Γρ. Νικολόπουλος

Κανένα από τα δύο δεν είναι εφικτό αν δενγίνουν πολύ μεγάλες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο. Τόσο μεγάλες που θα αλλάξουν την ελληνική πραγματικότητα και φυσικά το πολιτικό σύστημα δεν τολμά να κάνει.

 Το ζήτημα έχει ως εξής:

 Για να υπάρξει ανάπτυξη πρέπει να γίνουν άμεσες ξένες επενδύσεις. Αμεσες σημαίνει ίδρυση επιχειρήσεων εδώ και όχι αγορά ομολόγων και μετοχών. Ξένες σημαίνει με χρήματα που προέρχονται από το εξωτερικό είτε ανήκουν σε Ελληνες είτε σε ξένους. 

 Πρώτον: Εχουμε capital controls, που σημαίνει ότι η κυβέρνηση φοβάται πως οι Ελληνες θα βγάλουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Και ταυτόχρονα ζητούν από ξένους να φέρουν τα λεφτά τους να τα επενδύσουν εδώ. Παράλογο. Διότι αν δεν εμπιστευτούν την ελληνική οικονομία (και το αδηφάγο ελληνικό κράτος) οι Ελληνες, γιατί να το εμπιστευτούν οι ξένοι; Προϋπόθεση, λοιπόν, για ξένες επενδύσεις είναι να αρθούν τα capital controls.

Δεύτερον: Ο βαθμός επενδυσιμότητας της Ελλάδας (investment grade) είναι πέντε μονάδες χαμηλότερος από τον ευρωπαϊκό. Αυτό σημαίνει ότι οι σοβαροί επενδυτές απαγορεύεται εκ του καταστατικού τους να επενδύσουν στη χώρα μας. Επιτρέπεται να επενδύσουν μόνο οι τζογαδόροι επενδυτές, αυτοί που αγοράζουν και πουλάνε πολύ γρήγορα ομόλογα και μετοχές, παίρνουν το κέρδος και φεύγουν. Οι ραντιέρηδες που έλεγε και ο Ανδρέας.

Εμείς θέλουμε τους άλλους, δηλαδή αυτούς που θα κάνουν άμεσες επενδύσεις. Και αυτοί για να έρθουν πρέπει να ανέβει ο βαθμός επενδυσιμότητας πέντε μονάδες. Για να ανέβει αυτός ο βαθμός από τους οίκους αξιολόγησης πρέπει να γίνουν πολύ μεγάλες μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα. Μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν μείωση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς στο Δημόσιο, διακοπή των πελατειακών σχέσεων, απαλλαγή του Δημοσίου από τον κομματικό εναγκαλισμό, υποβοήθηση της επιχειρηματικότητας. Ολα όσα δεν θέλει ή δεν τολμά το πολιτικό σύστημα να κάνει. 
 
Τρίτον: Η προσφυγή μας στις αγορές, αν ξεκινήσει και αν πετύχει, δεν είναι προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων και δεν σχετίζεται με τον ρυθμό ανάπτυξης. Εχουμε συμφωνήσει να βγάζουμε υποχρεωτικά πρωτογενή πλεονάσματα. Αυτά καλύπτουν μέρος των τοκοχρεολυτικών δόσεων για το υπάρχον χρέος, το οποίο είναι 180% του ΑΕΠ και βρίσκεται στα χέρια των κρατών που μας δανείζουν. Με την προσφυγή στις αγορές θα καταφέρουμε να πληρώνουμε το σύνολο των δόσεων και έτσι θα μεταφέρεται το χρέος μας από τα κράτη που το έχουν τώρα στις διεθνείς τράπεζες και τα funds. Με την προσφυγή, λοιπόν, στις αγορές απαλλάσσουμε τους Ευρωπαίους φορολογουμένους, που μας δάνειζαν μέχρι τώρα σχεδόν άτοκα, και μεταφέρουμε το «άγχος» τους στους ξένους τραπεζίτες, οι οποίοι όμως θα μας δανείζουν πολύ ακριβότερα και θα βγάζουν και κέρδος. 

Σε κάθε περίπτωση, η προσφυγή στις αγορές δεν θα χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη. Πρόκειται για αναδιάρθρωση του χρέους μας που ξαναπερνάει από τα κράτη στις αγορές, οκτώ χρόνια μετά την ουσιαστική πτώχευσή μας το 2010.

Για να έχουμε, λοιπόν, ανάπτυξη χρειαζόμαστε άμεσες ξένες επενδύσεις και προϋπόθεση γι’ αυτές είναι η αναβάθμιση της χώρας από τους ξένους οίκους, η άρση των capital controls, οι μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, στη Δικαιοσύνη κ.λπ.
 Πάμε στο θέμα των φόρων.
 
Ως γνωστόν, έχουμε δεσμευτεί για πρωτογενή πλεονάσματα. Ξεκινώντας λοιπόν ανάποδα, για να πετύχουμε πλεονάσματα και ταυτόχρονα να μειώσουμε τους φόρους θα πρέπει να μειώσουμε τις δαπάνες ή να αυξήσουμε πολύ το ΑΕΠ, δηλαδή να πετύχουμε υψηλό ρυθμό ανάπτυξης. Το δεύτερο δεν γίνεται αν δεν κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις. Μένει η μείωση των δαπανών. Οι πολιτικοί μας σήμερα πολεμάνε με τους δανειστές για να μη μειώσουν δαπάνες. Υπόσχονται ελαφρύνσεις, αυξήσεις μισθών, προσλήψεις στο Δημόσιο. Κανένα από αυτά δεν μπορούν να κάνουν, έχουν δεσμευτεί για τα αντίθετα.
Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα, αν δεν δούμε μεγάλες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο, ελπίδα δεν υπάρχει.

Τι θα γίνει τους επόμενους μήνες;

Τίποτα απολύτως. Οπως-όπως να τσουλήσουμε μέχρι τις εκλογές, με ψέματα, με υποσχέσεις που δεν μπορούν να εφαρμοστούν, με λάσπη κατά των αντιπάλων, με διώξεις για εντυπωσιασμό, με εθνικιστικές κραυγές για το Σκοπιανό και την Τουρκία, με μεγάλα λόγια και καθόλου έργα.
Η ανάπτυξη, η μείωση φόρων, η αύξηση των εισοδημάτων, όλα αυτά είναι ευχολόγια και προεκλογικές εξαγγελίες χωρίς υπόβαθρο. Το μόνο που πετύχαμε τα τελευταία χρόνια είναι η μείωση της ανεργίας. Πώς το πετύχαμε; Φύγανε 500.000 νέοι στο εξωτερικό, άρα δεν μετριούνται στους ανέργους.
Μεγάλη επιτυχία. Γκραν σουξέ που λέει και ο παμπόνηρος πολιτικάντης Μοσκοβισί.