαν δυναμικά επιβάλλοντας έλεγχο στους αδηφάγους οίκους αξιολόγησης που θεωρούν ότι οι λαοί και οι κοινωνίες δεν είναι παρά απαθείς θεατές στην αρένα των αγορών. Οι Ιταλοί αντέδρασαν ώριμα και άμεσα, υπερασπιζόμενοι την πατρίδα και την οικονομία τους. Τι κοινό λοιπόν έχουμε εμείς με τους γείτονες; Φοβάμαι πως έχουμε μόνο τα εισαγόμενα Tod’s και Ferragamo που «αρμόζουν» στα ηλιοκαμένα πόδια μας.

Σ’ αυτή την όμορφη χώρα, σ’ αυτή την κατακρεουργημένη πατρίδα όπου νομιμοποιήθηκε η διαφθορά και ηθικοποιήθηκε η λαμογιά, μια ευκαιρία έχουμε: Να ξαναγίνουμε πατριώτες. Να ξαναβάλουμε στη γλώσσα μας λέξεις όπως το καθήκον ή η πιο λαϊκή τσίπα. Και καλό θα ήταν για μια φορά να πρωτοπορήσουν σ’ αυτό οι ηγήτορες της πολιτικής, της οικονομικής και της επιχειρηματικής ζωής του τόπου. Αν εξακολουθούν να θέλουν να παραμείνουν σ’ αυτό τον τόπο. Γιατί όπως βλέπουμε τις τελευταίες μέρες περιορίζονται και οι επιλογές τους. Ούτε σ’ αυτή την Oxford Street δεν είναι καλύτερα τα πράγματα...