Γρηγόρης Τζιοβάρας

κατά το τετράμηνο της απραξίας που μεσολάβησε από την 20ή Φεβρουαρίου, ότι η καθυστέρηση κοστίζει, ο Αλέξης Τσίπρας υποχρεώθηκε να βάλει την υπογραφή του κάτω από ένα τόσο επώδυνο πρόγραμμα που ούτε στα πιο εφιαλτικά του όνειρα δεν θα μπορούσε να διανοηθεί.
   
Δεν υπάρχει, σχεδόν, κακοτοπιά που να διακήρυσσε ότι ήθελε να αποφύγει και να κατάφερε, εν τέλει, να μην τη βρει μπροστά του. Από τον άκρως υφεσιακό πυρήνα του προγράμματος που ο ίδιος έφθασε να προτείνει, μέχρι τον τελεσιγραφικό χαρακτήρα με τον οποίο τού επιβλήθηκαν τα σκληρά μέτρα, όλα, μα όλα, ήρθαν λες και ήταν παραγγελία για να διαψεύσουν τις προεκλογικές ψευδαισθήσεις που συνεχίστηκαν ως μετεκλογικές αυταπάτες.
   
Χρειάστηκε να κινδυνέψουν να διαλυθούν τα πάντα, να αδειάσουν οι τράπεζες από καταθέσεις και, το κυριότερο, να φθάσει η χρόνια χειμαζόμενη οικονομία στο απώτατο άκρο της αβύσσου για να αναλάβει να κάνει η σημερινή κυβέρνηση όλα εκείνα για τα οποία λοιδωρούσε τους προκατόχους της, τους καθύβριζε, αμφισβητούσε την προσωπική ακεραιότητα και τον πατριωτισμό τους και τους απειλούσε -μέχρι πρότινος!- με δικαστικές διώξεις.
   
Κακά τα ψέμματα, η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. βρίσκεται αντιμέτωπη με την ιστορικά πιο κραυγαλέα αθέτηση υποσχέσεων εδώ και πολλές δεκαετίες. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που, όπως όλα δείχνουν, η αθέτηση θα συνοδεύεται και από μια επιπλέον προσβλητική υπαναχώρηση από παλαιότερες δεσμεύσεις που είναι η υποχρέωση για καταφυγή σε κατεπείγουσα διαδικασία έγκρισης των μέτρων από το Κοινοβούλιο.
   
Εν ολίγοις, τα κατάφεραν τελικά έτσι οι σημερινοί κυβερνώντες ώστε σχεδόν να μην υπάρχει κάτι για το οποίο να έχουν κατηγορήσει τους προκάτοχους τους στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας και να μην το έχουν διαπράξει οι ίδιοι. Και μάλιστα σε χρονικό διάστημα πολύ πιο σύντομο από εκείνο που πήρε στους... πρώτους διδάξαντες να υποπέσουν στο αντίστοιχο αμάρτημα.
   
Το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα της προηγούμενης περιόδου πλήρωσαν βαρύ τίμημα για τις προεκλογικές υποσχέσεις τις οποίες αφειδώς έδιναν και στην πράξη ήταν αδύνατο να εκπληρώσουν. Όχι, φυσικά, επειδή δεν ήθελαν, όπως μάλλον απερίσκεπτα διατείνονταν οι επικριτές τους, αλλά διότι οι συνθήκες ήταν τέτοιες που δεν υπήρχε περίπτωση να φανούν συνεπείς.
   

Πολλοί από τους πολιτικούς της παρελθούσας περιόδου δεν άντεξαν και, κάποιοι λίγοι εκόντες, αλλά οι περισσότεροι άκοντες, αποχώρησαν από τη σκηνή. Τους “κατάπιε” η κρίση. Όπως και αρκετού άλλους που επέμειναν, προσπαθώντας, εις μάτην οι περισσότεροι, να πείσουν τους πολίτες για την ανατροπή των δεδομένων που δεν τους επέτρεψαν να είναι τόσο συνεπείς όσο ήταν παλαιότερα.
   
Στον αντίποδα, ωστόσο, κάποιοι οι οποίοι φρόντισαν να καβαλήσουν τον... συρμό των αντιμνημονιακών, που πρόσθετε συνεχώς και νέα βαγόνια στην πλατφόρμα του, κατάφεραν όχι απλά να επιβιώσουν μέσα στη μνημονιακή θύελλα αλλά και να αποκτήσουν αδιανόητες πολιτικές προίκες που τους έδωσαν την ευκαιρία να βρεθούν σε θέσεις ευθύνης που, υπό κανονικές συνθήκες, ουδείς θα τους τις εμπιστεύονταν.
   
Όπως και να έχει, όμως, εκείνο που κάνει να μοιάζουν ασυγχώρητα πολλά από όσα συμβαίνουν τελευταία στη χώρα, είναι το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ υπήρξαν προϊδεασμένοι για την κατάσταση που τους ανέμενε. Και, ως εκ τούτου, έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι. Είναι επιβεβαιωμένο ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν ένας εξ εκείνων που είχε με σαφήνεια προειδοποιήσει, συνιστώντας στον νυν πρωθυπουργό να μην βιάζεται, πλην, όμως, εκείνος αγνόησε τις προειδοποιήσεις, καθώς η σπουδή να βρεθεί μια ώρα αρχύτερα στον θώκο της εξουσίας ήταν ισχυρότερη από την υπομονή του.
   
Μοιραία, λοιπόν, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος με όσα έλεγε μέχρι πρότινος, αδιαφορώντας (;) ότι πολλά από αυτά θα έμεναν ανεκπλήρωτα. Γιατί, αργά ή γρήγορα, η ώρα που τα ψέματα -συνειδητά ή μη- παίρνουν την εκδίκησή τους φθάνει. Από τον κανόνα αυτόν σχεδόν κανείς δεν ξεφεύγει. Γιατί να αποτελέσει εξαίρεση ο κ. Τσίπρας;
   
Έτσι, ακόμη και αν -με τη βοήθεια της αντιπολίτευσης ή όχι χωρίς αυτήν- καταφέρει σε πρώτη φάση να περάσει την τελική συμφωνία που θα συνομολογήσει τις επόμενες μέρες, η εφαρμογή της θα αποτελέσει τόσο δύσκολο εγχείρημα για τον νυν πρωθυπουργό που μόνον με ανανέωση της λαϊκής ετυμηγορίας θα μπορέσει να την “τρέξει” για να οδηγηθούμε κάποια στιγμή στην ανάκαμψη.
   
Με υπουργούς που... κάθονται στα πατώματα ή που απερίσκεπτα προπαγανδίζουν τη ρήξη, για να δοκιμάσουν τις θεωρίες τους και να ικανοποιήσουν το υπερεγώ τους, ανάκαμψη δεν βλέπουμε στον αιώνα τον άπαντα.